Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 132 Leegte in mijn hart

Terwijl leeftijdgenoten zich in het uitgangsleven stortten, ging ik om met kinderen. Een regenbui hield ons niet tegen om in de plassen te springen. We overleefden helse winters door in huis een sneeuwpop te bouwen met de sneeuw die het raam verduisterde, om hem daarna, in de gloed van de kachel, ten onder zien gaan. We dronken warme chocolademelk en smeerden de room boven onze lippen uit; we giechelden om de hangsnor waarmee we er zo bedroevend uitzagen als een Sint die geen pakjes kon bezorgen. Ik genoot van kinderen om me heen, het gaf me een gevoel een zinvol bestaan te hebben. Leerkracht worden, dat wilde ik. Die verwachtingsvolle gezichtjes zien, bereid om levenslessen in zich op te nemen. ‘Juffrouw Vandeweyer.’ Ik schrok op uit mijn gedachten en verstrengelde mijn vingers op mijn schoot. Mijn glimlach verdween toen de man me van kop tot teen opnam. ‘U heeft het vereiste diploma. U heeft zin voor verantwoordelijkheid en bent bereid kinderen waarden mee te geven in hun leven. U weet dat kinderen veel overnemen van volwassenen.’ Ik slikte en wachtte af. Zijn ogen richtten zich op mijn voeten, dan naar de vloer. ‘Het lijkt me niet gepast om u die functie te bezorgen. Ik vrees dat ik u niet kan aannemen. Goedendag verder, juffrouw Vandeweyer.’ Afgepoeierd, nog maar eens. Ik opende mijn mond maar klapte ze terug dicht bij de blik in zijn ogen. Hij ging achter zijn bureau zitten, een man die strengheid en onverdraagzaamheid uitstraalde en geen notie meer van me nam. Ik gleed van mijn stoel en trok mijn kleding recht. Al het zinvolle dat ik mijn leven lang wilde meedragen en aanleren, verdampte. De deur stond op een kier. In de lege gang klonken mijn voetstappen hol, net zoals ik me voelde. Er moest toch een school zijn waar ik aan de slag kon? De leegte werd een kilte toen op straat een moeder haar kind van me wegtrok en ik de woorden van het kind opving. ‘Mama, is dat nu een dwerg?’

Lid sinds

13 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed uitgewerkt, het uitbeelden van de lengte van de hoofdpersoon in de verschillende situaties. En dan lees je de laatste zin en besef je het pas. Om het verhaal vervolgens opnieuw te lezen.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Die laatste zin is inderdaad even een soort tik in je gezicht. Erg goed gedaan vooral omdat het geen contrast is met de rest van het verhaal. Eigenlijk had je het als lezer al kunnen weten als je goed leest.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sterk verhaal, Marlie. Inderdaad een mooie opbouw; ik was doorlopend in spanning hoe het verder zou gaan. Treffende beelden. Een verrassend einde, dat al het voorgaande helder deed oplichten. Chapeau!

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Marlie, mooi opgebouwd. Een nieuwsgierig makend verhaal met een onverwacht slot. Nuances in het verhaal maken het boeiend om te lezen. Groet Connie

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De mens die onderscheid maakt op uiterlijk oordelend en hard kan zijn. Het gegeven kwam goed over. Goed verhaal, Marlie.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Marlie. Een fantastisch mens beschrijf je, die afgewezen wordt om uiterlijkheden, het zou niet mogelijk moeten zijn en dit mooie mens niet een hol gevoel moeten geven! Hoe kan een mens zich hiertegen verweren? Graag gelezen.

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@allen, Dank voor de mooie reacties. Het is fictie - ik ken niemand die dwergen in de familie heeft - maar een eeuwigheid (!) geleden heb ik ooit eens in een weekopdracht mijn gevoelens neergepend bij de geboorte van mijn oudste zoon met Down Syndroom. Vraag me niet waarom en hoe ik nu op dit idee kwam, het was er gewoon. Omdat iedereen recht op leven en kansen moet hebben in onze maatschappij.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zijn ogen richtten zich op mijn voeten, dan naar de vloer.
Mooi. [quote=marlie]Ik opende mijn mond maar klapte ze terug dicht bij de blik in zijn ogen. /quote] '[...] klapte hem [...] Sterk verhaal over een wens die verbonden is aan het 'anders zijn' waarbij dat 'anders zijn' weer in de weg staat aan de invulling van de wens.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marlie, Je zet een goed verhaal neer, ijzersterk opgebouwd naar het plot. Alles zorgvuldig voorbereid. Chapeau! Ook een indrukwekkend verhaal van iemand die wordt uitgestoten vanwege zijn uiterlijk. De rol van het kind in de laastste scène maakt het verhaal extra pijnlijk. De hp die zo graag met kinderen, speelde en werkte, werd juist door een kind met de neus op de feiten gedrukt.. Ook de middelste scène is is pijnlijk. Veelzeggend is de zin: "Zijn ogen richtten zich op mijn voeten, dan naar de vloer." Taaltechnisch een paar puntjes; Waarmee we zo bedroevend zagen > waarmee we er zo bedroevend uitzagen Zin voor verantwoordelijkheid of gevoel voor verantwoordelijkheid? "Maar klapte ze terug dicht bij de blik van de ogen" beetje dubbelop Dank voor zeer originele en mooie invulling van de weekopdracht. Groet, Nel Goudriaan

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je, Moon. Nel, Echt leuk voor jou dat je werd gepromoveerd tot coach! Mijn gelukwensen. Hopelijk brengt het voor jou zelf nog meer schrijfplezier mee! Je eerste taaltechnisch puntje vind ik vreemd, het staat er zoals jij het verbetert?! (Of je hebt het ooit al eens gelezen, voor ik zelf mijn fout verbeterde - soms ontdek ik, eenmaal een tekst geplaatst, soms nog foutjes en verbeter ik voor iemand ze gelezen heeft) Het ging me niet alleen om het kind in laatste alinea, ook om die directeur die zegt dat kinderen horen, zien en woorden overnemen ... van het soort onverdraagzame volwassenen zoals hij.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marlie, je hebt gelijk. Ik reageerde op de eerste versie die ik had uitgeprint. Ik zie nu dat je het in deze versie hebt aangepast. Dank voor je toevoeging. Ook de rol van de directeur heb je zeer zorgvuldig in je verhaal uitgewerkt. En dank je wel voor je gelukswensen.