#116 Roots

… ‘Lang, lang geleden,’ Granny voelde hoe ze gedragen werd. Ze kreeg hulp om haar taak te voltooien, ‘werd ons dorp overvallen door mensen van ons eigen volk … samen met de blanken. Ouderen en zieken werden verkracht en vermoord. Onze mannen - degene die zich verzetten - werd voor de ogen van hun vrouwen en kinderen de keel doorgesneden. Bijeengedreven als vee, met de voeten aan elkaar vastgeketend, hebben we ver, ver gelopen … naar het grote, grote water. Toen we eindelijk bij de schepen aankwamen waren er velen onderweg overleden aan ondervoeding en ziektes…’ Granny pauzeerde en liet de beelden van toen passeren. Ze besefte weer eens dat tijd er niet toe deed. Het zou gisteren gebeurd kunnen zijn, zo helder en duidelijk zag ze het voor zich en merkte hoe het verleden bezit nam van de hut, schaduwen dansten op de lemen muren. ‘Jij, Lotte … was in die tijd mijn oudste dochter. De dochter die ook de gave had en ik gaf jou al les vanaf het moment dat je kon praten. Jouw naam was, Ngozi. Jij had al een zwaar leven achter de rug, mijn kind … wij allemaal trouwens,’ ging ze verder. ‘Er was een periode van honger en veel ziektes geweest. En je was verzwakt van verdriet. Op de schepen des doods, zo werden ze genoemd, verloor jij je ongeboren baby en ben je in mijn armen gestorven.’ Een traan rolde over Granny’s wang bij die herinnering …