# 104 - Verzadiging

ik geloof dat ik dit heel mooi vind helder, pijnlijk, mooi

Mooie titel. Lol.

Ik ben sprakeloos hoe je zo recht uit je hart dit kan neerzetten, met open mond lees ik je woorden die mij meeslepen naar jouw leven van toen waar plastic op een of andere manier steeds weer terugkomt. Hoe doe je dat, mij zo jouw verdriet te laten voelen, mijn lach zo laat schateren? Mili, plasic fantastic!

@schrijvenmaar, altijd spannend een eerste reactie. Ik waardeer jouw waardering. @Willemina, je bent fijnzinnig. Alleen is er niet alleen maar lol in het leven. Heb je nog inhoudelijk iets toe te voegen? Ik hoor het graag. @Madd, van [Mili, plastic fantastic!] kom ik niet meer bij. Ik maak er mijn strijdkreet van. Ik heb een godsgruwelijke hekel aan plastic. Plastic mensen, plastic bloempotten ... had ik maar plastic muizen. :D Ik ben openhartig geweest in deze tekst en dat heb jij feilloos opgepakt. Ben blij dat ik ook kan (zelf)spotten waar jij om kan lachen. Hartelijk dank voor jullie aandacht.

@En dat je je dan met afgrijzen afvraagt hoe van die heerlijke vriendschap niets meer dan plastic, in hele andere vormen, over kon blijven. Hoe dat in godsnaam mogelijk is. Die baldadige vriendschap waar lief en leed gedeeld werd en de daarop volgende frustratie van het onbegrijpelijke verlies ervan spat van mijn scherm; zelfs haar kerstboompjes zijn nep geworden. Jouw armen en die van de getekende poppetjes, er is nog zoveel meer te noemen. Maar 'Ik miste tot huilens toe de dennengeur van vervlogen jaren' lees ik met tranen in mijn ogen, het zegt zo oneindig veel. Je bent een prachtmens Mili.

'Ik miste tot huilens toe de dennengeur van vervlogen jaren' lees ik met tranen in mijn ogen, het zegt zo oneindig veel.

precies!

Mili, een gedicht dat me naar de strot grijpt. Het verraad van een vriendschap, het verraad van zichzelf. Uiteindelijk verandert alles wat echt is in plastic. Hartverscheurend en hoe mooi was het begonnen ...

Knap hoe je in zo'n kort gedicht het verhaal van een vriendschap vertelt. Hoe samen groeien ook kan uitmonden in uit elkaar groeien. Herkenbaar ook dat er naast onvoorwaardelijkheid ook voorwaardelijkheid in elke vriendschap zit. Er zitten hele mooie zinnen in.

Heel mooi verwoord, Mili. Eigenlijk is het (nog steeds) hartbrekend en schrijnend.

@Elyse, op een avond liep ik op straat. Een mij onbekende vrouw vroeg waarom ik huilde. Ik zei dat ik huilde om het verlies van vriendschap. Deze vrouw is achter mij gaan lopen en heeft gezongen, ik denk wel een kwartier lang. Vind je dat niet wonderbaarlijk? Het leek alsof ik in een sprookje ronddwaalde. Ik houd er erg van hoe jij mijn teksten duidt. en @schrijvenmaar bevestigt. Merci. @Nel, verraad was nog niet naar voren gekomen. En het klopt 100%, dat wat jij zegt. @nyceway, het voorwaardelijke in deze vriendschap stond op het laatst voor ordinair geld. @Meta, inderdaad, het blijft pijn doen. Dank jullie zo hartelijk.

Maar lees ik nu eigenlijk dat de vriendschap, of eigenlijk de persoon altijd al onecht was? Dat gevoel krijg ik van al het plastic in dit gedicht. Het is een treurig gedicht. Net zo treurig als inderdaad plastic kerstbomen. Graag gelezen, Mili.

Mili. Alles is al gezegd hierboven, wat ik niet onder woorden kan brengen, maar wel voel bij het lezen van jouw gedicht. Prachtige woorden en zinnen weer van jouw hand, deze noem ik: In het naoorlogse huis waar de muren nog huilden en getekende poppetjes hun armpjes in onschuld staakten.

