Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#114 - Een stille schreeuw

 15 September 2016 - 14:22
Het meisje zit bijna onzichtbaar naast haar moeder met haar handen onder haar bovenbenen geklemd. Alleen de te grote ogen bewegen onafgebroken heen en weer. Ergens doet ze me aan een elfje denken. Iedere nieuwe patiënt wordt aandachtig door haar opgenomen. Als een hippe, jonge vrouw met haar baby in de draagzak binnenkomt, gaan de mondhoeken van het meisje iets omhoog. Maar meteen daarna glijdt er een triestheid over haar spitse gezicht. Het gaat zo snel dat ik bijna het idee krijg dat ik het me heb verbeeld. Wanneer haar moeder een tijdschrift pakt staan de ogen van het meisje een moment strak op het tafeltje gericht. Haar lichaam lijkt verstard. Met een glimlach reikt de moeder haar een Donald Duck aan. Snel trekt het meisje haar handen onder haar benen vandaan en de tere vingers omklemmen het weekblad. Onverwachts kijkt ze op en ontmoet ik haar blik. Er gaat een schokje door mij heen. Het geroezemoes in de wachtkamer vervaagt. Tranen prikken. ‘Simone?’ Het stripblaadje valt op de grond. De bezorgde ondertoon van de dokter laat mij opkijken. Zijn wenkbrauwen zijn iets opgetrokken. Simone’s moeder, een knappe dertiger, staat al en strijkt haar kokerrok glad. Met haar naaldhak stapt ze op het hoofd van één van de drie neefjes. Ze pakt haar dochtertje bij de pols en trekt haar van de stoel. Het gezichtje wordt nog bleker. Ik zou durven zweren dat Simone iets ineen krimpt van pijn, maar ze geeft geen kik, waardoor ik twijfel. ‘Kom, lieverd,’ zegt de brunette. Ze heeft haar dochtertje nog steeds bij de pols beet als ze de wachtkamer verlaten. De arts tilt Simone voorzichtig op. Vochtige kijkers houden mij vast, totdat de deur van de spreekkamer achter haar sluit. Tevergeefs probeer ik een rilling te onderdrukken.

Profile picture for user Mili
Mili

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 September 2016 - 16:53
@Meta, jij weet heel goed spanning in je verhalen op te bouwen. Het is een mooi verhaal. Ik schrok bij de drie neefjes. Dacht dat er wat baby's over de grond dweilden. ;( Je zegt: tranen prikken en dan heeft het meisje vochtige kijkers. Dan kan niet de hp ze voelen prikken, zoals ik het begrijp. Jij denkt aan mishandeling, toch? Moet het meisje er dan geen sporen van hebben?

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 September 2016 - 18:01
Dank je wel voor je compliment, Mili! De neefjes van Donald Duck, inderdaad ;) De tranen zijn van HP. Misschien staat het er wat ongelukkig. Ik had beter, de tranen in mijn ogen prikken, kunnen schrijven. Ja,ik denk aan mishandeling. Ik vraag me af of dit altijd meteen zichtbaar is. Aan de andere kant heb ik er ook te weinig verstand van, eerlijk gezegd.

Profile picture for user janpmeijers
janpmeijers

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 September 2016 - 20:58
Meta Boonstra, Ik heb het verhaal met aandacht tweemaal gelezen en ben tot de conclusie gekomen dat er drie mogelijkheden zijn: 1. het meisje is doodsbang voor de dokter; 2. de moeder is een takkewijf die haar dochtertje mishandelt en mooi weer speelt bij de dokter. 3. de getuige/verteller in de wachtkamer is zelf bang voor de dokter en projecteert haar angst op het meisje. kortom goed gedoseerd geschreven. de laatste mogelijkheid vind ik het meest aannemelijk:
Ik zou durven zweren dat Simone iets ineen krimpt van pijn, maar ze geeft geen kik, waardoor ik twijfel.

Geen afbeelding
mw.Marie

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 September 2016 - 22:32
Genoten van je tekst Meta. Deze zin: Met haar naaldhak stapt ze op het hoofd van één van de drie neefjes.. Eerst kreeg ik een benauwd gevoel en toen moest ik lachen om het beeld dat je oproept. Spannend vind ik deze: Vochtige kijkers houden mij vast, totdat de deur van de spreekkamer achter haar sluit. Tevergeefs probeer ik een rilling te onderdrukken.

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 September 2016 - 23:06
Jan, nu ik mijn verhaal door jouw ogen lees, zie ik pas mogelijkheid één en drie. Zelf was ik bij het schrijven helemaal gefixeerd op de tweede optie ;) Achteraf vind ik ze alle drie leuk :) Bedankt voor het aandachtige lezen!

