Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Het zomerdipje Rianne heeft niet zo’n moeite met dit zomerdipje. Ze voelt zich niet vrolijk of blij en als de zon zo uitbundig schijnt ontstaat er een soort wrijving, een ongemakkelijk gevoel. Alsof de zon haar op wil vrolijken maar dat lukt nu eenmaal niet altijd en misschien wil ze wel helemaal niet opgevrolijkt worden. Wat als de zon dan weer wegvalt? Dan komt zij pas in een echte zomerdip. Nee, het is goed als de zon zich af en toe even schuilhoudt en zo ruimte geeft aan regentranen.

Mijn vader, Eine wunderbare Clown Weer eens 30 minuten fietsen. Vandaag hangt het zijn voeten uit. Aanvankelijk trapt hij verveeld, maar plots gaat hij op de pedalen staan en spurt met zijn hoofd over het stuur en doet nog een laatste inspanning om over de eindmeet te geraken. Haalt hij het ? Nog 3, 2, 1, ... dan gooit hij zijn armen omhoog en juicht : "gewonnen ! ! !" Alle andere lotgenoten worden uit hun ernstige concentratie gehaald en lachen. Frans zegt opgetogen : "De wedstrijd is gedaan. Saluut." Hij stapt van de hometrainer en verlaat de revalidatie ruimte.

Op het gevaar af dat het niet de bedoeling is dat de 99-woordenverhalen hier geplaatst worden, probeer ik het toch.

Midlifecrisis

Rond zijn vijftigste belandde Kees in een midlifecrisis. Al twee maanden was hij herstellende van een zwaar ongeval dat hem de rest van zijn leven aan een rolstoel zou binden. Hij had alle tijd gehad om zijn verleden te overdenken en kwam tot de conclusie dat hij roofbouw op zijn eigen en andermans leven had gepleegd. Hij besloot zich te beteren en stelde een stappenplan op. Dagelijkse kerkgang zou zeker helpen. Voorlopig geen alcohol meer en sex zoals het hoort, dus zonder kippen en geiten. Wel moest hij oude vrouwtjes blijven afpersen; zij waren immers zijn bron van inkomsten.

-Krachtmeting Ik zie zijn vuist aankomen. Te laat om de dans te ontspringen ontspan ik me, een truc die ik mezelf aan heb moeten leren. Het doet niets af aan de pijn, mijn hart voelt nog steeds rauw. Mijn lichamelijk omhulsel reageert verrassend goed; ik lig niet als een onderdanige aan de voeten van mijn koning. Het is niet genoeg. Nooit is het genoeg. Het beest in hem heeft bloed nodig. Het kind in hem de verzekering dat hij de sterkste is. Ik wacht op het moment dat ik de sterkste ben. Ooit zal dat moment er zijn.

Leeuwin, Sarina, Dos en Stefanie, Jullie zullen toch echt op Facebook moeten wezen. :p

Leeuwin, Sarina, Dos en Stefanie, Jullie zullen toch echt op Facebook moeten wezen. :p

Mili, zoals ik al aangaf heb je mogelijk gelijk. Maar op deze plek accepteer ik jouw autoriteit niet. Op andere plaatsen uiteraard weer wel. Ik wacht op een terechtwijzing van Marije Catsburg. Waarom de omweg maken van plaatsen op Facebook, waar praktisch geen hond er naar kijkt, waar je een like-je kunt krijgen en een commentaar van drie woorden door een lezerspubliek dat niet echt geïnteresseerd is in onze schrijfkunsten. Schrijven on line heeft Facebook toch niet nodig!!! De mogelijkheden die hier geboden worden zijn vele malen beter én, niet onbelangrijk, veel veiliger. Marije zou er m.i. beter aan doen een dergelijke rubriek in ons Schrijverscafé te openen. Mili, hier komt er nog een; weer 99 woorden.

