#91 Bedwelmd (Prozagedicht)
Het is het snakken naar dat voorbij is. Het is de warmte, hoe aarzelend ook, meer belofte dan voelbaar, die de kuisheidsgordel doet uitdijen zodat hij langs de heupen van het leven naar de enkels glijdt. Ranke enkels met lichtvoetige voeten die verlangen naar groen gras met zachte druppels dauw.
Een groeiend orkest kondigt steeds vroeger de dag aan en belooft dat er weer gedanst kan worden.
Het vuur klimt iedere dag iets hoger en knipoogt steeds vaker in samenspel met wolken die steeds witter worden en hun maagdelijkheid willen oplossen op de lome middag die komen gaat.
Het is de bloesem die zacht fluisterend flirt met bijen die nog bleu zijn.
'Het mag, het kan, het moet,' zweeft door de lucht.
Het geel lonkt naar het rood en er wordt al gedroomd van oranje.
En boven vaagt alsmaar lichter wordend blauw grijze herinneringen weg. Het verhaal van perfecte cirkels en cycli neemt een aanvang en wijst op driehoeken van gespreide benen en het open staan voor.
De toekomst lacht goedgezind vanaf verse takken die welwillend wachtten om stronken te overschaduwen in fris en helder groen. De eerste nesten geuren naar zacht zilt dons.
En alles stijgt: Wolken, warmte, werkelijkheid. Waarom lost dronken op in ochtendnevel.
Ik fluit.
Ik zou de titel wijzigen in
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
'waarom lost dronken op in
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
@Angus, het is lastig voor me
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
Bedankt voor de
Lid sinds
12 jaar 6 maandenRol
Een prozagedicht of een zeer
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Beste Angus, Een vitaal
Lid sinds
19 jaar 4 maandenRol
En nogmaals dank voor de
Lid sinds
12 jaar 6 maandenRol