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 September 2016 - 23:18
Bedankt voor je reactie, mw. Marie. Ja, ik vond het heel beeldend met die naaldhak en hoopte daarmee te laten zien dat het haar allemaal geen snars kan schelen. Aan de andere kant, zie ik nu, kan het natuurlijk ook de stress van een moeder zijn met een ziek kind ;) Die laatste twee zinnen klinken wel heel onheilspellend, inderdaad. Grappig dat dit verhaaltje op verschillende manieren begrepen kan worden.

Geen afbeelding
maddbrug

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 September 2016 - 15:27
Boeiend, jouw verhaal. Ik voelde de triestheid mee, de angst van het meisje. Je zet moeder neer als een goede dertiger, goed gekleed maar deze moeder lijkt meer aandacht voor zichzelf te hebben dan voor haar kind. Bij de pols vastpakkend, ik krijg het gevoel dat er iets niet klopt......emotionele verwaarlozing is ook mishandeling namelijk.

Geen afbeelding
marlie

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 September 2016 - 16:46
Een bange werkelijkheid. De inwendige schreeuw om ook maar iets van liefde, warmte en aandacht van haar moeder te krijgen. Door Jans opties, moest ik ook even verder kijken dan jouw bedoeling. 'Met haar naaldhak stapt ze op het hoofd van één van de drie neefjes Duck." Machtige zin, Meta. Hoe je erin slaagt om met een stripverhaal de keiharde waarheid te ontrafelen, de moeder heeft totaal geen affiniteit met welk kind ook. Een (heel kleine) opmerking: 'Het meisje zit bijna onzichtbaar naast haar moeder ...' Ik begrijp je wel, maar zou het ietwat anders schrijven (slechts mijn beeld hoor!): Het meisje verbergt zich achter de rug van haar moeder... of nog (wat mss beter in je stijl past): Geen woord, geen kneepje van affectie gunt de moeder het meisje. Alsof haar dochter een ongewenst wezen is. Het kind voelt het, maakt zich kleiner... (o.i.d.) 'Ze heeft haar dochtertje nog steeds bij de pols beet als ze de wachtkamer verlaten. De arts tilt Simone voorzichtig op.' Alsof de arts een vermoeden heeft dat moeder met de pijn te maken heeft. Moeder die de pols vasthoudt terwijl de arts kleine Simone optilt, zie ik niet goed samengaan. De verteller heeft in mijn ogen als kind ook iets dergelijks meegemaakt, ze beleeft de angst mee met met het kind.

Geen afbeelding
Angus

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 September 2016 - 18:43
Bij het lezen, voelde ik de dreiging van optie twee. Ik heb het herlezen en proberen uit te vogelen waarom dat gevoel bij me opkwam. - de zithouding - de glimlach van het meisje als ze de moeder met de baby ziet en de daarop volgende triestheid. - de moeder heeft geen echte aandacht. Reikt iets aan dat onmiddellijk moet worden aangepakt. - het schokje bij het kruisen van de blikken. - de naaldhak die op het hoofd van één van de neefjes stapt - de bruuske beweging die in tegenstelling staat tot 'Kom, lieverd.' Mooi gedaan. :thumbsup: Ik vraag me af of de arts ook iets doorheeft.

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 September 2016 - 19:17
Dank je wel, maddbrug :) Ik heb bewust voor een verzorgde en goed geklede moeder gekozen, omdat kindermishandeling in welke vorm dan ook (helaas) overal voorkomt. Ik kan me voorstellen dat zulke "nette" moeders er lang mee wegkomen.

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 September 2016 - 19:38
Marlie, bedankt voor je uitgebreide reactie :) Inderdaad een bange werkelijkheid, het zou zomaar je buurmeisje kunnen zijn met die leuke, vlotte ouders. Dat met die naaldhak kwam er gewoon uitrollen een soort ingeving ;) Ik heb bewust voor de term onzichtbaar gekozen. Het meisje wil niet gezien worden.Ze zou nooit achter haar moeders rug kruipen omdat ze geen bescherming van haar krijgt. Ze is wel gefixeerd op haar moeder om alles goed te doen, dat scheelt weer klappen of vernederende opmerkingen. Maar ik begrijp jouw reactie wel, elk bang kind wil zich aan zijn ouders vastklampen. Jouw suggestie ... ... Geen woord, geen kneepje van affectie gunt de moeder het meisje. Alsof haar dochter een ongewenst wezen is. Het kind voelt het, maakt zich kleiner... (o.i.d.) ... ... komt op mij wat uitleggerig over. Ik probeerde dit te laten zien. En eigenlijk heb jij het ook gezien, anders had je het niet opgeschreven ;) Maar toch bedankt voor de moeite om je in mijn verhaal te verdiepen 8) De arts voelt inderdaad nattigheid. De "verteller" was wel een angstig kind maar om hele andere redenen. :o

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 September 2016 - 19:55
Angus, bedankt voor je reactie! Je hebt het haarfijn aangevoeld. Daarmee wilde ik inderdaad de dreiging overbrengen zonder verder te benoemen wat er precies aan de hand is. Ik ben blij dat het gelukt is :) Maar ook nog de vochtige kijkers op het einde. Simone heeft op de één of andere manier gevoeld dat de "verteller" haar werkelijk gezien heeft. Maar of het meisje daar nou blij mee is... Bij de arts zijn ondertussen tig alarmbellen gaan rinkelen. Daarom laat ik hem Simone voorzichtig optillen.