Opschaling

Geknield op de eerste bank voor het hoofdaltaar van de Sint Servaas in Maastricht en devoot gebogen over zijn missaal, vloekte Koos in gedachten vele godshoedanigheden bij elkaar, van god-zus en god-zo en godver-dit en godver-dat, toen hij pastoor op de preekstoel hoorde verkondigen dat een vloek opgeschaald zou worden tot een doodzonde en in het vervolg gestraft met tien stokslagen op het blote lijf. ‘Godallemachtig en Jezus-Christus-ondersteboven-aan-het-kruis-nogaantoe, het zal je maar overkomen’, prevelde hij en veegde met zijn gerozenkranste hand de zweetdruppels van zijn kale hoofd.

Ik verkies dit forum ook. De indeling is veel rustgevender en oogt professioneler. FB is meer een cabinet waar het om populariteit draait. Ik gebruik het enkel om af en toe wat nonsens op te posten. Maar goed. Het is zoals het is.

@Dos, ik wenste geen autoriteit uit te oefenen, nondeju, edoch je alleen maar de helpende hand te reiken. Bij de UKV's op Facebook - die van de 99 woorden - zul je verrassend genoeg de nodige schrijvers van hier tegenkomen. En van 120w. Ook wordt er feedback gegeven, hoewel anders. Jouw 99-woorden is verrukkelijk, in twee zinnen, met hemeltergende woorden. Dacht eerst dat het Kees was in de kerkbanken. Succes, lieve aap.

@Dos, ik wenste geen autoriteit uit te oefenen, nondeju, edoch je alleen maar de helpende hand te reiken. Bij de UKV's op Facebook - die van de 99 woorden - zul je verrassend genoeg de nodige schrijvers van hier tegenkomen. En van 120w. Ook wordt er feedback gegeven, hoewel anders. Jouw 99-woorden is verrukkelijk, in twee zinnen, met hemeltergende woorden. Dacht eerst dat het Kees was in de kerkbanken. Succes, lieve aap.

Mili, vat het niet te serieus op. Feed back, ja, een aai over je bol en mogelijk een paar vriendelijke woorden waar je in je ontwikkeling geen fluit aan hebt. SOL onwaardig. Alleen Zuckerberg wordt er beter van.

Kees mag van pastoor niet meer in zijn kerk komen, wegens viezerik en te zondig.

Hector uitgelaten (99 woorden)

In het holst van de nacht maakte Koos aanstalten onder zeil te gaan - de dranklucht van zijn vrouw en haar geronk waren niet te harden - maar hij zette eerst het raam wagenwijd open... juist op het moment dat zijn begeerlijke buurvrouw de gedeelde oprit opreed: ‘Zin in een afzakkertje, Janine?’, vroeg hij hoopvol en voelde dat zijn onderbroek al onder spanning kwam te staan.
Het ochtendde al toen Koos met gezwinde spoed de echtelijke sponde opzocht, na eerst zijn onderbroek gewisseld te hebben. ‘Ik heb Hector even uitgelaten’, beantwoordde hij de vragende blik van zijn nog half versufte vrouw.

Een illusie (99 woorden)

‘Ik ben een illusie ...’, oreerde Joop vanaf het bordes van het stadhuis, waar enkele mensen zich hadden verzameld om hem aan te horen.
‘... en de wereld om me heen is een illusie’, vervolgde hij zijn betoog.
 Er sloten zich nieuwe mensen aan en een enkeling vertrok, gebarend dat de spreker niet goed bij zijn hoofd was. ‘Ik ... en wij allen proberen deze illusie te ontrafelen ...’, vervolgde Joop op gedragen toon met wijdse armgebaren,
‘... dat noemen wij de kunst van het leven.
Wijsgerig stak hij nu zijn wijsvinger in de lucht: ‘Weinig weten, maar veel herkennen is onze dagelijkse werkelijkheid.’

@ Dos Wijnhof : "Een illusie" Dat klinkt als een échte politicus.... Even herlezen wat er juist gezegd wordt, of ik het begrijp en houdt het steek ? Het belangrijkste is, hoe je het brengt. En dat is ronduit : fantastisch !

