#104 - Later

:crybaby:

Mooi, Nel. Jeugdliefde :)? En dan altijd de blonde vijand.

@Nel, lieflijk, teder, nostalgisch, tegen beter weten in en ook verdrietig om hetgeen niet meer is, weggevaagd met de tijd. Hoewel, je hebt je boom nog. Het allerschattigst vond ik: ja ja dat wil ik. De herhaling van ja klinkt als een kinderstem.

Op een dag kwam zij... Dat maakt t een herinnering die je niet vergeet, gelukkig staan de namen er nog... Mooi vers, mooie woorden Nel.

Nel Goudriaan, De kalverliefde goed verwoord - en die zit meestal diep, zoals de namen in de boom.

Een dierbare herinnering, al voelt het heel levend als ik het zo lees. Mooi!

Mooi Nel. Het argeloos vertrouwen dat je hebt als je jong bent.

Schrijvenmaar, dank voor het lezen Annemieke, inderdaad een prille jeugdliefde. Bijna alles berust op waarheid. :-) Mili, steeds weer blijkt uit je commentaar hoe goed en zorgvuldig je leest. Dank voor je mooie commentaar. Madd, dank voor je reactie. Ja, op een dag kwam "zij" Ze fietste mee, ze was er bij en alles werd anders. JanPMeijers, dank voor je positieve reactie. Meta, Fijn, dat de herinnering levensecht aanvoelt. Dat beschouw ik als een compliment. Niceway, Dank je voor je reactie. Ik vond het een mooie opdracht die deze jeugdherinnering naar boven haalde

Nel, levensecht voelt het bij het lezen, de emotie komt helemaal binnen bij me. Hoeft niet altijd blond te zijn, maar gebeuren doen deze dingen. Heerlijk he, die prettige gedachten aan weleer, herinneringen zijn dikwijls mooier dan de werkelijkheid! Zoals altijd Nel, heel graag gelezen.

Mw.Marie, fijn dat je langskwam en ook doet het me goed dat de emotie over kwam.

Nel, Zo met elkaar vergroeid zijn dat de meester jou vraagt of hij zich verslapen heeft wanneer jij te laat komt. Prachtig. En dan die rotmeid, waardoor alles anders wordt. De mannen zijn als jongetjes al blind voor de gevolgen. Ik voel je frustratie (of is dat de mijne ;) ).

Wilhelmina, dank voor je reactie. En ja, de frustratie ...! Nog een tijd lang zijn we met zijn drieën opgetrokken, maar het mooie en unieke was ervanaf.

We kerfden onze namen in de stam van de kastanjeboom Diep in de zwarte aarde begroeven we een munt voor later Wij fietsten dagelijks samen naar de Oranjeschool Heeft hij zich verslapen vroeg de meester als ik te laat kwam Op het grasveld vroeg je me zullen we later trouwen Ja ja dat wil ik en vier kinderen erbij we plukten madeliefjes Op een dag kwam zij met haar lange blonde haren drie is teveel zei ik nog maar jij nam haar mee naar onze boom de madeliefjes in het gras verwelkten maar nog steeds staan onze namen In de stam ik fluister kom laten we onze schat opgraven uit de aarde voordat het te laat is

Hallo Nel, Ik lees hier en nostalgisch en evenwichtig liefdesgedicht, waarin twee gegevens uit het verleden mooi terugkomen: de namen in de boomstam en de begraven munt. Wat een kostelijk opmerking van de meester! Als experiment zou het aardig kunnen zijn om hier wat te spelen met de tijd. Bijvoorbeeld door het opgraven van de munt in de eerste strofe te laten gebeuren, waardoor de herinneringen naar boven komen. Het is maar een idee hoor, je kunt het gedicht ook zo laten, maar wie weet wordt het gedicht nog iets verrassender als het probeert. Experimenten in de poëzie zijn leuk. Nog veel dichtplezier, Wilma van den Akker / Mevrouw SchrijfTaal

Coach Wilma, Hartelijk dank voor de fijne feedback. Interessante suggestie. Ik doe een poging (ben er nog niet uit of dit een verbetering is, maar ik ben in voor het experiment; Ik keer terug naar de boom van mijn jeugd met mijn handen woel ik in de aarde en stuit op een schat Ooit begroeven we een munt voor later en we kerfden onze namen in de stam van de kastanjeboom Wij fietsten dagelijks samen naar de Oranjeschool Heeft hij zich verslapen vroeg de meester als ik te laat kwam Op het grasveld vroeg je me zullen we later trouwen Ja ja dat wil ik en vier kinderen erbij we plukten madeliefjes Op een dag kwam zij met haar lange blonde haren drie is teveel zei ik nog maar jij nam haar mee naar onze boom de madeliefjes in het gras verwelkten maar nog steeds staan onze namen In de stam

Oh Nel Wat is het nu prachtig. De rillingen lopen over mij n rug. Je bent een echte meester in emotie te vooschijn toveren, althans voor mij. Mooi aanvulling schrijfcoach, ik leer stiekem mee, kan het nog lang niet hoor!!!

Ha Nel, leuk dat je het experiment aandurfde! In een later gedicht denk je misschien eerder aan 'spelen' met de tijd. @mw.Marie: helemaal goed om van elkaar en van feedback op elkaars gedichten te leren!