#79A Maison de Misère

Voor het raam steek ik mijn tong uit en rol met mijn ogen. Ik draai me om en loop naar boven. De trapbekleding is schoon, net zoals alle lege vertrekken. Ontdaan van de geschiedenis die zich erin afspeelde. Mijn Maison de Misère is omgetoverd tot een stralende bruid die wacht totdat ze door haar vader wordt begeleid naar het altaar. In de zolderkamer glijden mijn ogen langs de muren. Waar eens getekende doodshoofden en Nirvana-teksten prijkten, voert nu wit de boventoon. Kraakhelder wit zoals het dekbedovertrek in een hotelkamer. De tapijtreiniger deed zijn werk met de maïsgele vloerbedekking. Ik ontdek nog een enkel schroeiplekje. De echo van een uitgetrapte joint. Ik huiver, recht mijn schouders en loop de trap af. Bij de deurmat glinstert een stukje glas. Het restant van de ingetrapte voordeur. Weer hoor ik mijn psychotische dochter bonzen en schreeuwen. Zelf lag ik op de overloop met mijn mobiel in de aanslag. Ik deed een schietgebedje dat ze wegging. Panisch was ik voor haar kreten. Toen de stilte intrad, kwam ik voorzichtig overeind en liep naar beneden. Even voel ik weer de snerpende pijn van een glassplinter die in mijn voetzool drong. Maar nu is alles anders. Mijn huis is verkocht! Weg uit deze straat waarin boze tongen over mij roddelden. Een lach borrelt in mij op bij de gedachte aan de buurman die snel zijn hoofd omdraaide toen ik mijn duimen tegen mijn hoofd zette en met mijn handen wapperde. Toen de verhuiswagen zojuist voorreed, spurtte hij uit zijn woning en parkeerde snel zijn auto ergens anders. De begroeting van de verhuizers negeerde hij straal. Mijn dochter nadert mijn voordeur. Ze komt helpen met de verhuizing. Na haar psychiatrische opname woont ze nu beschermd. De glasscherf schiet ik met mijn pink in de voortuin van de buren…