#147 Gebroken glas

“Kom op Mara, het zijn maar geesten, er gebeurt echt niets,” zei Katie. Dat betwijfelde ik. We hadden alle letters van het alfabet in een cirkel om een omgekeerd glas heen gelegd. Aan de linkerkant hadden we JA neergelegd, aan de rechterkant NEE. De kaarsen zorgden voor bewegende schaduwen op de muren. Ik wilde het licht weer aan doen, maar bedacht me dat ze me in het donker in ieder geval niet zou zien trillen. Katie was de waaghals van ons tweeën, en ik, de schijtluis, deed mee omdat ik nou eenmaal haar beste vriendin was. Nu moest en zou Katie met mij gaan glaasje draaien met de zonnewende, iets met geesten die dan meer in contact zijn of zo. Ik had liever samen Frozen gekeken met M&M’s. “Kom nou.” Ik schrok op en legde mijn vinger op de rand van het glas, tegenover die van Katie. “Goed, eerst vragen we: ‘is er een geest aanwezig?’” Haar stem klonk nu heel serieus. Ik hield mijn adem in. Dadelijk zou dat glas ineens tegen het plafond vliegen, uit elkaar spatten of verdwijnen of – bewoog het glas nou? Er kwam een hoog piepgeluidje uit mijn keel. Ik wilde het glas los laten, maar mijn vinger leek er met secondelijm aan vastgeplakt te zitten. Het glas schoof, eerst langzaam, toen steeds sneller, naar JA. Ik voelde Katie naar me kijken. “Hoe heet je?” Het glas schoof naar de M en keerde terug naar het midden. Ik kreeg het plotseling ijskoud, ondanks dat het bijna dertig graden was. Het glas schoof naar de A, de R, weer terug naar de A. “Dit is niet leuk Katie,” jammerde ik. “Mara…” in het kaarslicht zag ik tranen glanzen op Katies wangen, terwijl ze zacht en langzaam tegen me praatte. “Waarom denk je dat mijn ouders nooit iets tegen je zeggen? Dat onze klasgenoten niet meer met je spelen? Dat je vergeet om je opdrachten in te leveren? Dat ik de enige ben die tegen je praat?” Ik gilde, ik bleef gillen totdat het glas brak.