#110 Nog geen titel

Weer staar ik naar beelden waar gouden zinnen vloeien of sprankelen over kronkelende lippen; ik ren. Ik ren tot het verdwenen woorden hakkelt. In mijn omgekeerde paraplu draag ik ze door diepe dalen, over bergpassen en vanaf de hoogste top stort ik ze minutieus in een schrift met een groot absorberend vermogen. Ik toets de kleur die juicht of jouwt en nog eens staar ik naar die beelden, hoe kom ik daar.

Profile picture for user Mili

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Elyse, ik kan niet anders dan even reageren op dit weergaloze gedicht. Het is zo rijk aan associatieve beelden die alleen van jou kunnen zijn. Jouwende kleuren. Blijf je gedichten maken, waar je ook bent. :thumbsup: :{} :thumbsup:
24 augustus 2016 - 21:43

Geen afbeelding

Lid sinds

7 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoe kom je bij je beelden die je in een ravijn hebt gestort? Soms onaanraakbaar ver weg, maar soms vlieg je er zo naar toe. Ik zie hoe je ze op neemt en in dit schrift deponeert, waar ze de verbeelding alle kanten op doen vliegen. Mooie verbeelding, mooie kleuren, zoals Mill al opmerkte.
30 augustus 2016 - 0:20

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik stel het mij voor. Zie die omgekeerde paraplu, het schrift voor mij. Mijn verbeelding iwordt geprikkeld door je tekst. En draai in mijn hoofd de film af. Ik denk dat ik ontroerd raak. Want, wat is dit mooi.
30 augustus 2016 - 22:54