Steeds weer twijfelen en twijfelen

Nu hoop ik allereerst dat dit bericht is geplaatst op de juiste plaats op dit forum. Als dit niet het geval is, mijn excuus hier dan voor. Ik zit met een probleem. Ik ben jongen van 15 jaar en vind het leuk verhalen te schrijven. Toch twijfel ik aan mijn verhalen. Zo vaak, dat ik nog geen één verhaal heb kunnen afsluiten. Ik begin, schrijf enkele bladzijde, en begin dan te twijfelen. Is dit wel goed? Kan dat niet beter? Ik begin mijn eigen werk zelfs zo te bekritiseren dat ik er geen zin meer in heb om het te schrijven. Nu ben ik onlangs weer begonnen met het schrijven van een verhaal. Nu wil ik wat meer zekerheid, en wil ik vragen hoe jullie over het volgende denken. Het verhaal gaat over: - Jongen (Bobby) die een slechte jeugd heeft gehad, waarin beidde ouders om het leven komen (hij is dan 7 jaar). Hij word voor de rest van zijn jeugd opgevoed door zijn opa en oma. - Bobby, heeft een saaie baan, en ziet het niet meer zitten om deze baan te blijven houden en wilt meer spanning in zijn baan. Hij wilt weg uit zijn geboorte plaats Covington en wilt naar Hawaii (of Los Angeles) en wilt een privé detective worden. Vanaf dat punt wil ik eigenlijk beginnen met een verhaal over Bobby Smith, privé detective die in Hawaii (of Los Angeles, ben er nog niet uit) werkt. Hij heeft een klein kantoortje, wat naast zijn apartement zit in een flat, en krijgt meteen een grote klus. Hij moet de vermiste vrouw van een echtgenoot opsporen, nadat deze spoorloos is verdwenen. Hij komt erachter dat de vrouw dood is, en moet nu de moord op gaan lossen. Hier zit dan nog vanalles omheen, hij ontmoet vrienden ect. Zijn persoonlijk leven gaat zegmaar ook gewoon door. Stuk van het verhaal: Nogsteeds denkt Bobby vaak terug aan zijn jeugd. Hoe zijn moeder zijn vader om het leven bracht, en hoe zij de gevangenis inging als moordenaar. Echter was Bobby, 13 jaar later, zich meer bewust van wat er zich allemaal afspeelde. Het was duidelijk dat zijn moeder een zware alchol verslaving had. De dood van zijn vader greep hem heel erg. Hij was welliswaar veel op zijn werk, maar hij had een goede band met hem. Nogsteeds bezocht hij het graf van zijn vader iedere week om terug te denken aan de mooie tijden, voor dit droevige gedeelte van zijn leven. Net zoals hij dat nu doet. Hij loopt naar van de graf weg. Als hij aan het einde van het pad komt, loopt hij naar een kraan toe. Hij vult een gieter die ernaast staat vol met water, en loopt dan terug naar het graf. Daar geeft hij de bloemen op de graven water. De bloemen die een kleurrijk beeld geven, van de mooie herrinderingen van Bobby. Moge hij de slechte vergeten. Als was dit zeker geen makkelijke klus. Sinds dat hij zijn ouders kwijt was geraakt, werd hij opgevoed door zijn opa en oma van zijn vaders kant. Hij woont hier echter niet meer, maar woont in een apartement. Deze kan hij maar net betalen met zijn kleine inkomen. Bobby werkt als pakketbezorger. Hij brengt in een witte volkswagen caddy nogsteeds zijn pakketten rond. Zijn apartement ziet erg slordig uit. Het weergeeft een beeld van hoe Bobby leeft. Het enige wat hij nog doet is naar zijn werk gaan, en op bezoek gaan bij zijn opa en oma. Zal er ooit verandering in zijn leven komen, vraagt hij zichzelf af. Hij hoopt dat het zeer binnenkort wel het geval zou zijn. Bobby heeft een plan om een privé detective te worden. Nu is dat nogal wat, want je weet bij zo’n baan, nooit hoe je inkomen zal zijn. Zal het dalen, zal het stijgen. Echt veel kan het toch zeker niet zijn, als je het basseerd op feiten. Eén ding weet Bobby wel. Hij wilt privé detective worden. Nu kan hij natuurlijk geen Magnum, P.I. worden, met een flitsende Ferrari en een gratis gasthuis op een groot landgoed in Hawaii. Was het maar zo dacht Bobby. Het worden van een privé detective vroeg veel meer. *Let niet op spelfouten, daar heb ik nog niet naar gekeken. Zal dit verhaalswaardig zijn?