#147 Moeder van de duisternis

“Oehoe, Oehoe” De uil, die net nog in de boom tegenover mij zat, zweeft na een paar vleugelslagen scheerlings over mij. De luchtstroom neemt mijn lang wit gewaad een beetje mee; de streling van de wind maakt me lichamelijk zichtbaar opgewonden. Het mos en de bloemen op de oude stenen zorgen dat ik zacht lig. Rondom mij dansen de vlammen van de kaarsen in de wind. Ik voel de energie en ontvang de magie van de natuur. De zon verdwijnt. De hemel gaat van vuurrood naar een donker paars en blauw. Wanneer de laatste zonnestralen het luchtruim verlaten sluit ik mijn ogen. De duisternis zal deze korte nacht niet baas zijn, noch het licht zal overheersen. De zonnewende is de hernieuwing van de geloften, van het huwelijk tussen dag en nacht. Als in een trance voel ik mijn lichaam stijgen. De stof hangt onder mij zoals de sleep van een bruidsjurk. Vandaag ben ik de uitverkorene van de dag, de bruid van de nacht. Hij neemt me in zijn armen tot we boven de bomen zweven. Hij liefkoost me, kust en streelt me, speelt met me. Hij aanbidt me, bemint en bevredigt me zoals ik nooit mocht ervaren. De kaarsen vlammen op, de wind ruist door de bomen en neemt mijn geluiden mee. Pas wanneer de wolf gedaan heeft met huilen lig ik terug op het bed. De nieuwe bruid. Moeder van de groeiende duisternis. Ik voel me magisch.