#114 - Een stille schreeuw

Het meisje zit bijna onzichtbaar naast haar moeder met haar handen onder haar bovenbenen geklemd. Alleen de te grote ogen bewegen onafgebroken heen en weer. Ergens doet ze me aan een elfje denken. Iedere nieuwe patiënt wordt aandachtig door haar opgenomen. Als een hippe, jonge vrouw met haar baby in de draagzak binnenkomt, gaan de mondhoeken van het meisje iets omhoog. Maar meteen daarna glijdt er een triestheid over haar spitse gezicht. Het gaat zo snel dat ik bijna het idee krijg dat ik het me heb verbeeld. Wanneer haar moeder een tijdschrift pakt staan de ogen van het meisje een moment strak op het tafeltje gericht. Haar lichaam lijkt verstard. Met een glimlach reikt de moeder haar een Donald Duck aan. Snel trekt het meisje haar handen onder haar benen vandaan en de tere vingers omklemmen het weekblad. Onverwachts kijkt ze op en ontmoet ik haar blik. Er gaat een schokje door mij heen. Het geroezemoes in de wachtkamer vervaagt. Tranen prikken. ‘Simone?’ Het stripblaadje valt op de grond. De bezorgde ondertoon van de dokter laat mij opkijken. Zijn wenkbrauwen zijn iets opgetrokken. Simone’s moeder, een knappe dertiger, staat al en strijkt haar kokerrok glad. Met haar naaldhak stapt ze op het hoofd van één van de drie neefjes. Ze pakt haar dochtertje bij de pols en trekt haar van de stoel. Het gezichtje wordt nog bleker. Ik zou durven zweren dat Simone iets ineen krimpt van pijn, maar ze geeft geen kik, waardoor ik twijfel. ‘Kom, lieverd,’ zegt de brunette. Ze heeft haar dochtertje nog steeds bij de pols beet als ze de wachtkamer verlaten. De arts tilt Simone voorzichtig op. Vochtige kijkers houden mij vast, totdat de deur van de spreekkamer achter haar sluit. Tevergeefs probeer ik een rilling te onderdrukken.