Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #69 - Danny

7 oktober 2015 - 20:41
“Lieverd, die bal? Meenemen of weggooien?” “Meenemen! Doe maar in de doos bij de sokken” “‘World Series 2004’ staat erop. Heb je ‘m al zo lang?” “Ja, daar zit een mooi verhaal aan vast. Dat vertel ik nog wel een keer.” “Ik wilde eigenlijk net pauzeren, wil jij thee? Vertel, wat is er zo bijzonder aan die bal?” En dus vertelde ik haar het verhaal van mijn reis naar Amerika, en dat ik op de eerste dag al beroofd en in elkaar geslagen werd. En over Danny, die ik in het ziekenhuis leerde kennen. Een tiener die aan het bijkomen was van zijn tweede chemokuur. We konden het goed met elkaar vinden. We hadden niets gemeen natuurlijk, behalve dat we allebei fans waren van de Red Sox. Dat was ook de reden van mijn reis. De Boston Red Sox konden voor het eerst sinds 1918 de World Series winnen en daar moest ik bij zijn. Maar ja, mijn kaartjes waren ook gestolen dus dat ging niet door. Danny en ik werden op dezelfde dag uit het ziekenhuis ontslagen en hij vroeg of ik een paar dagen bij hem wilde logeren. Hij was enig kind en zijn ouders werkten overdag. Ik wist dat er hem een plezier mee zou doen en ik kon toch nog niet naar huis. De politie deed nog onderzoek naar de overval en de ambassade was druk bezig met mijn identiteitspapieren.” “Maar de wedstrijd? Je zei dat je kaartjes ook waren gestolen.” “Danny en zijn vader zouden ook gaan, en toen Danny’s vader mijn verhaal hoorde en zag hoe goed ik met zijn zoon kon opschieten…” “Aaah wat lief! Je kreeg zijn kaartje?” “Ja, maar luister, nou komt het mooiste. De Red Sox wonnen die wedstrijd en daarmee ook de World Series. En ze wonnen ‘m met een homerun in de negende inning. Als je iets van honkbal weet, dan snap je hoe uniek dat is.” “En dit is de bal waarmee…” “Dit is de bal waarmee de Red Sox na 86 jaar de World Series wonnen!” “Nee! Jij ving hem!?” “Danny ving hem. Je had ‘m moeten zien. Die jongen was zó blij.” “En hij gaf ‘m aan jou?” “Nee, hij…“ “Huil je nou? Schatje, wat is er?” “Drie maanden later werd er bij de post een pakje afgegeven. Die bal zat er in. Met een brief van Danny’s vader. Danny’s kanker was teruggekomen. Sneller en heftiger dit keer. Het was een verloren wedstrijd. Danny wilde dat ik de bal zou krijgen.”

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2015 - 21:18
Ik was meteen gegrepen door je verhaal, Bart. Mooie dialoog... ongedwongen... en dan dit verhaal vertellen om zo naar een verdrietig en integer einde toe te werken. Petje af. Prachtig. En dat allemaal door een bal ;)

Lid sinds

9 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2015 - 8:51
Bart, Een knap geschreven verhaal. Je hebt de emotie goed vastgelegd. En het is uiteraard een vreselijke ziekte. Maar mag ik zo onbeschaafd om te zeggen dat het ergens een beetje zoetsappig is? Of heb ik dat idee alleen maar omdat ik nog met jouw vampierenverhaal in mijn hoofd zit?

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2015 - 9:17
Misschien wat over de top. Maar is dat niet waar het om gaat, het pakken van de emotie bij de lezer? Prima geschreven!

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2015 - 21:50
Bedankt Resa, Dos, Richard, nyceway voor het lezen en de lovende woorden. Dos, je hebt oog voor detail, dat bewijs je eens te meer. Annemieke en Turtle ook bedankt. Is het zoetsappig? Ja, wat dacht jij dan! Ik heb m'n best gedaan om er een klassieke tearjerker van te maken (de oorspronkelijke versie was twee keer zo lang en daar moest ik zelfs van huilen).

