#79c - Primateneiland

Dit is zo vernederend. Waarom? Pootje ophouden, lachen, vind je dat niet vernederend? Ach. Iedereen wordt continu in de gaten gehouden, op film gezet. Wij weten tenminste nog waar de camera’s zijn. En waarom loop je altijd zo te klagen? We zijn bevoorrecht: zes weken lang geen nieuws, eten wordt verzorgd. Die mensen daar worden elke dag weer overspoeld met berichten over oorlogen, allemaal ellende, en dan ook nog zelf koken. Zal ik je zeggen waarom ik loop te klagen. Die mensen daar, die ons de godganse dag lopen aan te gapen, die kunnen zomaar besluiten dat ze iets willen doen. En dan doen ze dat ook. En ik, ik kan niks. Had je de … kleine lettertjes maar moeten lezen. Ik weet het. Maar denk je echt dat die mensen beslissingen kunnen nemen? Laat me vertellen hoe hun leven in elkaar steekt: ze kopen een kaartje, zoeken hun plaats, en ondergaan wat er gebeurt. Dat is hun leven. Dat heeft niets te maken met beslissingen nemen. Die mensen spelen allemaal een rol. Pas als je geen rol speelt, zoals jij hier, op dit eiland, dan maak je echte beslissingen. Alles wat je doet is een beslissing. Ha. Dat moet jij zeggen. Jij schrijft gewoon een boek. Dat klopt. Ik speel ook een rol. Jij bent één van de weinige echt vrije mensen op deze planeet. Alles wat je doet, moet uit jezelf komen. Jaja, daar maak je me heel blij mee. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik hier moet zijn. Ik trek echt geen enkele bezoeker. Ze komen allemaal voor jou. Dat klopt, maar ik heb je nodig. Zonder jou zou ik dit boek niet kunnen schrijven. Wat, gaat het over mij dan? Nee, het gaat niet over jou. Alle verhalen die ik opgeschreven heb, zaten al in mijn hoofd, ze moesten er alleen uit gehaald worden. Wel eens gehoord van synestheten, mensen die kleuren kunnen proeven, geluiden kunnen zien; één deel van de hersenen krijgt input, een ander deel reageert. Mijn hersenen werken net zo. Ik zie iets, en dan ontvouwt zich een verhaal dat daar niets mee te maken hoeft te hebben. Jouw gedrag deze maand heeft dit boek losgemaakt. Een prachtige familiegeschiedenis. Vier generaties. Met elke verzuchting die je maakte, met elke gefrustreerde schop die je gaf tegen een steen, gaf je die geschiedenis weer een onverwachte wending. Je bent mijn muze. Dat heb ik weer. Met wie zou ik naar een onbewoond eiland willen gaan? Ik dacht: laat ik iemand kiezen met een ongebreidelde fantasie, dan hoef ik me tenminste geen moment te vervelen. Blijkt hij helemaal geen fantasie te hebben, maar een hersenafwijking. Kind zwaait naar haar moeder: floeps, er rolt een alinea uit zijn pen. Een vrouw stapt op haar fiets: hupsakee, een gedicht. De boekverkoper geeft wisselgeld terug: hartstochtelijke liefdesscène. Wat zal ik doen? In de boom klimmen en op mijn kop aan een tak hangen; lijkt me al gauw goed voor twee hoofdstukken. Goed idee. En nu even lachen. Foto.