Vuilnisbak (99 woorden)

'Vuilnisbak...? vuilnisbak...?' Koos liep paars aan van woede, 'mijn brein een vuilnisbak...?' en nog voor hij het besefte sloeg hij de glazen salontafel aan gruzelementen. Een dag later - de geruchtenmachine was doelgericht te werk gegaan - stond er een beun bij Koos op de stoep. ‘Meneer Koos’, zo begon de slijmbal, ‘scherven brengen geluk, ook daar waar het geluk geen kans van slagen heeft, zoals bij u. Maar toch garandeer ik u, dat als u drie salontafels afneemt voor de prijs van twee, u de eerste drie weken niet zonder zult zitten, wat er ook gebeurt’, zo sprak de etter.

@Dos, een prachtige 99-woorden hoewel het doelgerichte van de geruchtenmachine mij ontsnapt. Beun, slijmbal, etter :D

@Dos, een prachtige 99-woorden hoewel het doelgerichte van de geruchtenmachine mij ontsnapt. Beun, slijmbal, etter :D

Mili, het gerucht had zich verspreid dat Koos zijn meubilair weer eens had verschroot.

Grootkruis van Verdienste (99 woorden)

De pas gekroonde koning stond op het punt het Grootkruis van Verdienste voor buitengewoon geleverde bijdrage aan de ontwikkeling van de maatschappij, uit te reiken aan de twee gezusters van de Roeselaere - de jongste beter bekend onder de naam Rode Molly, tevens leverancier van gesyfiliseerde patiënten aan de kliniek van haar oudere zus, de gewezen Moeder Overste, tevens hoofdarts van de vermaarde Franciscanessen onderzoeks- en verpleegkliniek voor venerische ziekten - toen hij op het allerlaatste moment besloot de beide zusters evenveel lof toe te zwaaien, onder het motto: frivool zondig of zedig kuis, de gezusters dragen elk hun eigen kruis.

De IJzeren Verpleegster (sorry, iets meer dan 99 woorden) Vandaag ga ik naar het verpleeghuis waarin mijn negentigjarige moeder woont. Mijn zus is er al en fluistert dat ma niet meer kan lopen. Ma wil naar het toilet en dan komt de speciale lift. Ze zet haar pijnlijke voeten op de treden van het apparaat. Ze krijgt een mouwloos vest aangetrokken, wordt aan het apparaat vastgemaakt en krijgt de opdracht de handgrepen vast te pakken. De verzorgster, dik over de zestig, drukt op een knop en zo wordt ma in een rolstoel getakeld om naar het toilet te gaan. ‘De ijzeren verpleegster’ noemen we dit,’ verduidelijkt de verzorgster. De voorbode voor de robot, mompelde ik. Ik geloof dat niemand mij verstaan heeft. Misschien maar goed ook.

Dos, je zou je eigen onderwerp moeten hebben of geef een bundel uit, een suggestie voor de titel: Koos & Kees :D Het lijkt mij ook niet de bedoeling om hier te schrijven maar het is heerlijk rebels om het wel te doen. Mijn bijdrage, 99 woorden, het is een uitdaging: Een vrouw snijdt me af en ik kijk misprijzend naar haar dikke kont welke het zadel onzichtbaar maakt. Ik heb zin om haar in te halen en een tik te geven zodat ze hard op het asfalt klapt. Voor me rijdt een vader met naast zich een opdondertje die zich het snot voor de ogen aan het trappen is. Het tafereel vertedert me maar het kind valt en ik voer een olympische inhaalmanoeuvre uit. En dan word ik ingehaald door een man op een elektrische fiets die het gore lef heeft me uit te schelden. Fietsen in de stad.

Als een IJslandse geiser (99 woorden)

Het was hem toch weer overkomen, hij, broeder Monulphus, had in zijn klein bemeten cel van het Franciscaner klooster in het Westfaalse Paderborn, in zijn nachtelijke droom visioenen toegelaten van zijn naakte medemens - de twee gezusters van de Roeselaere, Rode Molly en kuise Berta- en had al slapende ten overstaan van hen geëjaculeerd als een IJslandse geiser en zoals gewoonlijk geselde hij daarna - luid biddend - zichzelf tot bloedens toe met een leren karwats van eigen makelij. Dit als boetedoening voor zijn schuld: Confiteor Deo omnipotenti, quia peccavi nimis cogitatione, verbo et opere; mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

