# 153 Maar een postbode in de ogen van de mens

De duif fluisterde in haar oor: ‘Nevermore, nevermore.’ ‘Stop maar. Dank je, maar we zoeken verder.’ Marcus de duif keek verontwaardigd naar de regisseur. ‘Kwam de tekst niet goed over? Ik heb jaren op een rol als deze gewacht.’ De regisseur schudde zijn hoofd. ‘Er was niets mis met de presentatie, maar we zijn op zoek naar iemand die meer op een raaf lijkt.’ Marcus liep naar de voorkant van het podium en keek de regisseur met een serieuze blik aan. ‘Ik heb jaren theater ervaring, ik heb zelfs Hamlet gedaan.’ ‘Hamlet kan iedereen. Het heeft niets met ervaring te maken.’ ‘Jullie hebben de hoofdpersoon zelfs veranderd naar een vrouw. Waarom kan een duif geen raaf zijn?’ ‘Luister, je lijkt me een aardige duif, maar ik ben bang voor de negatieve pers die gaat volgen.’ ‘Dit is pure discriminatie, het is verdomme 2017.’ ‘Het spijt me. Als er een rol voor een duif is, zal ik je zeker bellen.’ ‘Ja, ik hoor het wel als je ooit een postbode nodig hebt.’ Pissig verliet Marcus het podium. Drie maanden later zag hij de posters hangen. Een Ara had uiteindelijk de rol gekregen. ‘Altijd weer die kleurrijke types.’ mompelde hij.