#89 - Pollepel

De deurknop beweegt. Komen ze alweer zonder kloppen binnen? Ik pak de pollepel. Zodra de deur opengaat, zal ik toeslaan. Wat denken ze wel! "Au, mam, wat doe je nú? Ik ben het, Mirjam." "Ik ken geen Mirjam. Ga weg, laat me met rust." "Ik ben je dochter; dat weet je toch wel?" De vreemde vrouw pakt me bij de arm en zet me neer op mijn stoel. Ik bekijk haar: rood haar met sproeten. Ik zie vaag iets bekends, maar ik laat me niet misleiden. Ze zijn allemaal uit op mijn geld. "Mam, ik kom je ophalen. Pak je jas en je tasje maar. Ik heb stamppot rauwe andijvie voor je gekookt. Dat lust je toch zo graag." "Wegwezen, nú!" Ik zie hoe de vreemde vrouw in haar ogen wrijft. Het lijkt wel alsof er tranen over haar gezicht lopen. Allemaal krokodillentranen, ze krijgt niet waar ze op uit is. De vrouw is verdwenen. Mijn kamer ruikt helemaal naar J'Adore. Dat parfum gebruikt Mirjam altijd. Het zou toch niet ... Ik zal de planten eens even water geven. Wat raar, er liggen allemaal plasjes op de vensterbank. Wie heeft dat nu weer gedaan? Hé, wat doet die rode bel daar? Wie heeft die stiekem binnengebracht? Word ik bespioneerd? Ai, wat maakt dat ding een herrie zeg, ik raak het alleen maar aan. Ik wil rust. Even mijn ogen sluiten. Ik hoor alleen het tikken van de klok: tiktak tiktak tiktak. Dan voetstappen, ze komen dichterbij. Nee toch, niet wéér. De deur gaat open en daar staan ze, nu zijn het er twee: "Mevrouw Jansen, u heeft gebeld. Wat is er aan de hand?" Ik ben te moe om weer mijn pollepel te pakken.