opdracht # 93 - Dubai

Het lijkt alsof het gisteren was dat ik afscheid nam van mijn zoon. Zijn werkgever had beslist hem naar Dubai over te plaatsen. Mijn zoon, jong en ambitieus, was in de wolken met de promotie. Een riante villa met zwembad werd hem en zijn gezin aangeboden. Zijn vrouw, de mama van drie schattige kinderen, mijn kleinkinderen, zouden een mooi leven kunnen leiden. Op de dag van hun vertrek had ik voor een koffietafel bij mij thuis gezorgd. Ik wilde het afscheid in alle intimiteit binnenshuis houden. Het gezinnetje het vliegtuig zien binnengaan en de start omhoog meemaken, wilde ik tot alle prijs vermijden. De koffiekoeken gingen goed naar binnen en de spelletjes om de tijd in het vliegtuig te doden, werden op vreugdekreten onthaald. Het was gezellig en ik genoot van iedere minuut. Op het afgesproken uur reed de firmawagen voor, die hen naar Zaventem zou voeren. Nog een laatste omhelzing. Ik liep toch de straat op om de auto met zijn kostbare inhoud na te wuiven. Die avond vond ik mezelf met nietsziende ogen terug voor de televisie. Er gebeurde van alles op het scherm, maar geen enkel woord of gebaar drong tot me door. Er kwamen foto's van een vrolijk lachende familie. Ze brachten een vleugje vreugde. Na enkele maanden vertelden de gele narcissen me dat Pasen in aantocht was. De vaas op tafel bleef leeg. De zomer en herfst gleden geruisloos voorbij. Het werd Kerstmis zonder kerstboom. Het oude jaar maakte plaats voor een nieuw. Toen kwam 22 maart. Bomaanslagen in Brussel en op Zaventem. Zoveel leed, zoveel families die letterlijk uiteengereten werden... Een land in shock. Ik kom uit mijn verdoofde toestand. Dankbaar dat het gezinnetje, daar in dat verre Dubai gelukkig mag zijn! Waar is dit jaar, ik ken het niet, gisteren heerste in alle dagen maar nu niet meer.