#96 Het punniken der zotheid

Onder de gewelven der zotheid werden de vijf dochters bijeen geroepen. Het duurde even, een vergadering mag wat uit de hand lopen, doch weldra waren de klambleke handjes, het geblakerde kroeshoofd, de ijlende geelzucht, de woedende roodvonk en de dolgedraaide pinda het volledig met elkaar oneens. Het sputum spetterde over de tafel en er werd gul met gif geklonken: er was blijmoedig getekend voor een nieuw tijdperk van haat en nijd. 'Moge de jaloezie onze leidraad zijn!' joelde moeder Stultitia, waarbij het schuim op haar tandvlees de rottigheid ervan bruisend verhulde. Het aardse volk gehoorzaamde terstond; lijven explodeerden overtuigend, huizen van god mag weten welke goden werden gezellige puinhopen en koppen rolden multicultureel alle kanten op. Een lust voor het oog. Ook de natuur hielp een handje mee. Waar mens, dier en de laatste vitaminen toch al aan het verzuipen waren, kletterde vervuild sop met bakken uit de hemel. Pontius was blijkbaar zijn handen weer eens aan het wassen voor hij aan de dis schoof met wat verfrommelde geestelijken in dure soepjurken die kalasjnikovs boven kleurpotloden verkozen. Om de zaak toch enigszins in evenwicht te houden, werd hier en daar iemand heilig verklaard en poseerde men vroom met vrolijke sombrero's. Hij daarboven had wel tijd voor de rest. In hogere sferen ondertussen, was Petrus in diep gebed; of Christus ooit nog eens tijd zou krijgen een potje met hem te klaverjassen. Maar Christus had nu juist het punniken onder de knie.