Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#116 Voor het eerst

Pikzwart, hadden ze gezegd, eenzaam ook. Het was haar eerste ruimtewandeling. Ze was net afgestudeerd als ingenieur. Als eerste van haar familie ging ze de ruimte in, sinds haar voorouders de cataclismen op Aarde ontsnapten en naar Mars waren vertrokken. Met weemoed dacht ze terug aan de verhalen van grootmama over steden, bossen en blauwe luchten. Ze haalde diep adem en stapte naar buiten. Haar voeten voelde zwaar; ze optillen ging moeizaam. Bij elke stap voelde ze dat haar laarzen om beurten magnetisch werden, en haar vastplakte aan de buitenkant van het, door haar, te repareren ruimteschip. Ze keek rond terwijl ze alles in zich opnam. Het diepste duister; ze voelde de directe stilte en eenzame leegten die het donker haar opdrong. Ze voelde zich alleen. Achter haar was de brandende zon. Ze keek naar boven, tenminste, als je de maan 'boven' kon noemen en zij dus feitelijk op haar kop stond. Ze keek opzij; de blauwe Aardse sikkel veranderde langzaam in een bol. Ze herkenden de continenten, zonder lichtjes, zonder groene vlakten, alleen dorre grauwe woestenijen. Haar ogen raakten langzaam gewend. Ze zag duizenden andere zonnen en sterrenstelsels verschijnen. Verwonderd stond ze stil en voelde zich nederig. Ze hield haar adem in... Blies uit... Ze genoot intens van het uitzicht. Alles om haar heen ademde de vrijheid waar ze zo naar hunkerde.

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
We zijn in de ruimte, maar waar? Zijn we in een baan om Mars? Welke maan is dat? Vanaf Mars gezien is de Aarde niet meer dan een hele felle ster. Met het blote oog kun je de continenten zeker niet zien (zelfs de maan is waarschijnlijk niet afzonderlijk zichtbaar vanaf Mars). Ik vind het leuk gegeven, maar ik mis een beetje richting in je verhaal. Je hoofdpersoon gaat op haar eerste ruimtewandeling, wat op zich al een hele spannende toestand is. Misschien zou je wat meer kunnen focussen op die spannende ervaring en ons de angsten van de hoofdpersoon laten voelen. Mijmeren over de Aarde (waar ze nog nooit geweest is) lijkt een beetje vreemd op dit moment, ze heeft vast allerlei andere dringende zaken aan haar hoofd. (wat is haar taak bijvoorbeeld? wat moet ze repareren?) Graag gelezen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Droompiloot die net als de hp op haar kop staat; je verhaal heeft iets magisch, iets onmetelijk, alleen vind ik het e.e.a. niet logisch waardoor ik het niet kan aannemen. Een eerste ruimtewandeling maar ze herkende wel de continenten? Strookt de vrijheid waarnaar ze hunkert met de context van haar reparatiemissie? Taalkundig merk ik op: - aan de ... ontsnappen - voeten voelden - vastplakten - is leegte niet voldoende, is er een meervoud voor leegte?

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig gevonden. Maakt nieuwsgierig ook. Ik zou echter iets meer info willen. Meer context. wat en waarom... Nu is het slechts een situatie. En dat vraagt om iets meer betekenis. Verder, goed gedaan. Adembenemend :-) gr. J.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Droompiloot, je verhaal sluit perfect aan bij de naam die je gekozen hebt, een ruimtevaartdroom. Leuke invalshoek en ach, die technische kanten... :o , schrijven is heerlijk fantaseren over droomwerelden. Laat maar komen die droomverhalen van jou.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Droompiloot, je verhaal sluit perfect aan bij de naam die je gekozen hebt, een ruimtevaartdroom. Leuke invalshoek en ach, die technische kanten... :o , schrijven is heerlijk fantaseren over droomwerelden. Laat maar komen die droomverhalen van jou.

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank jullie allen voor de constructieve reacties. Inderdaad technisch kan het veel beter, daar ben ik het mee eens. Het is mijn eerste poging om zelf scifi te schrijven (tja, scifi lezer). Ik wilde zoveel meer schrijven, ik kwam alleen woorden tekort :-) De tips zal ik zeker meenemen in mijn volgende bijdrage :-)