# 36 Roodkapje (De rechten van de natuur)

Geschrokken draait ze zich om en ziet een aantal levensgrote bulldozers. Je weet wel van die gele Caterpillars. Ronkend staan ze achter haar en roodkapje wordt rood van woede. Eén van de voormannen schreeuwt naar haar. ‘Hey klein meiske ga ens aan de kant, we hebben nog veel hectaren te gaan.’ Roodkapje verroert zich voor geen meter. ‘Ik blijf vierkantig staan, verdomme. Het moet eens afgelopen zijn met jullie destructieve gedrag. Ik kom hier al jaren bloemen plukken voor mijn oma en alle dieren die hier leven hebben straks geen onderkomen meer.’ ‘Luister het moet van de gemeente, wij krijgen ook maar de opdracht.’ ‘De gemeente kan me niets schelen, er gaat al genoeg natuur naar de haaien. Draai je om nu je nog een kans hebt.’ De voorman begint te lachen. ‘Jongens,’ roept hij, ‘we gaan verder, dit kleine wicht zal uiteindelijk bezwijken voor onze grote stoet.’ Terwijl de bulldozers hun toch willen voortzetten gooit Roodkapje haar kap naar achter en neemt twee Uzi’s die ze in een leren riem op haar rug heeft. Deze richt ze op de bulldozers en een storm van kogels ketst langs het gele metaal. De werklui geven geen kik en zetten nog een tandje bij. Roodkapje blijft al schietend voor hun uitrennen en raakt in het proces een stuk of drie werklui. De bulldozers stoppen weer en de voorman geeft een halt. ‘Je hebt deze slag gewonnen, Roodkapje, maar de oorlog zal je verliezen.’ Roodkapje kijkt hem stoïcijns aan. ‘Zolang ik leef blijf ik vechten voor de rechten van dier en natuur!’ Een paar jaar later richtte Roodkapje, of Marianne, zoals ze echt heet, de Partij voor de Dieren op.