#114 De achterlijke

Wanneer ik hem nu tegenkwam verbaasde ik me niet meer. Bij mijn eerste aanzien van deze jongen schrok ik lichtjes, ik wist niet hoe ik hem aankijken moest. Zo simpel liep hij door de gangen van de school, maar zo mysterieus. Enigszins scheef, recht voor zich uitkijkend. Een tas op zijn rug die driemaal zo dik was als hijzelf, een brilletje, het volledige plaatje van een nerd. Iets in zijn blik was achterlijk, het moest een achterlijke wezen, daar was geen twijfel over mogelijk. Maar er miste iets, die jongen beschikte over een rijk verleden, maar ook één die hij zo snel mogelijk vergeten wilde. Zo dacht ik. Telkens wanneer ik hem nu zag liep hij alleen, hij heeft altijd alleen gelopen. Ik heb hem nooit met iemand zien praten, de eenzame. Was hij dan van nature achterlijk, wie had hem dan achterlijk gemaakt? Het kon niet anders of hij werd vroeger gepest. Ik zag een jongen voor me die doelloos in het midden van de kring staarde terwijl iedereen uit groep vier vertelde wat ze dat weekend hadden gedaan. Als hij dan aan de beurt kwam keek hij verdwaald op en zei: ‘Wat?’ Dan legde de leraar het nog eens uit en had hij niets te vertellen. Gegniffel. Maar hij was te achterlijk om te begrijpen dat hij geplaagd, of zelfs gepest werd. Hij liep dan met zijn linkerschouder iets gezakt over het schoolplein, peinzend. Niemand wist waarover hij zich druk maakte, waarover hij zich druk kón maken. Maar telkens wanneer ik hem zag lopen, zag ik een jongen met een ongelooflijk stel hersens. In zichzelf gekeerd, een jongen van de theorie, met een hersenpan die tot het onmogelijke in staat was. Ja, dit zou een grote worden, dat voelde ik.