Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#68 Correctie

2 oktober 2015 - 12:13
De mensen zeiden dat het nauwelijks zichtbaar was. Alsof hij daarop zat te wachten. Hij wilde juist dat iedereen het kon zien en daarmee niet alleen zijn lijden kon beklagen maar vooral haar schuld kon veroordelen, zo intens en theatraal mogelijk wat hem betrof. Hij wilde dat ze zou opschrikken in haar bed door een aanzwellend gegrom uit alle kelen in de stad die haar zouden verketteren en haar zou doen besluiten buiten de stadsgrenzen een goed heenkomen te zoeken. Om hem te verlossen van die angst haar tegen te komen, zo maar, op een vrijdag middag bijvoorbeeld, ergens in een steeg of op de markt. Hij wist dat hij dat niet zou kunnen verdragen. Voor de spiegel in zijn slaapkamer gleed zijn blik langzaam naar beneden, daar waar die verschrikkelijke wond zat. Het was een godswonder dat een mens zoiets zou kunnen overleven om uiteindelijk hier te staan snotteren over de valsheid van haar hinderlaag die heel zijn binnenkant aan stukken had gescheurd. Waarom zagen de anderen dat nou niet? Waarom liep iedereen over straat alsof er niets aan de hand was? Hij tuurde gespannen naar zijn lichaam en moest mokkend erkennen dat er ook niet veel te zien was. Hij haatte prompt de natuur die niet in staat was gebleken dit soort wonden goed zichtbaar te maken. Moest hij het dan nu maar zelf doen? Moest hij de natuur gaan corrigeren? Voordat hij er goed erg in had gleed zijn hand die het mes vasthield van zijn keel naar zijn borst. Een klein sneetje maar, dat zou volstaan, een kerfje. God, de moed zonk hem nu al in de schoenen. Had ze dan toch gelijk gehad, en zijn laffe natuur terecht aangehaald om hem te verlaten. En zijn hart te breken? (Naar een scène uit Jaws, als iedereen tegen elkaar opbiedt wie het hevigste lidteken heeft. Op het laatst zegt Hooper -gespeeld door Richard Dreyfuss- terwijl hij naar zijn borst wijst: Mary Ellen Moffat. She broke my heart.)

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 oktober 2015 - 13:52
Ik vind het een heel erg mooi verhaal. Soms gebruik je naar mijn smaak net teveel moeilijke woorden waardoor het voor mij lastiger wordt om te begrijpen wat ik lees, waardoor ik weer terug moet naar het begin van de zin (misschien dat het ook wel komt door de lengte van sommige zinnen). Ik had niet door dat het om een gebroken hart ging, tot ik je zinnen onder je verhaal las. Dat maakte alles in één keer duidelijk. :thumbsup:.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
2 oktober 2015 - 16:26
mooi verhaal en mooi geschreven ook. de zin Het was een godswonder dat een mens zoiets zou kunnen overleven en hij hier stond om te snotteren over de valsheid van haar hinderlaag die heel zijn binnenkant aan stukken had gescheurd. vond ik een lastige om te lezen...misschien moet er een komma tussen dat hij hier stond, om te snotteren over de valsheid...... graag gelezen :)

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 oktober 2015 - 19:29
Het is een heel erg vloeiende tekst. Een onaangenaam verhaal. En toch leest en voelt het fijn. Ik dacht aan poëzie. Maar dat is her overduidelijk niet.

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 oktober 2015 - 14:14
Het was een godswonder dat een mens zoiets zou kunnen overleven en hij hier stond om te snotteren over de valsheid van haar hinderlaag die heel zijn binnenkant aan stukken had gescheurd. vond ik een lastige om te lezen...misschien moet er een komma tussen dat hij hier stond, om te snotteren over de valsheid...
Dank voor het lezen en de adviezen. Ik heb de zin aangepast. Ik hoop dat deze beter leest zo.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 oktober 2015 - 19:38
@Marcus, je weet goed lange, intrigerende zinnen op te bouwen. Niet eenieder gegund. :) Ik heb als lezer een paar opmerkingen, vind je dat goed? Zomaar en vrijdagmiddag is een woord. [heel zijn binnenkant aan stukken had gescheurd] is over de top, vind je ook niet? Scheuren is al een dramawerkwoord. Plus stukken. En dan de hele binnenkant, niet een stukje. ;) Maar je gaf zelf de aanzet al: theatraal. hier m.i. overbodig. Met mokkend ben je aan het sturen en hij is niet aan het mokken: hp is aan het schreeuwen. Komma tussen had en gleed. Laat je nu met rust. :) Fijn je gelezen te hebben.