Mili, Omdat je me uitdaagt :p : Heb je je handen in je zakken wanneer je blind bent van woede? 'Groeven die zich vulden met nagellak die jij nooit kocht', vind ik steengoed. Een van de meest originele omschrijvingen betreffende vreemdgaan die ik tot nog toe heb gelezen. De derde strofe loopt naar mijn idee niet lekker. Afhankelijk van wat je bedoelt zou je kunnen schrijven: 1. Je nam een minnaar, legde je neer; 2. Nam je een minnaar, legde jij je neer; 3. Nam je een minnaar, legde je hem neer. SOL is voor mij lol (en een leerschool). Mijn leven speelt zich niet hier af. Ik vind de titel nog steeds leuk. Jou ook, voor wat het waard is, en voor zover je je laat zien. :)

Een hechte vriendschap, met veel onderbroekenlol, die door plastic geld en botox a.h.w. gemummificeerd wordt. De blonde moet zich verraden gevoeld hebben. Weer typisch Miliaans weergegeven, met veel betekenis, niet van, maar achter de woorden. Het kost mij wel altijd enige moeite die te achterhalen. Wat een vernedering voor die man om het kruis uit zijn broek te knippen. Hoe kom je op het idee! Hij zal het er kruislings wel naar gemaakt hebben. Hoe heeft zijn vrouw gereageerd toen ze de broek uitpakte en even wou opstrijken voor hem terug in de kleerkast te hangen?

@Willemina, als je mijn vraag inhoudelijk te reageren, uitdagen noemt ... ;) De handen en woede staan los van elkaar, althans zo bedoeld, mijn [nam je een minnaar] komt neer op jouw 1, alleen vind ik het zo ritmischer, de opmerking: [Mijn leven speelt zich niet hier af.] kan ik niet plaatsen in de context, met de titel heb ik je geëerd en ten slotte speel ik graag voor Mistinguett. @Dos, het is niet altijd zo, dat ik te Miliaans voor je doe. Deze reis wel merk ik. De man knipte zijn kruis er niet uit, dat deden de blonde en de donkere. Ik ken vrouwen die de smokings van hun overspelige mannen in een bad met zoutzuur smijten. Gemummificeerde vriendschap door de botox vind ik heel spits gevonden. Zal een volgende keer beter mijn best doen. Dank voor jullie aandacht.

Mooi verhaal, er is al veel moois over gezegd. Prachtig hoe na al die vervlogen jaren van de "woorden de vriendschap aan gort snijden." Definitief. Een laatste traan.

De man knipte zijn kruis er niet uit, dat deden de blonde en de donkere.

Dat had ik begrepen. Waarom deden die twee dat eigenlijk. Het is niet gebruikelijk, voorzover ik meen te weten. Mijn kruizen zitten er nog allemaal in.

Ik zag gisteren deze film; http://www.imdb.com/title/tt3605418/

Ik zag gisteren deze film; http://www.imdb.com/title/tt3605418/

Dan toch liever het kruis uit de broek geknipt.

We maakten ze gek de mannen, jij donker, ik blond, en zeiden dat ze in kilt konden terugkomen, waarna ik lachte, zo hard lachte, dat ik de stoel van je auto onderzeek en jij mij eruit smeet, de stoel met plastic bedekte, plastic dat je liet wegwaaien op de hoek van mijn straat In het naoorlogse huis waar de muren nog huilden en getekende poppetjes hun armpjes in onschuld staakten pakten wij zijn pakken in die hij, handen in de zakken, in blinde woede was vergeten en wij knipten er de kruizen uit en deden ze in plastic zakken, weet je nog? Jij stond op vliegvelden, onverhoopt alleen, terwijl boven je bed groeven zich vulden met nagellak die jij nooit kocht het parket beet uit van de tranen die je liet gaan en nam je een minnaar, legde je neer op mijn bed, niet voordat je een plastic hoes had neergelegd Je had mijn sleutels, mijn armen, mijn aandacht, mijn bad en lachte wanneer je sleutelgaten volspoot met lijm tot ík moest huilen op een dag je kwam niet meer, was je weergaloze huwelijk aan het herinrichten plastic kaartjes waren geboden voor botox, striae en uitzinnige lingerie Maanden later stond jij voor mijn deur, je had mijn sleutels niet meer in iedere hand een glitterkerstboom, je glimlach gestold ik miste tot huilens toe de dennengeur van vervlogen jaren woorden sneden onze vriendschap aan gort, je bleef maar kort stapte in je nieuwe auto en ik deed de kerstbomen weg

