#117 - Rust

Waar zijn ze? De knipperende lichten, de vloekende billboards, de zinsbegoochelende beelden van tropische stranden, de uitnodigende gezichten, de kleuren van genot en rijkdom en snelheid en succes? Ze zijn er altijd. Ze laten me nooit kijken. Maar nu zijn ze er niet. Nu kijk ik. Nu zie ik alleen jou. Je staat bij de poort, en het is licht. Waar zijn ze? De slagen in het gezicht, de tegenwind, de vermoeidheid, de blaren, de kuilen in de weg, de omgevallen bomen, de wegafzettingen, de borden met verboden toegang, de hekken, het privéterrein? Ze zijn er altijd. Ze beletten me om verder te gaan. Maar nu zijn ze er niet. Nu is er ik alleen het pad dat naar jou toe leidt. Ik loop erop en ik word niet moe. Waar zijn ze? De sirenes, het geschreeuw, de jengelende kinderen, de eindeloze tonen van alles wat nog moet en kan en gaat gebeuren, de zoete stemmen die vragen of ik dichterbij kom, de harde stemmen die me wegsturen, het schrille gerinkel dat me wakker maakt, de eindeloze eentonige inhoudsloze woorden die me in slaap sussen? Ze zijn er altijd. Ze verdrijven mijn gedachten. Maar nu zijn ze er niet. Nu is het stil. Ik hoor alleen jouw gezang. Het omringt me en het vertelt me dat ik rust vind.