Mijn naam is mw. Marie

Je kent me wel. Ik ben het, met die ezels. Ik wandel met ezels en verzorg ze. Ben altijd gek op die beesten geweest. Ze intrigeerden me al vanaf de tijd, dat ik kon lopen en voelen, bedenk ik me nu. Vrolijke kleren trekken me heel erg aan, gekleurde panty, hippe rokjes, tuinbroek knalgeel. Ik ben er gek op! Doe dat beslist niet om op te vallen, het geeft mijn gevoel aan, die dag. Bij het slapen gaan 's avonds bedenk ik, wat zou ik de volgende dag gaan aandoen. Die ochtend kies ik mijn kleren uit. Het hangt er ook vanaf, wat ik ga doen die dag. Als ik lekker ga labberkakken, dan doe ik mijn ouwe spijkerbroek aan en ga lekker klussen in huis of bij de ezels. Warm is een voorwaarde voor de klerenkeuze. Als ik naar mijn werk ga, ik ben benzinepompbediende, dan moet ik mijn uniform aan van het benzinestation. Dan heb ik weinig te kiezen. Ga ik naar mijn andere baan, schoonmaken bij een tandartsenpraktijk, dan doe ik makkelijke kleren aan, waarin in goed kan bewegen. Ik draag daar altijd handschoenen, om me tegen ziekten te beschermen, dat moet van mijn leidinggevende. Zij komt onverwachts controleren, is altijd zo aardig en vraagt altijd hoe het met mij gaat. Daarnaast doe ik rondleidingen in de stad Nadracht. Dat is echt geweldig, heel vaak van die fitte futters, die zelf ook al veel gelezen hebben over deze jonge stad. Zijn altijd enthousiast. Daar zitten ook veel "lexa" stelletjes bij. Die zijn altijd zo aardig tegen elkaar. Mijn moeder zei altijd: " Als ze zo aardig waren geweest tegen hun eerste partner, hadden ze nooit uit elkaar hoeven gaan." Maar ja, je weet de historie niet van deze mensen, misschien is het hun eerste partner of is hun partner om het leven gekomen. Dat laatste herken ik wel vaak aan mensen, er is dan een droevige ondertoon in hun ziel, merk ik wel. Ik voel wel vaak iets bij mensen, toch ben ik niet heldervoelend hoor. Graag maak ik mensen aan het lachen. Ik denk altijd : lachen is gezond en vind ik een fijne manier om het leven door te komen.