Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

# 100 - Mijn kleine verdwaalde mesties

Afdrukken van zijn half Libisch, half Mexicaans mondje zitten voor op het raam. En ook die van zijn handjes en zijn neus. Hij springt op mijn rode bankje dat hij kapotstuk heeft gemaakt. Zijn quesadilla eet hij erop terwijl hij mijn naam uitschreeuwt. Ik doe alsof ik hem niet hoor. Hij heeft bedacht dat als hij op zijn fietsje klimt, hij net bij mijn deurbel kan. Daar drukt hij op; ik doe alsof ik hem niet hoor. Hij gooit ballonnen met gekke poppetjes erop, van het terras boven naar beneden. Als ik voor mijn deur sta, met mijn armen vol, glipt hij naar binnen en gilt van vreugde. Alles raakt hij aan. Als hij mij ziet parkeren, bonkt hij tweehoog op de ramen, lacht en werpt kushandjes toe. Zijn vader zegt dat hij over me praat en zijn moeder schreeuwt uren in het Arabisch, Frans of Spaans, iedere dag als hij van school thuiskomt. Dan huilt hij hartstochtelijk, zo ook mijn ziel. Laatst mocht hij even mee naar de winkel op voorwaarde dat hij geen snoep kreeg. Toen hij vertelde dat zijn broertje naar de spychiater ging, pakte ik zijn aalgladde lijfje beet. Zelf ging hij naar tekenles en muziekles, en Arabische les en Engelse les en …

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een wervelstorm van een jongetje. Zijn moeder kan hem niet waarderen omdat ze (waarschijnlijk) zelf nog een drama te verwerken heeft. Beeldend op zijn Militiaans omschreven. Het brengt een zinderende hitte met zich mee hoewel het zich in Holland afspeelt? Zo lees ik jouw verhaal. :nod: De laatste zin kan ik niet helemaal plaatsen maar voor mij geeft het aan dat het verhaal nog lang geen einde heeft. Aandoenlijk verhaal. Het kind heeft hier allemaal niet om gevraagd. :(

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Marietje, Militiaans, dit voelt als militie aan. ;) Zijn moeder heeft geen trauma, ze moet niet zo schreeuwen. Wat voor nut heeft schreeuwen? Ik begrijp het als woede-explosie maar niet op dagelijkse basis. De laatste zin geeft aan dat het kind zoveel moet. Je bent een fenomeen als het gaat om: 'ik kan het niet plaatsen.' Toch houd ik van je. Zeg me waarom. (PS: ja, in Nederland)

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal Mill, doet inderdaad denken aan warme landen zoals Marietje zei. Ik lees het als een buurvrouw die, of ze dat nou wil of niet, zich bekommerd om een buurjongetje. "Hij gooit ballonnen met gekke poppetjes erop, van het terras boven naar beneden." is een zin die een beetje lastig is.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Anton, je leest goed. Ik excelleer in lastige constructies op het ogenblik. Dank voor je fijne reactie.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jongetje is duidelijk gek op de buurvrouw. Buurvrouw ook op jongetje maar wil het niet voelen? Of zit ik er zoals gewoonlijk naast ? ;) Ik vind het ontroerend geschreven.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Je hebt een mooi beeld neergezet van een wervelwind, Mili. Het is duidelijk een jong kind, zoals gevraagd in de opdracht. Zijn de ballonnen leeg? Of gevuld met water? Of? Waarom wordt het aalgladde lijfje vastgepakt? Mooi beeld overigens. Het hele verhaal loopt over van fraaie beelden. Weer met plezier gelezen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Meta, half, deze keer. ;) Ze voelt veel maar is aan het werk en het jongetje mag zelden of nooit van zijn krijsmoeder mee. @Willemina, breng hem in godsnaam niet op ideeën; ze zijn nog leeg. Ze schrikt van wat hij zegt; ze heeft duistere vermoedens. Hartelijk bedankt beiden voor jullie charmante reactie.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik mis de dialoog, Mili. En naar mijn smaak beginnen de stukjes nu toch enigszins 'inwisselbaar' te worden. Mooi verwoord, dat zeker. Maar wel mooie woorden die - wat mij betreft - in de kern dezelfde verhalen vertellen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Angus, zo herken ik je weer. ;) Ik ben niet tevreden over de laatste twee stukjes die ik schreef. Hier ontbreekt een dialoog aan. Vermoeidheid heeft toegeslagen. Er gaan dagelijks duizenden woorden door mijn vingers. Binnenkort laad ik hopelijk op. :ninja:

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Succes met opladen. Wat geen schrijfcoach je ooit vertelt: eerst mijmeren (en daar de rust voor nemen), dan de eerste regel schrijven, dan in het verhaal stappen, de teugels loslaten en je verhaal de leiding geven. De rest is allemaal bullshit :nod:

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mili, je verhaal is (weer) schrijnend. Ik had het jongetje ook graag horen praten en niet alleen via een observatie willen leren kennen. Het woord "kapotstuk" valt me op. Hoor ik hier toch even een kinderstem? Maar, hoe dan ook, het is een verhaal van niveau. Een verhaal dat raakt.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Angus, ik weet het en ben gezegend met een formidabele schrijfcoach die het erin slaat. Alleen ben ik niet altijd op het toppunt van mijn kunnen. Ik moet van hem 'op mijn handen gaan zitten' voor publicatie. Ik ben te ongeduldig. @Nel, je stemt me tot nadenken. Het is niet voor een eerste keer. Het is mijn meest overkomende stem; op zich is daar niets mis mee. Ik weet dat ik ook anders kan schrijven. Je bent de eerste die kapotstuk opmerkt. :) Spychiater lag ook in zijn lijn. @Madd, het is inderdaad een heerlijk krachtig kind. Glimlachte om je reactie. Merci.

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nou ja. Om daar even op in te gaan. Dit verhaal is voor mij honderd procent herkenbaar. Niet deze specifieke situatie, maar gewoon de manier waarop. Het spreekt mij heel erg aan.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Annemieke, # 16, misschien omdat ik het jongetje van dichtbij ken. Zijn moeder schreeuwt trouwens weer boven mijn hoofd. :mad: @Yrret, zijn draken harig?