#86 Merel

Mijn naam is Merel, en wel hierom: als ik anders had geheten, dan had ik nooit mezelf kunnen worden. Als de juffrouw vroeger aan mij vroeg wat ik wilde worden, zei ik steevast mijn naam. Andere kinderen wilden piloot worden, dokter of prinses. Ik niet, ik wilde Merel worden. Omdat ik dat was. Op de een of andere manier begreep niemand de logica daarvan, maar dat kon mij niets schelen. Ik fladderde in al mijn onschuld door mijn kindertijd en puberjaren. Klasgenoten om mij heen wilden beroemd worden, de medische kant op of het leger in. Ik niet. Ik wilde nog steeds Merel worden. Een studiekeuzeprogramma begreep mijn zoekterm niet. Nogal logisch natuurlijk, om mezelf te worden hoef ik toch geen jaren met mijn neus in de boeken door te brengen? Ik ben al wie ik ben. Mijn klasgenoten lachten me uit, maar ik trok mij er niets van aan. Fluitend begaf ik mij met een stapel boeken door de school, onderweg naar mijn eindexamen. Mijn vroegere klasgenoten schreven zich in op een hogeschool of universiteit. Zij maakten plannen voor hun toekomst, flirtten met die ene jongen of dat leuke meisje. Ik niet. Ik sloeg mijn vleugels uit en trok de wijde wereld in. Mijn doel was heel eenvoudig: mezelf worden, zijn en blijven. Ik ging wonen in een hutje op de hei en broedde wekenlang op die ene vraag, die ik mijn hele leven al ontweken had: wie is Merel? Uiteindelijk ontdekte ik dat dat niet de juiste vraag was. Ik ontdekte dat ik allang was wie ik wilde zijn, om de simpele reden dat ik alleen maar kon zijn wie ik was. Ik ben terug naar huis gegaan en heb een baantje gezocht. Tenslotte moet er brood op de plank komen. Ik heb een tiental wezen onder mijn vleugels genomen, die ik mag voeden en grootbrengen tot ze oud genoeg zijn om hun eigen vleugels uit te slaan. En die hopelijk, net als ik, alleen maar worden wie ze allang zijn.