#91 - Sonnet 6

Then let not winter's ragged hand deface. In raads’len spreekt de man uit Engeland. Alleen vermoedens: dat ik er in lees dat wilskracht diep in mij de kou verbant. Aan mij is niet besteed die goede raad. Geen put is diep genoeg, geen biedt een thuis voor mijn gemoed. De somberheid verslaat mijn zinnen; niets resteert er meer dan gruis. Maar dan, de eerste krokus in het perk. De leeuwerik die jubelend bevrijdt mijn ziel. En hyacinthengeur - zo sterk - verjaagt het donker naar vergetelheid. En met het zonlicht vult mij dan de waan Dat nimmer er een winter heeft bestaan.