# 101 Kruispunten

Niet dat ik specifiek om die kostschool had gevraagd, maar volgens mijn Pitty-boekjes ging ik gouden tijden tegemoet. Waarop het leven mij in een bus duwde die ik waarschijnlijk had moeten overslaan. Zoals de bus die ik jaren later, ondanks het lange wachten onder de stortregen, voorbij zou laten gaan omdat mijn vriendje nog niet helemaal klaar was met het dansen van de stervende zwaan. Ik had duidelijk iets geleerd. Het had moeten wennen maar dat deed het niet. Pitty was een grote leugen. Ik verlangde naar mijn fiets en naar nasi speciaal. Niemand kon er meer tegen dat ik daarnaar verlangde. Alsof mij dat iets kon schelen, dat niemand daar meer tegen kon. Zelf kon ik er nog het minst tegen. De nasi nam steeds grotere vormen aan; een hele rijsttafel drong zich aan mij op. En dat ik die dan op mijn fiets ging halen bij de afhaaltoko. In een later stadium simuleerde ik er astma-aanvallen bij om maar niet naar die bleke nonnenkoppen te hoeven kijken. In mijn ogen leken al die gezichten op een ziekbed en ik was het ziekteproces. Soms simuleerde ik zo goed, dat de astma-aanval in mijn muffe slaaphok bleef hangen. Dan kreeg zelfs de beste sambal manis er geen grip meer op. Ik geloof dat dat het dieptepunt was. Die falende sambal. Of misschien wel de ontbrekende atjar. Het voordeel van een dieptepunt is, dat je kan beginnen met het herstel. Zoals bijvoorbeeld de ramen opengooien en kruizen van de muren rukken. Dat lukte aardig. Uiteindelijk kwam het naar omstandigheden goed. Hoewel ik mijn achteruitkijkspiegels het liefst had willen afplakken. Met ducktape of ander ondoorzichtig spul. Maar al vele kruispunten bewezen dat dat lastig was geweest. Een toekomst moet het verleden kunnen blijven raadplegen om niet te crashen.