# 61 - Witte billen

Nummer 106, ja dat klopte. Ik trok de onderbroek nog iets verder over mijn hoofd. Zelf vond ik die onderbroek niet zo professioneel, maar ik kon thuis niets anders vinden waar twee gaten voor mijn ogen in zaten. Voor de laatste keer keek ik op het briefje. Ja het nummer klopte. Dit was mijn eerste klus. Het voelde nog onwennig om bij een vreemde naar binnen te sluipen met de opdracht om hem dood te maken. Als ik dit succesvol zou afronden, kreeg ik meer opdrachten. Ik stelde mij voor hoe mijn bankrekening eruit zou komen te zien. Ik sloop naar boven, naar de voordeur. Het was een portiekwoning met zo’n hoge verscholen trap voor de deur. De herfstblaadjes die het portiek in waren gewaaid, maakten de trap glibberig. De bovenste trede was de boosdoener en voor ik het wist lag ik met een pijnlijke knie onderaan aan de trap. De onderbroek zat dwars op mijn hoofd. Die moest ik eerst rechttrekken om te zien of iemand mij had zien glijden. Voorzichtig sloop ik nogmaals naar boven. De voordeur kreeg ik gemakkelijk open. Meteen achter de deur volgde nog een trap. Mijn hart bonsde in mijn keel. Spannend zo’n eerste opdracht. Ik scheen met mijn zaklamp door het huis. Ik hoorde vreemde geluiden uit een van de kamers komen. Ik voelde dat ik een rood hoofd kreeg. De onderbroek zat ineens heel oncomfortabel. Ik liep richting slaapkamergeluiden en haalde nog eenmaal diep adem. Daarna gooide ik de deur open en hield mijn revolver voor me. Ik moest schieten. Niet wachten, nee meteen schieten. Ik keek naar een liefdestafereel. De bibs van een dikke man keek mij aan. Ik raakte in verwarring. Ik moest een donkere getinte man om zeep helpen. Deze man had hele witte billen. “Sorry dat ik u stoor,” stamelde ik. “Zeg wat moet dat hier? Wie bent u en wat komt u doen?” De man trok de deken over zich heen en keek me benauwd aan. “Ik moet bij dhr. Mampy zijn,” zei ik ook nog. Wat een sufferd ben ik om zoiets te zeggen, maar mijn zenuwen speelden mij parten. “Die woont op 901.” Ik keek op mijn briefje en draaide het om.