Zeepbellen # 98

Zeepbellen. Als een snoer parels hangt het verlangen rond de hals van een jonge vrouw. Echte parels die een mooie duiker zojuist van de zeebodem geplukt heeft. Met het lichaam van een Adonis. Het donker, natte haar geplakt aan zijn gezicht waarin de ogen glanzen als de verworven parels. Zo droomt zij zich haar geliefde, haar man, de vader van haar kinderen. De mooiste en de grootste parel zal hij aan haar geven en ze zullen nog lang en gelukkig leven. Als een snoer slipjes hangt het verlangen rond het middel van een jonge man. Fragiele slipjes die mooie, jonge vrouwen hebben achtergelaten in zijn kundige handen. Het lang, naar parfum geurende haar op zijn bezwete borst uitgespreid, de ogen stralend van liefde en tederheid. Zo droomt hij zich zijn geliefde, de een na de ander. Liefde geven, liefde nemen en de vrijheid behouden, zo zal hij lang en avontuurlijk leven. De vrouw en de man, hun dromen zijn zo verschillend; hun verlangens staan lijnrecht tegenover elkaar. Daar heeft moeder natuur voor gezorgd... Op een dag verliezen de parels hun glans, de slipjes hun aantrekkingskracht. De snoeren verdwijnen zoals teergekleurde zeepbellen: ze spatten uiteen. En dan staan ze daar. Met lege handen. Het verlangen is doorgaans mooier dan de vervulling.