Wekelijkse schrijfopdracht #151 Hoe onschuldige wraak ons schuldig maakte

Bert was mijn eerste grote Liefde. De kalverliefde en de onschuldig, verlegen eerste echte kus liefde voorbij, was het. Noem het "de ontdek mijn lichaam en ik het jouwe" liefde. Heel speels en ontdeugend verdween mijn kleed van schaamte en ik begeerde de man van mijn leven. Ik deelde mijn lichaam, mijn ziel, mijn eer en mijn geweten met de man van mijn leven. Tot ik ontdekte dat Bert met een klasgenootje ook haar eer deelde. Hij nam begeerlijk de onschuld en haar onwetendheid erbij. Hij kende echter de wereld niet van de stiekem fluisterende gesprekken die jonge meisjes voeren. Bert is geen ongewone naam, maar het wekte wel argwaan toen Tine ook verliefd werd op een Bert. Het sprookje duurde nog net tot die maandagavond 9 uur. Onze eerste afspraak na dat "hete" weekend, werd meteen ook de laatste. Een nieuwe emotie plofte als een waterballon in mijn grote mensenleven. Hartverscheurend heb ik gehuild. Wist je trouwens dat dat bijna letterlijk zo aanvoelt ? Hart-verscheurend ! Daar zaten we dan, een voorjaarsnacht 5 jaar later. 3 jonge vrouwen die nog volop van het leven proefden en regelmatig samen de bloementjes buiten zetten, Tine, Marijke en ikzelf. We genoten van ons vrijgezellen bestaan. Die nacht, het was al na tweeën, in "De Verre Hoeve" in the middle of nowhere, schuifelde Bert binnen, zichtbaar goed in de wind ging hij aan de toog hangen. Met onze vrouwelijke intuïtie hadden we niet veel moeite om hem mee te lokken. Hij zag het wel zitten, dat spelletje dat we wilden spelen. Kon hij ons herkennen, geblinddoekt op de tast, enkel aan onze borsten voelend ? Hij kwijlde bij het vooruitzicht. Onderweg voerden we hem ophitsend nog een halve fles gin en vonden een afgelegen veld. Daar stond hij dan ! Zwalpend in zijn smoking ! We blinddoekten hem met zijn eigen das. Al lachend en lallend liet hij zich rond draaien. Hij viel met zijn gezicht op de omgeploegde aarde en bleef bewusteloos liggen. Hij zou wel wakker worden en thuis geraken, de Romeo. Terwijl de laatste nachtvorst voor de ijsheiligen de eerste ijsplekken tekende genoten wij na van onze wraak. Zo : Bert zou ons niet meer vergeten ! En we hoorden niet meer van hem, wat ons het gevoel van overwinning gaf. Tot het krantenbericht van deze morgen .... eventuele getuigen gezocht ...