Dos, Hoe kom je toch telkens aan de inspiratie ? Daar ben ik toch een beetje jaloers op. 99-woorden verhaal. Mag het ook een situatieschets zijn ? Een rebel strijdt nooit alleen. We hebben hier veel ruimte en gezellige stilte om ons te nestelen in het comfortabel salon van dit forum. Muziekje op de achtergrond, voeten op de bank, wat van gedachten wisselen en als je even kan wachten, haal ik er een kopje koffie bij. Of wil je liever thee of een cognacje misschien ? Van deze ruimte hou ik. De wanden vol met verhalen en verslagen, echt gebeurd of eigen creatie. Sommige met een te knettergekke inhoud en andere met de ernst van zelfbenoemde filosoof, relativerend of dramatiserend, maar elk verzekert zijn virtuele voetprint.

Noodrantsoen

‘Waar zijn godverdomme die hosties gebleven?’ vloekte de pas benoemde koster op het moment dat de nieuwe pastoor de sacristie binnenkwam om zich voor te bereiden op de zondagse hoogmis, ‘ ik heb ze gisteren nog één voor één uit de vuilnisbak geraapt en ze hier op de tafel voor het raam te drogen gelegd. Ze waren gedesemd, zoals de paus ze vanaf vandaag hebben wil. Het waren ook de allerlaatste’, en in allerijl trok hij een lade open om er een ongedesemde voorraad uit de Tweede Wereldoorlog aan te spreken, die in de hongerwinter als noodrantsoen dienst had gedaan.

Heilloos Bleekjes schuifelde ze mee in de rij van gelovigen die de hostie gingen ontvangen, aangespoord door een in de rug prikkende wandelstok. De mis was verplicht tijdens vakantie op de Veluwe bij haar grootouders terwijl papa en mama met dat groepje nieuwe in zwart leer geklede kennissen ergens in Azië zaten. …. mijn hart en mijn leven toelaten en met Hem en uit Hem … klonk het terwijl haar gezicht opzwol, de wereld wegdraaide en ze aan de voeten van de pastoor neerviel. ‘Ach meissie, aan zo’n gluutje is echt nog nooit iemand doodgegaan’ had oma die ochtend gezegd. (dank voor de inspiratie Dos)

Heilloos Bleekjes schuifelde ze mee in de rij van gelovigen die de hostie gingen ontvangen, aangespoord door een in de rug prikkende wandelstok. De mis was verplicht tijdens vakantie op de Veluwe bij haar grootouders terwijl papa en mama met dat groepje nieuwe in zwart leer geklede kennissen ergens in Azië zaten. …. mijn hart en mijn leven toelaten en met Hem en uit Hem … klonk het terwijl haar gezicht opzwol, de wereld wegdraaide en ze aan de voeten van de pastoor neerviel. ‘Ach meissie, aan zo’n gluutje is echt nog nooit iemand doodgegaan’ had oma die ochtend gezegd. (dank voor de inspiratie Dos)

De eerste H. Communie wel overleefd? Dat arm kind.

Bovennatuurlijk geluk (99 woorden)

Vannacht is ze dan gestorven, Marie-José, zestig jaar oud, waarvan veertig een intensieve zoektocht naar bovennatuurlijk geluk, dat ze maar niet kon vinden. Niet in een relatie en ook niet in de katholieke of protestante kerk. Maar zeker niet in India, waarvan ze alle windstreken vele malen heeft doorkruist, met maandenlange participatie in de vele ashrams die het land rijk is. Ze spendeerde er haar hele vermogen, wat haar tot de bedelstaf voerde. Hierdoor werd ze gedwongen een schamel onderkomen te zoeken in een bouwvallig kraakpand, waar ze uiteindelijk het hemelse geluk heeft gevonden in een overdosis heroïne.

