#148 Te laat
Dit ga ik niet redden. Weer niet. Mijn hart begint harder te kloppen, ik voel me trillerig en het zweet breekt me uit. Niet weer. Alsjeblieft, niet weer. Zo snel als ik kan loop ik de school uit. Het was na de laatste les zo gezellig met mijn vrienden, dat ik de tijd vergat. Wat ben ik ook een sukkel! Ik kijk op mijn horloge. Nog vijf minuten. Ik versnel mijn pas, ik ren, mijn benen gaan bijna harder dan mijn lichaam aankan. Hijgend kom ik mijn straat in. Ik kan niet anders dan langzamer te gaan lopen, mijn benen branden en mijn hart bonst uit mijn lijf. Of dat van de angst of inspanning is weet ik niet. Ik hoor mijn naam roepen en zie mijn vader in de deuropening staan. Zijn grote sterke lichaam. Gespannen. Zijn gezicht op onweer. Even overweeg ik me om te draaien en weg te rennen. Rennen, zo hard en zo lang ik kan, om nooit meer terug te komen. Maar het is te laat. Hij heeft me al gezien. En ik ben te laat.
De spanning voel ik. De
Lid sinds
8 jaar 8 maandenRol
Dankjewel! Mijn idee was
Lid sinds
8 jaarRol
Dag SdL, Dit verhaal doet mij
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
Bedankt voor je reactie,
Lid sinds
8 jaarRol
SDL, ... ik zag dat ventje
Lid sinds
11 jaar 6 maandenRol
Beklemmend, naar maar toch
Lid sinds
7 jaar 6 maandenRol
Ik ben het met Riny eens wat
Lid sinds
15 jaar 6 maandenRol
De ervaring heeft de jongen
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Het is spannend omdat je niet
Lid sinds
7 jaar 8 maandenRol
Ik moet er van hijgen en voel
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Bedankt allemaal!
Lid sinds
8 jaarRol
De spanning zit er goed in,
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Dankjewel!
Lid sinds
8 jaarRol