Hoi Mili, Ik heb je mail gekregen. Ik wist zeker dat ik 'Verzadigd' al had gelezen, maar blijkbaar had ik er nog niet op gereageerd. Excuses. Deze keer kom ik er wel aan toe om op alle inzendingen te reageren, dus zal ik je niet overslaan :-) Zo te zien gaat dit gedicht over een heftige vriendschap tussen twee wilde meiden. Er gebeurt veel, we worden in een razend tempo meegenomen langs een aantal dramatische gebeurtenissen. De meiden hebben mannen gek gemaakt, maar minstens een van de twee werd naar mijn idee zelf ook gek gemaakt door een man, of meer mannen. In de vaart is niet altijd duidelijk waar we nu zijn in de tijd. Het plastic dat vlekken moet voorkomen of bedekken is een terugkerend thema. Mooie zin: 'In het naoorlogse huis waar de muren nog huilden' Een paar dingen zijn niet helder, of misschien ontbreekt er iets? - getekende poppetjes hun armpjes in onschuld staakten -> bedoel je hier dat ze hun armpjes omhoogstaken? - Jij stond op vliegvelden, onverhoopt alleen, terwijl boven je bed groeven zich vulden met nagellak die jij nooit kocht -> begrijp ik hier goed dat de vriendin regelmatig door haar man in de steek werd gelaten? En de nagellak, is die dan van zijn minnares? - nam / je een minnaar, legde je neer op mijn bed -> legde 'je' hém neer op mijn bed? Of jezelf? Blijkbaar kwam de vriendschap vooral van een kant, want de vriendin verdween toen 'ik' een keer moest huilen. Zoals gezegd, een heftige vriendschap en er gebeurt veel. Ik zou nog wat 'polijsten' om het iets begrijpelijker te maken. Veel succes! Wilma van de Akker / Mevrouw SchrijfTaal

@Anton, woorden dekken de lading dan niet meer. Dank je. @Yrret, ik zou willen dat je niet meer naar zulk soort films kijkt. Het lijkt mij niet goed voor je gestel. @Dos, kruizen knippen is niet echt usance. Ik begrijp nu wel dat je in tweespalt verkeert. ;) @Schrijfcoach Wilma, ik hechtte aan je mening omdat ik afgelopen week heb gezien op welke tomeloze wijze je zeer aandachtig inzendingen hebt doorgenomen en van doorgronde reacties hebt voorzien. Normalerwijze vraag ik weinig; nu vroeg ik het wel aan jou. :) Ik ben het met je eens qua compactheid. De dingen die je aanhaalt: - Het huis was niet van na de oorlog (in de zin van WO II) maar een huis waar oorlog had gewoed. - De poppetjes op de kindertekeningen staken hun armen wel omhoog maar hun onschuldige kindertijd was door de oorlog voorbij. - Qua vliegveld en nagellak inderdaad goed begrepen. - De donkere legde haar minnaar neer op het bed van de blonde. De conclusie is terecht. Ik ben niet altijd even begrijpelijk, dat weet ik. Hartelijk dank voor je feedback.

@Annemieke, excuses, de persoon bleek inderdaad onecht te zijn. Perfect opgemerkt. De blonde was gewoon naïef. Dankjewel. @mw.Marie, naar mijn idee - in de door jou aangehaalde zinnen - ligt m.i. ook groot verdriet. Opmerkzaam! Dankjewel.