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 oktober 2015 - 20:00
Hij wilde juist dat iedereen het kon zien en daarmee niet alleen zijn lijden kon beklagen maar vooral haar schuld kon veroordelen, zo intens en theatraal mogelijk wat hem betrof.
Deze zin loopt niet goed. Van 'en' kun je beter 'zodat hij' maken. Origineel verhaal. Het toppunt van een slachtofferrol. De innerlijke pijn naar buiten toe uitvergroten om nog meer te kunnen lijden.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 oktober 2015 - 22:15
Hallo Marcus, Ik vind het best een intrigerende liefdesgeschiedenis en vlot geschreven. Af en toe zijn er wel wat erg lange zinnen, maar toch lezen ze wel goed. De HP vind ik wel wat zielig met zoveel zelfmedelijden. Maar dat was waarschijnlijk ook je bedoeling, toch?.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 oktober 2015 - 23:36
De lange zinnen slepen me het verhaal in. :thumbsup: Maar... soms is een nieuwe zin beginnen logischer.
Voor de spiegel in zijn slaapkamer gleed zijn blik langzaam naar beneden, daar waar die verschrikkelijke wond zat.
Ik ging er als lezer vanuit dat de wond lager zat dan in zijn hart. Je zet me op het verkeerde been want ik dacht dat hem werkelijk iets was aangedaan door haar. Ik ben een beetje teleurgesteld dat het slechts om liefdesverdriet gaat. De gedachte: stel je niet aan- komt in me op. Als dat je bedoeling is dan heb je het goed gedaan. :nod:
(Naar een scène uit Jaws, als iedereen tegen elkaar opbiedt wie het hevigste lidteken heeft. Op het laatst zegt Hooper -gespeeld door Richard Dreyfuss- terwijl hij naar zijn borst wijst: Mary Ellen Moffat. She broke my heart.)
Lidteken? :unibrow:

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 oktober 2015 - 9:55
De dramatiek en theatraliteit spatten ervan af, wat de bedoeling was neem ik aan... Ik vond het prettig lezen... een mooi beeld geschetst van een man die compleet in zijn eigen wereld leeft en ons een inkijkje gegund. Dank

5 oktober 2015 - 15:39
Hallo Marcus, Je bent een meester in het gebruik van lange zinnen. Mooi afgewisseld met korte krachtig uitspraken. Daardoor neem je me als lezer in een soort vloeiende lijn mee door het verhaal. Mooi gedaan. Leuk dat je je inspiratiebron vermeldt hebt. Een tip: "Voor de spiegel in zijn slaapkamer gleed zijn blik langzaam naar beneden, " In deze zin kies je voor het vaak gebruikte 'zijn blik glijdt', probeer hier eens andere woorden voor te gebruiken. Vooral omdat je in een latere zin weer 'glijden' gebruikt: "Voordat hij er goed erg in had gleed zijn hand die het mes vasthield van zijn keel naar zijn borst." - Corrie -

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2015 - 16:15
"Voor de spiegel in zijn slaapkamer gleed zijn blik langzaam naar beneden, " In deze zin kies je voor het vaak gebruikte 'zijn blik glijdt', probeer hier eens andere woorden voor te gebruiken. Vooral omdat je in een latere zin weer 'glijden' gebruikt: "Voordat hij er goed erg in had gleed zijn hand die het mes vasthield van zijn keel naar zijn borst."
Bedankt voor de tip; ik probeer normaal altijd dubbel woordgebruik te voorkomen. Haastige spoed...

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2015 - 16:28
Zomaar en vrijdagmiddag is een woord. Komma tussen had en gleed. [heel zijn binnenkant aan stukken had gescheurd] is over de top, vind je ook niet? Scheuren is al een dramawerkwoord. Plus stukken. En dan de hele binnenkant, niet een stukje. ;) Maar je gaf zelf de aanzet al: theatraal. hier m.i. overbodig. Met mokkend ben je aan het sturen en hij is niet aan het mokken: hp is aan het schreeuwen.
Dank voor de tips. Het theatrale is van 'stukken' en 'gescheurd' is karakteromschrijving; mag van mij wel. Volgens mij is hij wel aan het mokken want hij moet erkennen dat er niets te zien was.