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2015 - 22:16
Als ik zo vrij mag zijn ... ik vond het een sterk en bovendien prettig geschreven verhaal, waar om ik zou kunnen huilen, wellicht. Tot "Huil je nou? Schatje?" Dat verprutst het voor mij nou helemaal. Gewoon "Nee hij ... Drie maanden later zat die bal bij de post." en dan schluss, zonder die hele uitleg erachter en dan heb je mij helemaal, maar nu voelt het een beetje alsof je terwijl ik zit te lezen over mijn schouder staat te roepen: "zie je wel hoe zielig het is? zie je het? zie je het!" En, nou ja, dan wil ik jou dus een ram voor je bek geven in plaats van je verhaal op me in te laten werken. Slechts mijn bescheiden mening, hoor. En slechts bij wijze van spreke, uiteraard. In een klassieke tearjerker mag zoiets misschien, dan zal dat mijn genre niet wezen. Maar nu ga ik per ongeluk toch vooral lachen om je verhaal. Het is misschien wel erg over de top, ja. Hmmm ... dan nog krijg ik de kriebels van een man die 'schatje' genoemd wordt. Kan aan mij liggen.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 oktober 2015 - 22:25
Natuurlijk mag je zo vrij zijn, graag zelfs! Ik snap je helemaal, en ben het nog grotendeels met je eens ook. Die zin is een beetje het slachtoffer geworden van het inkorten. Zien huilen doet huilen en ik dacht dat het nodig was dat de lezer wist dat de man vol schoot aan het eind. Ik was bovendien puur dialoog aan het schrijven, dus stond het heel raar om opeens "zijn stem stokte" of "hij moest even slikken" er tussendoor te gooien. Bedankt voor het lezen!

Lid sinds

14 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 oktober 2015 - 12:51
Door het verhaal in te korten wordt het sterker. Je legt nu teveel uit. Ook de dialogen zijn te 'netjes'. Daar kun je ook schrappen. Die bal? Meenemen of weggooien? Doe maar in de doos bij de sokken World Series 2004’ staat erop. Heb je ‘m al zo lang? Wat is er zo bijzonder aan die bal? Maar de wedstrijd? Je zei dat je kaartjes ook waren gestolen. Toen Danny’s vader mijn verhaal hoorde en zag hoe goed ik met zijn zoon kon opschieten… Je kreeg zijn kaartje? Nou komt het mooiste. De Red Sox wonnen met een homerun in de negende inning en daarmee de World Series. Als je iets van honkbal weet, dan snap je hoe uniek dat is. En dit is de bal waarmee… Dit is de bal waarmee de Red Sox na 86 jaar de World Series wonnen! Jij ving hem!? Danny ving hem. Je had ‘m moeten zien. Hij gaf ‘m aan jou? Drie maanden later werd er bij de post een pakje afgegeven. Die bal zat er in. Met een brief van Danny’s vader.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 oktober 2015 - 14:09
Ha Bart, Op een of andere manier vind ik dit verhaal van jou iets minder geloofwaardig. Er gebeurt zoveel voordat die bal in het bezit van de hoofdpersoon komt dat ik mezelf erop betrap dat ik denk "ja ja ja, het zal wel". Dat is jammer. Ook het stukje “Ja, daar zit een mooi verhaal aan vast. Dat vertel ik nog wel een keer.” “Ik wilde eigenlijk net pauzeren, wil jij thee? Vertel, wat is er zo bijzonder aan die bal?” dat komt heel gemaakt op mij over. Dan kan de hoofdpersoon naar mijn idee beter gelijk het verhaal vertellen. Maar los daarvan een mooie manier om iets heftigs te beschrijven. Het leest prettig en het verhaal an sich vind ik mooi gevonden.

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 oktober 2015 - 18:59
Bart, Ik lees vooral kritiek en dat verbaast me. Eerlijk gezegd was ik een beetje jaloers op je verhaal. Ik vind de dialoog goed geschreven. Het gesprek geeft een huwelijk (of samenwonenden) weer, die het goed met elkaar kunnen vinden. Waarschijnlijk zitten ze midden in een verhuizing en tijdens een verhuizing kom je nu eenmaal spullen tegen met een (emotioneel geladen) verhaal erachter. Ik vind de opdracht perfect uitgevoerd. De emotie is goed overgekomen. Nou ja, misschien dat je "schatje" kunt omtoveren in "joh" vanwege het spreektaal effect maar ik vind persoonlijk dat iemand die "lieverd" zegt ook in staat is om "schatje" te zeggen. Je zou ook kunnen volstaan met "Joh, wat is er nou?" Dat geeft al weer dat er sprake is van een emotie. Anderzijds... vrouwen vragen juist wel heel graag "Huil je nou?" ;)

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 oktober 2015 - 19:31
@Bart, met zoveel (met name vrouwelijke) contrasterende meningen doe ik er deze week het zwijgen toe. Overal haal ik wel iets uit. Met name dat je het krachtiger kunt neerzetten. Want jij kunt veel.

Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
9 oktober 2015 - 20:00
Dat vertel ik nog wel een keer. Even later vertelt hij het al. Klopt dat? De politie doet toch geen dagen onderzoek? Waarom huil je nou? (Vind ik mooier dan schatje) De zin sneller en heftiger kan m.i. wel weg. Daardoor wordt het krachtiger. Slechts mijn idee. Een herinnering met een zwart randje. Wel mooi beschreven.

Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 oktober 2015 - 17:47
Ik vond het prettig om te lezen, en voelde zeker de emotie. Dus de opdracht is mijn inziens goed gedaan.