#116 Voor het eerst

Pikzwart, hadden ze gezegd, eenzaam ook. Het was haar eerste ruimtewandeling. Ze was net afgestudeerd als ingenieur. Als eerste van haar familie ging ze de ruimte in, sinds haar voorouders de cataclismen op Aarde ontsnapten en naar Mars waren vertrokken. Met weemoed dacht ze terug aan de verhalen van grootmama over steden, bossen en blauwe luchten. Ze haalde diep adem en stapte naar buiten. Haar voeten voelde zwaar; ze optillen ging moeizaam. Bij elke stap voelde ze dat haar laarzen om beurten magnetisch werden, en haar vastplakte aan de buitenkant van het, door haar, te repareren ruimteschip. Ze keek rond terwijl ze alles in zich opnam. Het diepste duister; ze voelde de directe stilte en eenzame leegten die het donker haar opdrong. Ze voelde zich alleen. Achter haar was de brandende zon. Ze keek naar boven, tenminste, als je de maan 'boven' kon noemen en zij dus feitelijk op haar kop stond. Ze keek opzij; de blauwe Aardse sikkel veranderde langzaam in een bol. Ze herkenden de continenten, zonder lichtjes, zonder groene vlakten, alleen dorre grauwe woestenijen. Haar ogen raakten langzaam gewend. Ze zag duizenden andere zonnen en sterrenstelsels verschijnen. Verwonderd stond ze stil en voelde zich nederig. Ze hield haar adem in... Blies uit... Ze genoot intens van het uitzicht. Alles om haar heen ademde de vrijheid waar ze zo naar hunkerde.