Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 117 Echo

Achteraf had de echo weinig om het lijf. Isa is weer gerustgesteld en het is nog steeds een meisje. Fijn ook voor Vicky, die al op een zusje loopt te vlassen sinds ze het weet.

‘Pak jij de metro maar vast, lieverd,’ zeg ik buiten. ‘Ik heb een leerling. Kun jij koken? Dan ben ik er over een dik uur ook.’
‘Kun je die afspraak niet verzetten? Ik heb geen zin om dat hele stuk alleen te reizen.’
‘Nee, dat kan ik echt niet maken. Het is zijn eerste keer en ik wil hem niet nu al laten zitten.’
‘Nou ja, dan is het niet anders. Kus?’ We nemen afscheid en ik draai me om.

Met een minuut of tien ben ik al in de Paternoster Row. Onwillekeurig strijk ik even met mijn hand over mijn jas om te voelen of de envelop er nog zit. Geef ons heden ons dagelijks brood. Het parkje naast Saint Paul’s. Telkens wanneer ik zijn vileine tenorstem hoorde en hij met me opliep vanaf hier, klonken in mijn hoofd weer zijn fabelachtige tonen, die zich in lastige dissonanten vermengde met onze helle stemmen. En leid ons niet in bekoring. Daar is de school al. Nu wonen er ook meisjes. Maar nooit zullen die van ons ook maar een voet zetten in deze claustrofobische steenpuist op de geblakerde huid van de kathedraal.

Ik bel aan en hij doet open. ‘Hoi, ik ben Francis. En jij bent Stephen?’ De jongen knikt en loopt voor me uit naar de centrale woonkamer. Er is nauwelijks iets veranderd. Ik neem hem in me op. Ja, hij moet de eerste zijn, en dit is de enige juiste plek. Maar verlos ons van het kwade. Dan stel ik hem de vraag. ‘Wist je dat ik vroeger zangles kreeg van jouw vader?’

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je weet veel mysterie te creëren in dit korte bestek. Wat zit er in die envelop? Wat gebeurde er met die zangleraar? Wat gaat hp uitspoken met Stephen? Het eind voelt voor mij onheilspellend aan, vooral door het onzevader dat door de tekst heen is geweven. Is dat ook wat je wilde bereiken? De titel gaat ook over een 'echo uit het verleden'? Het dialoogje in de tweede alinea voelt een beetje stijfjes. Een elliptisch zinnetje hier en daar doet wonderen voor de geloofwaardigheid van een dialoog. Mensen praten meestal niet in volledige, grammaticale zinnen. Graag gelezen!

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag kruidnagel, welkom hier. :o Er moet daar vroeger iets gebeurd zijn tussen de zangleraar en de HP (hoofdpersoon), enfin naar mijn gevoel. Er wordt verwezen naar een echo uit het verleden en uit het heden. Knap. :p

Rol

  • Anoniem
Hallo Kruidnagel, Je laatste zin maakte dat ik de tekst nog een keer las. Om alsnog te ontdekken wat die zangleraar verder voor een rol in haar leven heeft gehad. Om vooral bij het gevoel uit te komen dat het niet iets moois geweest kan zijn. Vooral de Bijbelse uitspraken die je door de tekst weeft, maken het onheilspellend. Alsof ze zichzelf kracht toespreekt om te doen wat ze te doen heeft. Mooi resultaat van schrijven op muziek… Schrijfcoach Corrie

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Kruidnagel, welkom Heel even vond ik de overgang van eerste naar tweede alinea abrupt - niets met elkaar te maken. Naar het einde toe, tja, je hebt echo's voor wat komt en de in dit geval schrijnende echo uit het verleden. De geprevelde (of in gedachten uitgesproken) gedeeltes vh Onze Vader heb je er kunstig door verwerkt. Een boeiende opbouw van je fragment. Wat me intrigeert is de inhoud vd envelop die hp Francis met zich meedraagt. Compromitterende brieven? Foto's? Een mooi lopend verhaal dat je nog fijner kan uitwerken tot een langer geheel. Graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hai allemaal, Veel dank voor jullie enthousiaste feedback! Dialogen schrijven is inderdaad een vakje op zich, ik ben meer een denker, maar wil dat nog leren als 'schrijver'. Het fragment is als volgt tot stand gekomen: Uitgangspunt is een fictief gezin in Londen met een vader (zanger in het kerkkoor en zangleraar), een zwangere vrouw (het wordt een meisje) en een dochtertje. Plaats van handeling is de omgeving van St. Paul's Cathedral (de Paternoster Row is een straatje dat erlangs loopt). De straatnaam leidde me tot het Onze Vader, en dan met name de passages over schuld en vergeving – en bovendien is dat kerngebed ettelijke malen op muziek gezet, waarbij Arvo Pärt bijvoorbeeld een soloversie heeft gemaakt voor een jongenssopraan. De locatiekeuze is gebaseerd op mijn werkvakantie als rondleider in St. Paul's (tijden geleden), waarbij we overnachtten in de koorschool. Op Wikipedia las ik vervolgens dat er korter geleden een verhaal opdook over jongensmisbruik in die school. Dat bracht voor mij goede spanning in de situatie. Samenhang en gelaagdheid probeerde ik aan te brengen door de echo bij de verloskundige te koppelen aan de echo vanuit het verleden: de man is als jongen misbruikt door een zangleraar, en wil dat nu bekendmaken aan de zoon van die leraar. Tevens hebben beide situaties te maken met seksuele relaties versus kinderbeleving van de werkelijkheid. Het dialoogje is bedoeld om de personages dichterbij te brengen. En na het commentaar van Schrijfcoach Corrie zie ik dat de hp inderdaad ook zomaar een vrouw kan zijn :-). Die envelop is een beetje een hommage aan een suspense-cliché. Er zullen wel bewijsstukken inzitten ter onderbouwing van het verhaal van de hp aan zijn nieuwe leerling.