Geen afbeelding
Joke VG

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 September 2016 - 10:46
Een mooie ontroerende tekst, Meta! Hij zet aan het denken in ieder geval, welke uitleg je er ook aan geeft. Knap gedaan!

Geen afbeelding
Droompiloot

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 September 2016 - 10:53
Eerst dacht ik dat het meisje bang was voor de tandarts. Dat de moeder er niet veel aandacht aan gaf omdat t meisje een gaatje in haar tanden had wat gevult moest worden. Daarna nog een keer gelezen. En de reacties gelezen. Ik heb de eerste keer lezen zelf niet goed gekeken. Je verhaal maakt veel wakker. Ook dat ik zelf beter moet gaan kijken naar de mensen om me heen. Je schrijft het subtiel en ingetogen. Raak en mooi.

Geen afbeelding
ccscharl

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 September 2016 - 13:35
Intrigerend en heel beeldend geschreven, uiteindelijk blijft de lezer met veel vragen zitten. Ik zag moeder en kind zitten in de wachtkamer en schudde mijn hoofd. Ongemerkt wenste ik dat anderen in de wachtkamer het ook opgemerkt hadden. Zou er misschien een gesprek op gang gekomen zijn? Was prettig om te lezen.

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 September 2016 - 11:05
@Joke @Droompiloot @ccscharl Hartelijk dank voor jullie fijne reacties :) En dat het verhaal iets iets in beweging zet vind ik heel fijn om te horen! Niet dat ik zelf nu zo opmerkzaam in een wachtkamer zit ;) Dit verhaal is eigenlijk uit een tegenovergestelde situatie ontstaan. Er zat een man met zijn babydochtertje op schoot en dat meisje straalde zo'n blijheid uit dat echt iedereen er door geraakt werd. Wat ik op zich al heel bijzonder vond. De man verontschuldigde zich keer op keer en zei dat zijn dochtertje toch echt ziek was.

Profile picture for user schrijvenmaar
schrijvenmaar

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 19 September 2016 - 23:27
ik denk echt na alle reacties en je verhaal nogmaals gelezen te hebben nog steeds aan een ernstig ziek kind, onzichtbaar, een schim van een kind, te grote ogen, vanwege een ingevallen gezicht, tere vingers, bleek en nog bleker. Dat de moeder als en knap, en kokerrok gladstrijkend, en naaldhak dragend omschreven werd waren voor mij licht storende elementen in een gevoelige observatie - moet kennelijk een typetje neergezet worden, ik zie daarin geen enkele hint voor mishandeling, en zelfs niet van desinteresse.

Profile picture for user Marije Catsburg
Marije Catsburg

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 20 September 2016 - 17:12
ik denk echt na alle reacties en je verhaal nogmaals gelezen te hebben nog steeds aan een ernstig ziek kind, onzichtbaar, een schim van een kind, te grote ogen, vanwege een ingevallen gezicht, tere vingers, bleek en nog bleker. Dat de moeder als en knap, en kokerrok gladstrijkend, en naaldhak dragend omschreven werd waren voor mij licht storende elementen in een gevoelige observatie - moet kennelijk een typetje neergezet worden, ik zie daarin geen enkele hint voor mishandeling, en zelfs niet van desinteresse.
Ik dacht zelf ook geen seconde aan mishandeling, totdat iemand het erover had in de comments. Ik dacht aan een doodziek kind, dat na talloze behandelingen een onheilspellend slechtnieuwsgesprek te wachten staat. De moeder probeert schone schijn te spelen om het kind niet nog banger te maken.

Geen afbeelding
Meta Boonstra

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 20 September 2016 - 22:19
@schrijvenmaar @Dos @Marije Allereerst hartelijk dank voor jullie reactie. Ik had het met de kindermishandeling er niet te dik op willen leggen. Vooral omdat het vaak heel slecht herkenbaar is en op het eerste gezicht niet zichtbaar. Maar ik heb het nu dus duidelijk te vaag omschreven. Eigenlijk gaf Jan in het begin al drie mogelijkheden aan. Wat echter voor mij een duidelijk gegeven is in dit verhaal, ook al heb ik het niet benoemd. Maar wanneer een moeder met een doodziek kind in de wachtkamer zit, dan neemt ze het toch op haar schoot? En dan trekt ze het toch zeker niet aan haar pols van de stoel af?