#115 - Visual C# 2008

“Openbare velden schenden inkapseling omdat alle gebruikers van de klasse er direct, onbeperkt toegang tot hebben.” Yuri schamperde het toen we de velden voorbijliepen. “Wel makkelijk,” zei ik. “Dat is waar.” Even verderop hield Lisa plotseling stil. “Jongens, ik moet weg, er is een gebeurtenis.” Yuri en ik keken haar na. “Het is mooi, die gedrevenheid van haar,” zei ik, “maar het is niets voor mij. Wat is er mis met het goede oude procedurele. Je weet waar je begint, je weet waar je uitkomt.” Yuri grinnikte. “En liefst ook nog één draad zeker?” “Als dat zou kunnen.” “We moeten hier maar op Lisa wachten,” zei Yuri, “ze komt vanzelf terug als ze alles afgehandeld heeft.” Ik ging zitten. “Waar zijn we eigenlijk?” Yuri schoof een eigenschap opzij. “Objectoriëntatie is niet echt jouw ding hè. We zitten in het stuk waar de uitvoer op één lijn wordt geplaatst.” Ik keek on me heen, het miegelde van de karakters. “Kijk hier,” zei Yuri plotseling, “deze conditie.” Ik wierp er een blik. “Evalueert altijd naar onwaar,” constateerde ik verrast. “Precies,” zei Yuri. Hij wees naar de code achter de conditie: “allemaal dood.” Samen stapten we door de code. “Hier wordt een hulpbron opgeruimd,” zei ik. “Een geheugenlek?” Yuri keek bezorgd: “misschien!” We dachten hetzelfde. Als Lisa hier last van zou krijgen, zou ze ons niet terug kunnen vinden. “We moeten haar zoeken!” “Hoe?” zei ik, “binair?” “Maakt niet uit,” zei Yuri, “maar laten we beginnen in de presentatielaag. Grote kans dat ze daar is. Op weg hierheen heb ik een webdienst gezien, daar kunnen we doorsteken naar de klanttoepassing.” “Oké,” zei ik. Ik plaatste snel een breekpunt, - stel dat Lisa hier wel terugkwam, - en schreef een commentaarregel, uiteraard met schrijffouten. Daarna snelden Yuri en ik terug naar de openbare velden.