schrijfopdracht 84: De Put

De Put. Je merk wel dat je hier diep onder de grond zit. Het ruikt gronderig. Toch merk je dat niet als je aan de wanden van de put voelt. Op de grond is hetzelfde soort zand als op het strand, echter hier heeft het niets met een vakantie te maken. Heel ver boven me zie je licht. Moeilijk te zeggen wat daar is.Je zit te ver weg om contouren te onderscheiden.Deze put is erg diep, misschien wel twintig meter. Het is een wonder dat je niets gebroken heb. Je loopt in het bos en ..oeps daar val je naar beneden, in deze diepe put. Goede raad is duur: hoe krijg je contact met het thuisfront? Je mobiel heeft geen bereik, helaas, zie je nu. "Ik hoopt dat mijn honden boven blijven blaffen. Soms denk ik hun koppies te zien over de rand van de put. Ik hoor ze heel goed. Als ze stoppen roep ik: "Doorgaan Clara en Arthur, doorgaan" . Zouden ze mij kunnen horen?" De honden weten, denk je, niet niet hoe ze het hebben. Normaal mogen ze van jou alleen blaffen als iemand aanbelt of langs komt bij ons thuis. Niet zomaar wat blaffen naar een andere hond of hetgeen ze horen op straat of zo. Niets is zo vreselijk als constant blaffende honden, die herrie steeds en dan totaal voor niets! Je krijgt het nu wel echt koud. Gelukkig heb je je lekkere donkerbruine vest aan en je jack om je middel geknoopt. Dat jack ga je nu maar aandoen. Veel ruimte heb je hier niet om te bewegen. Van bewegen krijg je het altijd lekker warm. Altijd in de winter begin je de wandeling met wanten aan en een jack. Na eventjes kan dat allemaal uit en zo lekker in die fijne voorjaarslucht.! Fris en toch al die warmte erbij. Je voelt dat de zon in kracht gaat winnen en dat we via het voorjaar naar de zomer gaan. "Ik hoop maar dat Karin ook al aan het wandelen is, dan hoort haar labrador Ot mijn honden blaffen en gaan ze daar op af...."