Onbaatzuchtige Koos (99 woorden)

Dat Koos een filantropische instelling heeft zal niemand verbazen als men bedenkt dat als hij de nacht niet doorbrengt bij zijn behoeftige buurvrouw Janine, hij wel te vinden is in de kroeg van Kees, om deze te behoeden voor een aanstaand faillissement. Koos lijdt voornamelijk aan de mensen die zich aan hem bezondigden, zoals telkens weer zijn overspelige buurvrouw Janine, die het vertikt haar goddelijke schoonheid voor hem verborgen te houden. En niet te vergeten zijn kroegmaten zonder eer en geweten. Zij allen verstoren zijn heimelijke zoektocht naar evenwicht tussen de zaken van alledag en een filosofische, onbaatzuchtige levenslijn.

Wel verdiende straf

O, Heer in den Hogen, aanvaard duizendmaal mijn dank... dat Gij een ander afvallige zondaar bereid hebt gevonden zijn welverdiende straf bij Janine te ondergaan... Mijn maat Kees, zo is mij geopenbaard... Dat zal hem leren... Maar mijn Heer, heb erbarmen... Gij gaat die nietige zondaar toch niet besmetten met venerische kwalen? zoals Gij ook mij hebt gestraft... met wegtering van mijn mannelijkheid tot aan het scrotum ... met helse pijnen tot gevolg... Heer, als ik om een gunst mag vragen, zoudt Gij hem ook ⼵⽀⽗⽂?... en niet zo zuinig, want alleen tuchtiging leidt wederom tot U... Koos, Uw nederige dienaar.

Atomix (99 woorden)

Om te voorkomen dat Atomix, de Gotische druïde en kerngeleerde, ooit zijn geheime wapen zou kunnen maken en daarmee de hemel naar beneden kon laten donderen, hadden de Galliërs hem tot bijna verdrinkens toe ondergedompeld in een speciaal voor hem gebrouwen toverdrank, waarna hij voor de rest van zijn leven als een imbeciel rond zwalkte en tegen iedereen die het niet horen wilde zijn occulte toverformule Eegleichemceekwadrat (E=mc²) spuide, om daarna gewoontegetrouw aan de rand van het dorp bij zijn vriend en bard Assurancetourix de dag te beëindigen onder het zingen van de hymne ‘Die Goten über alles…’

Karel de Grote (99 woorden)

Toen de legendarische Duitse keizer Karel de Grote 750 jaar de toekomst inkeek naar de niet minder legendarische keizer Karel V, en vervolgens nog eens 464 jaar inzoomde naar de 21ste maart 2014, zag hij tot zijn ontsteltenis dat de Lage Landen geregeerd werden door een koning die in de weer was met een grondboor en houten palen om een nieuwe omheining rond zijn paleis aan te leggen, terwijl zijn koningin met een vlakschuurmachine deuren en kozijnen bewerkte, voor een frisse schilderbeurt; die armoedzaaiers, kreunde de Grote keizer Karel en draaide zich nog maar eens om in zijn graf.

Douwe Engelbert (99 woorden)

Toen de gewezen cultureel antropoloog Douwe Engelbert - nu begrafenisondernemer - vijf jaar geleden te horen kreeg dat hij terminale kanker had, met uitzaaing over al zijn organen, herinnerde hij zich een onderzoek dat hij ooit had gedaan onder de kannibaalse Papoea’s in Nieuw Guinea. Daarbij was aan het licht gekomen dat er toentertijd op het hele eiland geen spoor van kanker te ontdekken viel. Hij nam het ultieme besluit om voortaan van elke overleden cliënt een pond mals, maar goed doorbakken stuk vlees te consumeren. Dat bewerkstelligde dat al zijn kankercellen werden geëlimineerd en hij nu nog vrolijk verder leeft.

Als Carrara marmer (99 woorden)

Babs mijmerde over de welgevormde benen die ze vroeger had, die ze toen poëtisch omschreef als Romeinse zuilen van smetteloos Carrara marmer waaruit ook Michel Angelo zijn Piëta had gevormd en hoe jammer ze het nu vond dat ze opgezwollen en blauw dooraderd waren, vol met pokdalige, met geen smeersel of massage te verhullen putten. Amputatie zou een oplossing kunnen bieden als het een obsessie werd. Maar vind maar eens een chirurg die dit karwei zou willen klaren, die vanwege de cellulitis bereid is deze benen af te zagen en haar bijgevolg levenslang op te zadelen met helse fantoompijnen.