# 100 - Mijn kleine verdwaalde mesties

Afdrukken van zijn half Libisch, half Mexicaans mondje zitten voor op het raam. En ook die van zijn handjes en zijn neus. Hij springt op mijn rode bankje dat hij kapotstuk heeft gemaakt. Zijn quesadilla eet hij erop terwijl hij mijn naam uitschreeuwt. Ik doe alsof ik hem niet hoor. Hij heeft bedacht dat als hij op zijn fietsje klimt, hij net bij mijn deurbel kan. Daar drukt hij op; ik doe alsof ik hem niet hoor. Hij gooit ballonnen met gekke poppetjes erop, van het terras boven naar beneden. Als ik voor mijn deur sta, met mijn armen vol, glipt hij naar binnen en gilt van vreugde. Alles raakt hij aan. Als hij mij ziet parkeren, bonkt hij tweehoog op de ramen, lacht en werpt kushandjes toe. Zijn vader zegt dat hij over me praat en zijn moeder schreeuwt uren in het Arabisch, Frans of Spaans, iedere dag als hij van school thuiskomt. Dan huilt hij hartstochtelijk, zo ook mijn ziel. Laatst mocht hij even mee naar de winkel op voorwaarde dat hij geen snoep kreeg. Toen hij vertelde dat zijn broertje naar de spychiater ging, pakte ik zijn aalgladde lijfje beet. Zelf ging hij naar tekenles en muziekles, en Arabische les en Engelse les en …