#131 De koek is op

Versie 2: Het is zondagavond, ik ben bezig met het downloaden van de Kamergotchi App van Lubach, als er wordt gebeld. Door het kijkgaatje zie ik een witte haardos. ‘Alstublieft, doe open. Ik ben op de vlucht en zoek een schuilplaats,' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik zet de deur op een kier; Geert kijkt me verwilderd aan. Voor ik het weet, plaatst hij zijn voet op de drempel, duwt me opzij en loopt naar binnen. ‘Mijn beveiliging is corrupt; ik heb acuut een plek nodig waar niemand me zal zoeken.' ‘Waarom bij mij? Trouwens, mijn huis is vol; er kan absoluut niemand meer bij.' Ik lieg glashard, want er is ruimte genoeg. Geert loopt door naar de huiskamer en gaat zitten op de bank. Dan zie ik de paniek in zijn ogen. Gespeeld of misschien toch echt? ‘Oké,' zeg ik, ‘daar zit je dan, en nu?' Het lijkt alsof ik de regie over mijn tong verloren heb. Ik voel zelfs een soort van mededogen, dat ik snel wegdruk. Kan ik het maken tegenover mijn beste vriendin Halima? De koffie met het Marokkaans amandelkoekje gaat er gretig in. Hij maakt een hongerige indruk. ‘Meer, ik wil méér van dat heerlijks. ‘O ja?' mompel ik. De betovering is verbroken, ik loop naar hem toe: ‘Nú gaan en wel onmiddellijk; de koek is op, Geert.' Hij druipt af. ik kijk hem na; zijn haardos blijft nog lang zichtbaar in het donker. Versie 1 Het is zondagavond, ik ben bezig met het downloaden van de Kamergotchi App van Lubach, als er wordt gebeld. Door het kijkgaatje zie ik een witte haardos. ‘Alstublieft, doe open. Ik ben op de vlucht en zoek een schuilplaats,' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik zet de deur op een kier; Geert kijkt me verwilderd aan. Voor ik het weet, plaatst hij zijn voet op de drempel, duwt me opzij en loopt naar binnen. ‘Mijn beveiliging is corrupt; ik heb acuut een plek nodig waar niemand me zal zoeken.' ‘Waarom bij mij? Trouwens, mijn huis is vol; er kan absoluut niemand meer bij.' Ik lieg glashard, want er is ruimte genoeg. Geert loopt door naar de huiskamer en gaat zitten op de bank. Dan zie ik de paniek in zijn ogen. Gespeeld of misschien toch echt? ‘Oké,' zeg ik, ‘daar zit je dan, en nu?' Het lijkt alsof ik de regie over mijn tong verloren heb. Ik voel zelfs een soort van mededogen, dat ik snel wegdruk. Kan ik het maken tegenover mijn beste vriendin Halima, die in voortdurende angst verkeert na het ‘Minder, minder, minder?' De koffie met het Marokkaans amandelkoekje gaat er gretig in. Hij maakt een hongerige indruk. ‘Meer, ik wil méér van dat heerlijks. ‘O ja?' mompel ik. De betovering is verbroken, ik loop naar hem toe: ‘Nú gaan en wel onmiddellijk; de koek is op, Geert.' Hij druipt af. ik kijk hem na; zijn haardos blijft nog lang zichtbaar in het donker.