Mooi, de hoofdpersoon is al vallende aan het nadenken over zijn leven. - maar vooral heb ik spijt dat ik deze boeiende wereld ga verlaten - mooi omschreven, hij vindt het niet erg om te overlijden, de timing vindt hij alleen wat bagger. (Misschien wat lomp uitgedrukt van mij, maar hopelijk snap je me.) Graag gelezen!

Natuurlijk wil ik graag wat meer uitleg geven. Bij herlezing zie ik dat mijn commentaar wellicht wat hard overkwam. Dat is niet de bedoeling. Maar er is wel véél ruimte tot verbetering. Rond mij is alles blauw. => kan prima De hemel waarin ik nu een vallende ster ben, is zo blauw als de peinzende ogen van mijn liefdevolle moeder. ==> Als iemand naar zijn dood valt, lijkt het me sterk dat die zal denken "oh, wat een mooie blauwe hemel. Ik ben hier een vallende ster. Dat hij denkt aan zijn moeder, kan ik nog geloven. Zij heeft mij het leven gegeven en heeft het zeker altijd al geweten dat mijn jeugdige overmoed mij fataal zou worden. ==> mijn jeugdige overmoed? Werkelijk, dat heb ik een jongere nog nooit horen zeggen. Laat staan dat die dit zal denken op dat moment. Maar wat is fataal? Misschien gaat er nog een hele nieuwe wereld voor mij open als mijn val ten einde komt. ==> Tijdens zijn doodsval even tijd voor filosofie, als jongeling. Waarom niet? Alleen komt het niet realistisch over. Was hij erg religieus, dan kan hij misschien daar even aan denken. Al lijkt het me waarschijnlijker dat zijn drang tot leven dan toch overheerst. De oceaan onder mij die met de seconde dichterbij komt heeft meer de kleur van de ogen van mijn avontuurlijke vader. ==> De oceaan die dichter komt, dat vind ik erg goed. Maar dan weer die vergelijking naar de oogkleur. De bijvoeging bij vader (avontuurlijk, denkt zo'n jongen dat?) vind ik dan weer erg slecht. Zoals bij hem soms de lichtjes in zijn ogen beginnen te schitteren, schittert het schuim van de golvenrij die in hun wilde dans het blonde strand begroeten. ==> Die schittering van het water zal wel mooi zijn, maar niet voor een stervend iemand. En die stervende heeft zeker geen tijd om daaraan te denken. Zelfs de witglanzende veren van mijn vleugels krijgen een blauwachtig schijn. ==> Onze icarus is met vanalles bezig, behalve met het doodgaan. Hij geniet er zelfs van. Zo lijkt het toch. De helse hitte van de zon heeft alleen maar de staartveren verschroeid. Een sliertje donkere rook kringelt achter mij aan, volgt mij naar de diepte. ==> Eer staartveren verschroeien moet de hitte wel heel erg gecondenseerd zijn door bv. een loep of iets. Ik, jong en eigenwijs, heb de waarschuwingen van mijn vader letterlijk in de wind geworpen waardoor ik nu als een herfstblad naar mijn dood zweef. ==> letterlijk in de wind geworpen? Dus Icarus nam de woorden (op papier?) en gooit ze in de wind. Anders is het figuurlijk. En wederom gaat een jongere op dat moment denken "ik ben jong en eigenwijs'? Ik denk het niet. En een herstblad. Dat dwarrelt. Een mens die naar de zee stort, die dwarrelt niet. Ook al heeft hij een pak veren aan. Ik ben bang, natuurlijk, heel bang, maar vooral heb ik spijt dat ik deze boeiende wereld ga verlaten. ==> ha, eindelijk. Bang. Angst. Emoties die echt overkomen. Alleen schrijf je ze hier dan weer niet 'mooi'. Ik zie dat de wind mij naar het strand voert. De geur van het naar het zout van de zee doordrenkte zand zal het laatste zijn wat ik zal ervaren. ==> 'ik zie' kan weggelaten worden. De wind voert je weg. En 'zal ervaren' mag ook weg. Dat is niet iets wat je op voorhand bedenkt, maar ter plekke ervaart. Mijn moeder zal één van de veren in haar vlecht steken. Zo draagt ze mij tot we elkaar weer zullen ontmoeten..... ==> Zal steken? Icarus denkt dat? Waarop is dit gebaseerd? Hebben ze dit gesprek eerder gehad? Zeeeeer vreemde eindzin. Kortom. Veel mooischrijverij die niet gepast is bij een ik-verteller op dit moment.

Wie heeft er commentaar op het nemen van een loopje met de geschiedenis?

Wie heeft er commentaar op het nemen van een loopje met de geschiedenis?

Wat bedoel je Stuvio? Is dit een uitnodiging?

Geen idee wat je bedoelt, maar ik ga voor de 'ja'!

Geen idee wat je bedoelt, maar ik ga voor de 'ja'!

Ik vind dat het moet kunnen. Sterker nog, 'alternatieve geschiedenis' is best een populair genre tegenwoordig.