#134 Onbegrip

Acedia kan haar ogen niet openhouden, ze zucht diep en kijkt loom om zich heen. Haar hond Spes duwt zijn neus in haar hand. Acedia reageert met een zacht zuchten. Spes laat zijn oren hangen en kruipt met zijn staart tussen de benen weer in zijn mand: Het is nog niet zover, hij zal nog moeten wachten. Zijn maag knort zo hard dat poes Invidia, die in het raamkozijn snort, van schrik ophoudt en hem kwaad aankijkt. Haar ogen schieten vuur: Hoe durf je vuile hond, je bent gemaakt om te dienen, leiding geven is niet voor jou beest! Spes duikt nog dieper in zijn mand: Zo gaat het nou altijd en maar wachten en wachten. Ineens springt hij overeind, vliegt grommend af op de dikke Invidia en kan haar nog net in haar staart bijten. Hij haat haar! Invidia probeert hem met haar klauw in zijn oog te krabben. Acedia ontwaakt: ‘Zeg, kan het een beetje, stop, het is geen oorlog hoor.’ Invidia denkt er het hare van. Spes jaagt haar weer op. Uit huis zal hij haar krijgen, die nare kat met haar klauwen, hem proberen te kleineren! Hij zal wel eens laten zien wie hier de baas is. Zijn naam is hond, hoeder van de kudde. Acedia ziet het aan met lede ogen aan en knijpt een oogje dicht: ‘Invidia doe eens normaal.’ Dan uiteindelijk staat ze op en loopt traag naar de voerbak en vult het met hondenbrokken. Invidia zit nu bovenop de Franse servieskast. Ze heeft dezelfde ebonieten kleur en posteert zich tussen het porseleinen klokkenstel. Spes negeert haar en schrokt zijn brokken in één keer op. Daarna slobbert hij water naar binnen waarbij overal slijm in het rond vliegt. Indivia kijkt meesmuilend op hem neer: Wat een manieren heeft die boerenkinkel!