# 104 Mijn liefje

Wat lief Dos, jij aandoenlijke aap. Was ze echt scheel? Het heeft zoiets charmants. 'In spring de bocht gaat in' vond ik heerlijk. Alleen zakten mijn sokjes er altijd van af. Maar dat kon me niet echt deren. Aan knikkeren durfde ik nooit mee te doen. Ik heb geen balgevoel. Je spijtbetuiging is zo ontroerend en een kusje waard. :{}

Mijn liefje Het spijt me, mijn eerste liefje, dat ik zo weinig om je heb gegeven, dat ik niet zag hoe puur en ongerept je was en dat je meer van me hield dan ik waard was. Vergeef me dat ik van je pijn niet wilde weten en je verdriet niet wilde delen, maar zelfzuchtig mijn eigen weg ben gegaan. Nooit zal ik onze eerste echte ontmoeting vergeten toen we elkaar gillend na zaten, van boom tot boom, in de fruitwei achter jullie boerderij, hoe we lagen te puberen in het hooi op zolder, onwennig, maar ook heel vertrouwd. Mijn eerste zoen, die was voor jou; ongelooflijk, ik kreeg er de hemel voor terug. We kenden elkaar al vanaf de kleuterjaren, we sprongen touw met ‘in spring de bocht gaat in’ en knikkerden met glazen en knikkers van klei. Zes klassen van de lagere school zaten we zij aan zij, we werden erom geplaagd en ik hakte op ze in als ze je uitscholden voor schele en stomme trut. Ik droom wel eens dat ik jij ben en jij mij, dat mijn pijn ook jouw pijn is en omgekeerd, dat we de hele wereld voor elkaar zijn. Het spijt me, mijn liefje van weleer.

Ik vind het ook lief. Dat bovenal. Je opent met "het spijt me dat ik zo weinig om je heb gegeven" en vervolgens komt een uitgebreide illustratie hoeveel je wel om haar gaf ... (dat je de schele-schelders in gedachten gelijk gaf, blijft in het gedicht onvermeld) Het zijn prachtige, simpele herinneringen (en 'in spring ...' kennen ze nog steeds, hoor), die tijd, plaats en sfeer tekenen. Het hooi lijkt me een heerlijke plaats om een beetje te gaan liggen puberen, maar misschien zou je gedicht nog beter zijn als de strofen wat meer op volgorde waren. Enerzijds geeft dit wel een gevoel voor de wijze waarop zulke herinneringen zich voordoen, maar anderzijds leidt het mij bij het lezen toch wat af dat ik moet zoeken naar de volgorde der dingen.Geloof ik. Ik weet niet of het komisch effect van het in een adem elkaar gillend nazitten en in het hooi liggen bedoeld is.

Mijn liefje Het spijt me, mijn eerste liefje, dat ik zo weinig om je heb gegeven, dat ik niet zag hoe puur en ongerept je was en dat je meer van me hield dan ik waard was. Vergeef me dat ik van je pijn niet wilde weten en je verdriet niet wilde delen, maar zelfzuchtig mijn eigen weg ben gegaan. Nooit zal ik onze eerste echte ontmoeting vergeten toen we elkaar gillend na zaten, van boom tot boom, in de fruitwei achter jullie boerderij, hoe we lagen te puberen in het hooi op zolder, onwennig, maar ook heel vertrouwd. Mijn eerste zoen, die was voor jou; ongelooflijk, ik kreeg er de hemel voor terug. We kenden elkaar al vanaf de kleuterjaren, we sprongen touw met ‘in spring de bocht gaat in’ en knikkerden met glazen en knikkers van klei. Zes klassen van de lagere school zaten we zij aan zij, we werden erom geplaagd en ik hakte op ze in als ze je uitscholden voor schele en stomme trut. Ik droom wel eens dat ik jij ben en jij mij, dat mijn pijn ook jouw pijn is en omgekeerd, dat we de hele wereld voor elkaar zijn. Het spijt me, mijn liefje van weleer.

Hallo Dos, Een liefdesverklaring achteraf, van een jongen die spijt heeft niet lief genoeg te zijn geweest, maar die zijn vriendinnetje wel vurig verdedigde. Er staan wel wat clichés in, zoals 'puur en ongerept'. Ik zou sowieso wat zinnen schrappen, want de woorden 'pijn' en 'verdriet' zijn echt wel jeukwoorden. Je houdt dan een mooie, eigen essentie over. 'We lagen te puberen' is enig! Door de combinatie van je fotootje met het 'van boom tot boom' achternazitten dacht ik eerst even dat het om apenliefde ging. Dat zou ook een leuk onderwerp zijn om verder uit te werken, niet waar? Succes met dichten, Wilma van den Akker / Mevrouw SchrijfTaal

Dag Dos, wat was ik graag je eerste liefje geweest; ik keek niet scheel maar wel droeg ik een bril en had ik sproeten; gelukkig is een en ander bijgetrokken en mijn eerste liefje ja, dat bleef alleen maar bij kijken, achterom kijken in de schoolbank naar die knappe jongen met van die flitsende blauw/groene ogen. Leuk je gedicht, het roept herinneringen op die welkom zijn. :o