# 132 Leegte in mijn hart

Terwijl leeftijdgenoten zich in het uitgangsleven stortten, ging ik om met kinderen. Een regenbui hield ons niet tegen om in de plassen te springen. We overleefden helse winters door in huis een sneeuwpop te bouwen met de sneeuw die het raam verduisterde, om hem daarna, in de gloed van de kachel, ten onder zien gaan. We dronken warme chocolademelk en smeerden de room boven onze lippen uit; we giechelden om de hangsnor waarmee we er zo bedroevend uitzagen als een Sint die geen pakjes kon bezorgen. Ik genoot van kinderen om me heen, het gaf me een gevoel een zinvol bestaan te hebben. Leerkracht worden, dat wilde ik. Die verwachtingsvolle gezichtjes zien, bereid om levenslessen in zich op te nemen. ‘Juffrouw Vandeweyer.’ Ik schrok op uit mijn gedachten en verstrengelde mijn vingers op mijn schoot. Mijn glimlach verdween toen de man me van kop tot teen opnam. ‘U heeft het vereiste diploma. U heeft zin voor verantwoordelijkheid en bent bereid kinderen waarden mee te geven in hun leven. U weet dat kinderen veel overnemen van volwassenen.’ Ik slikte en wachtte af. Zijn ogen richtten zich op mijn voeten, dan naar de vloer. ‘Het lijkt me niet gepast om u die functie te bezorgen. Ik vrees dat ik u niet kan aannemen. Goedendag verder, juffrouw Vandeweyer.’ Afgepoeierd, nog maar eens. Ik opende mijn mond maar klapte ze terug dicht bij de blik in zijn ogen. Hij ging achter zijn bureau zitten, een man die strengheid en onverdraagzaamheid uitstraalde en geen notie meer van me nam. Ik gleed van mijn stoel en trok mijn kleding recht. Al het zinvolle dat ik mijn leven lang wilde meedragen en aanleren, verdampte. De deur stond op een kier. In de lege gang klonken mijn voetstappen hol, net zoals ik me voelde. Er moest toch een school zijn waar ik aan de slag kon? De leegte werd een kilte toen op straat een moeder haar kind van me wegtrok en ik de woorden van het kind opving. ‘Mama, is dat nu een dwerg?’