Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

schrijfopdracht #58 BLAUW

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/48/53/58/485358ab8fad824e0b4c66a61fa4e52d.jpg Rond mij is alles blauw. De hemel waarin ik nu een vallende ster ben, is zo blauw als de peinzende ogen van mijn liefdevolle moeder. Zij heeft mij het leven gegeven en heeft het zeker altijd al geweten dat mijn jeugdige overmoed mij fataal zou worden. Maar wat is fataal? Misschien gaat er nog een hele nieuwe wereld voor mij open als mijn val ten einde komt. De oceaan onder mij die met de seconde dichterbij komt heeft meer de kleur van de ogen van mijn avontuurlijke vader. Zoals bij hem soms de lichtjes in zijn ogen beginnen te schitteren, schittert het schuim van de golvenrij die in hun wilde dans het blonde strand begroeten. Zelfs de witglanzende veren van mijn vleugels krijgen een blauwachtig schijn. De helse hitte van de zon heeft alleen maar de staartveren verschroeid. Een sliertje donkere rook kringelt achter mij aan, volgt mij naar de diepte. Ik, jong en eigenwijs, heb de waarschuwingen van mijn vader letterlijk in de wind geworpen waardoor ik nu als een herfstblad naar mijn dood zweef. Ik ben bang, natuurlijk, heel bang, maar vooral heb ik spijt dat ik deze boeiende wereld ga verlaten. Ik zie dat de wind mij naar het strand voert. De geur van het naar het zout van de zee doordrenkte zand zal het laatste zijn wat ik zal ervaren. Mijn moeder zal één van de veren in haar vlecht steken. Zo draagt ze mij tot we elkaar weer zullen ontmoeten.....

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi geschreven, ik vraag me alleen wel af of Icarus tijd heeft om zo 'mooi' te denken als hij een doodssmak aan het maken is.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het beeld wel mooi en het stoort me ook niet zo dat Icarus deze dingen denkt. Ik bedoel, als je accepteert dat een mens met aangeplakte vleugels naar de zon kan vliegen, dan is het niet zo'n grote stap in mijn verbeelding dat-ie zulke dingen kan denken bij het neerstorten. Wat ik weer lastiger voor de geest te halen vind is dat-ie niet als een meteoor ter aarde stort, maar zweeft als een herfstblaadje. Dat geeft 'm natuurlijk wel de tijd voor al die mooie gedachten :) Met plezier gelezen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
:D Dat is een grote haiku geworden! Interessant deze invulling van zijn gedachten tijdens de val. :) Het is wel een hele lange val en erg blauw. Wat mij betreft mag het wat bondiger. Ik lees ook een aantal 'dubbelingen' zoals [ De geur van het naar het zout van de zee geurende zand zal het laatste zijn wat ik zal ervaren] door tweemaal geur loopt de zin niet lekker. [Een sliertje donkere rook kringelt achter mij aan, volgt mij naar de diepte.] O.a. deze zin kan korter. Leuk gevonden de herkenning van het blauw in de ogen en een mooie gedachte de veer in moeders haar. :thumbsup:

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Veel mooie zinnen inderdaad. En veel tijd voor overpeinzingen in die vrije val. 'Mijn moeder zal één van de veren in haar haar steken.' Dit kan misschien anders omschreven worden, er komt zoveel haar na elkaar. :)

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Allie, dank je voor de fijne reactie en ja, ik laat "mijn" Icarus naar beneden zweven en zo heeft hij een beetje tijd om afscheid te nemen van zijn ouders en zijn bestaan hier op deze mooie aarde. Literaire vrijheid? :)

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je Bart voor je positieve reactie op het Icarus-verhaal. Ik wilde mijn visie "zacht" houden. Neerstorten is zo eng, hé? Ik heb mijn fantasie een beetje laten gaan..... :o

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marietje, dank je wel voor je positieve reactie. Ik heb één blauw en één geurtje uit mijn "haiku" over Icarus gehaald. Het was mij niet opgevallen, dank voor de verwijzingen. Ik sta altijd open voor goede raad, of ik altijd luister is een ander paar mouwen :o In dit geval dus wel......

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je Pater voor je fijne reactie. Ik zat er ook een beetje mee in met die haar haar achter elkaar. Maar ik vind geen oplossing. Misschien heb je een suggestie? :) Heur haar vond ik wat oubollig en bijv. haar donker haar of in haar haardos of kapsel beviel me ook niet.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Blavatski, Mooi sfeervol verhaal. Vooral de geachte aan de ouders.
Mijn moeder zal één van de veren in haar haar steken
je vroeg om een oplossing: suggestie: Mijn moeder zal één van de veren in haar vlecht steken.

Lid sinds

17 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik geloof er niets van. Wat ik 'zie' is een oud iemand die op een podium Icarus probeert te spelen. Dat is net zo belachelijk als een jong iemand die kromgebogen en met stok een oudje speelt. Het is niet waar. Een pastiche. Verder gebruik je goede beelden en chique woorden, maar ze zijn zeer ongepast.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Blavatski Je beschrijft het bijna als een melodie, hoe hij als een blaadje naar beneden dwarrelt. En waarom ook niet, misschien zijn de Goden hem gunstig gestemd, waardoor hij met zachte hand gestuurd wordt. Leuk bedacht!!

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Iedereen vindt hier blijkbaar iets van. Ik heb je verhaaltje ademloos gelezen. Je hebt je schrijversvrijheid goed gebruikt en mij meegenomen op de val naar beneden. Heel knap!

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Goed verhaal, Blavatski. Ik zat ook even met naar het naar beneden dwarrelen, maar dat kan natuurlijk best door al die veren, omdat alleen de staartveren maar wat verschroeid zijn.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Tja, dank je wel voor het mooie commentaar! Je hebt het goed begrepen,door de verschroeide staartveren verloor hij zijn roer en dwarrelde hij langzaam naar beneden. Literaire vrijheid, hé?! :p

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Stuvio, op je commentaar weet ik niet hoe te reageren; ik begrijp je reactie niet goed, krijg ik misschien wat meer uitleg van je? Ik ben hier om mijn schrijftalentje bij te schaven, dus .......

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je janpmeijers voor de suggestie. Goed gevonden. Omdat er eigenlijk niet zo over "gevallen" wordt over de haar haar, laat ik het maar gewoon staan. :rolleyes:

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind de verwijzing naar het blauw van de ogen van zijn moeder en van zijn vader mooi. Ook de laatste twee zinnen zijn mooi.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag janpmeijers, Na er een nachtje over geslapen te hebben, vind ik je suggestie van "de vlecht" steeds mooier klinken. Ik heb het aangepast in mijn Icarusversie :o

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi verhaal. Je hebt gekozen om de val te beschrijven en niet de hoogmoed. Goed gedaan. Ik heb er van genoten.

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Berusting in een onvermijdelijk noodlot. Heel knap gedaan. Hulde. :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi verhaal. Je hebt gekozen om de val te beschrijven en niet de hoogmoed. Goed gedaan. Ik heb er van genoten.
Fijn dit te lezen. Want daar gaat het om: dat je van het schrijven geniet! Dank voor je deelname.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi verhaal. Je hebt gekozen om de val te beschrijven en niet de hoogmoed. Goed gedaan. Ik heb er van genoten.
Fijn dit te lezen. Want daar gaat het om: dat je van het schrijven geniet! Dank voor je deelname.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Er gaat iets helemaal fout bij het plaatsen van mijn reactie: excuus! Ik bedoelde dus, Blavatski, dat het fijn is te lezen dat je van de opdracht hebt genoten.