79b - Evelyn

Het klinkt misschien raar, maar ik kom uit de toekomst. Uit 2029. Ik was achttien toen mijn moeder me vertelde dat ze niet mijn echte moeder was. Ze gaf me een brief. Ik was geschokt. De brief stopte ik weg, ik dorst hem niet te lezen. Mijn pleegouders heb ik verwenst. Waarom vertelden ze me dit? Ik had er nooit aan getwijfeld, ik zou er nooit aan twijfelen, dat ze mijn echte ouders waren. Ik voelde me een wees, ging studeren, promoveren, werken, trouwde, kreeg een dochter, en kwam weer bij zinnen. Er gingen jaren voorbij, maar toen mijn dochter achttien was - de leeftijd die ik vermoedde van mijn moeder -, toen durfde ik. Geen naam, dat mocht blijkbaar niet. Ze schreef dat er filmopnamen werden gemaakt in haar dorp, dat ze tot over haar oren verliefd was geworden. Ook geen naam. Ze had misbruik gemaakt van die man – haar woorden – en ze was van mij in verwachting geraakt. Mijn vader was getrouwd, veel ouder dan mijn moeder en heel succesvol, ze heeft hem niets verteld. Haar familie wilde dat alles heel discreet werd afgehandeld. Ze zou me altijd in haar hart koesteren. Ik had vrienden bij Identificatie. Geef ze één druppel bloed, en ze kunnen je bijna vertellen waar je verwekt ben. Na een paar dagen wisten ze wie mijn vader was. Was net drie jaar overleden, 96 geworden. Mijn moeder was een puzzel waar ze wat langer over deden. Ze bleek al twintig jaar dood. Ikzelf werk bij Experimentele Fysica. Een bescheiden spelertje tussen de echte genieën. Die genieën hoorden over mijn zoektocht en ze vertelden me dat ze een proefkonijn zochten. Ik hapte toe. Ik werd wakker in het ziekenhuis en ik hoorde mijn dochter, zag de ogen van mijn dochter, maar het was niet mijn dochter. Ze keek naar me, ze herkende iets in me, ze herkende mijn vader in me. En die onbekende patiënt gaf ze zijn naam; de andere verpleegsters namen dat over. Het meest spannende warme gevoel dat ik in mijn leven heb gekend: mijn eigen moeder, veertig jaar jonger dan ik, zorgt voor me. Straks ga ik weer terug, althans, als alles goed gaat. Ze hebben me voor van alles en nog wat gewaarschuwd. Ze zeggen dat de wereld onherkenbaar veranderd kan zijn als ik terugkom. Na vandaag zeg ik: nou en. Ik leef in een fascinerende tijd. Jullie kunnen je dat nauwelijks voorstellen. Er wonen mensen in de ruimte, er zijn mensen op weg naar Mars. Maar dat betekent allemaal niets. Ik heb geen woord tegen mijn moeder gezegd, maar als ik weg ben, kunnen jullie dan tegen haar zeggen dat haar zoon van haar houdt. Ze heet Evelyn.