Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#35 Witte cocon

17 december 2014 - 9:19
De sneeuwstorm houdt aan en de autobaan is onberijdbaar geworden. Ik zet mijn auto langs de kant van de weg tussen een rits andere gestrande voertuigen en draai mijn lichten in de laagste stand. Graag zou ik een verhaal vertellen over een heldhaftige overnachting hoog in de Himalaya of... over het eten van walrusvlees in een door blizzards geteisterde iglo ergens aan de kusten van Groenland. Maar in plaats van Bafinbay zie ik een bord met de aankondiging van een Ausfahrt. Het is de afrit naar Boppard, een paar kilometer verderop. Ik ben gestrand in de Deutsche Hundsruck. De sneeuwvlokken vallen gestaag op de ruit en nu mijn wissers niet meer aanstaan kunnen ze elkaar omarmen en een tapijt gaan vormen, mij inkapselen, als een zijderups in haar witte cocon. Ik neem snel een deken uit de kofferbak – het ligt er altijd – en wacht tot Moussorgski (op radio 4) klaar is met zijn ‘Nacht op de kale berg.’ Dan draai ik de radio uit. Mijn mobiel doet het niet (zoals vaak). Ik ben alleen met mijn gedachten, eindelijk alleen, en ik heb een sneeuwwit alibi. Nu er niets hoeft gezegd, is er tijd om te denken en hoe vreemd ook, denk ik meteen aan ‘woorden’, beschrijvende woorden, abstracte woorden, zoals: wit, hagelwit, sneeuwwit, spierwit, parelwit, zinkwit en nog wel een paar andere. Hoewel ze abstract zijn, roepen ze beelden op. Vreemd, maar zonder taal heeft geen enkel beeld betekenis. Bij wit denk ik altijd aan Françoise. Diep in mijn gedachten is zij voor altijd mijn minnares, of beter nog: mijn maagdelijk witte bruid. Een Chick-Lit-personage avant la lettre, haar tijd lang vooruit, Heleen van Royen kan er een puntje aan zuigen. Mijn geheime droom zal ik onthullen: met Françoise onder een wit laken in een appartement met uitzicht op de Jardin du Luxembourg; bonjour tristesse. Ik benijd Sartre omwille van Sagan, alleen daarom. Ik neem mijn notitieboekje, ik wil schrijven. Schrijven omdat Françoise schreef, dat is mijn enige echte drijfveer. Door te schrijven ben ik bij haar, haal ik haar in, over de dood heen. Mijn blad is vooralsnog blank en leeg. Kafka zei: ‘een verhaal is als een kooi die wacht op zijn vogel.’ En gelijk had hij. Hier in de Deutsche Hundsruck, wacht ik geduldig in mijn witte cocon. (zie herschrijf in #19. Ja sorry hoor, opnieuw een herschrijf... ik krijg ook altijd zulke mooie correcties en verbeteringen aangereikt)

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 10:25
Ryn, dit is prachtig. Een tragisch geschiedenis waarvan de herinnering zich in een aantal associaties en gedachten opdringt aan HP, terwijl hij is vastgelopen op de autobaan. Misschien is December (en zeker Kerstmis) bij uitstek de tijd om (terug) te denken en te overwegen. Tragisch maar heel mooi.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 11:25
[quote=W Rynlandt]
De sneeuwvlokken vallen gestaag op de ruit en nu mijn wissers niet meer aanstaan kunnen ze elkaar omarmen en een tapijt gaan vormen, mij inkapselen, als een zijderups in haar witte cocon.
Mooi verwoordt.
wit, hagelwit, sneeuwwit, spierwit, parelwit, zinkwit
Zinkwit is hier een mooie vreemde eend in de witte bijt.
Door te schrijven ben ik bij haar, haal ik haar in, over de dood heen. Mijn blad is vooralsnog blank en leeg. Kafka zei: ‘een verhaal is als een kooi die wacht op zijn vogel.’ En gelijk had hij. Hier in de Deutsche Hundsruck, wacht ik geduldig in mijn witte cocon.
Kafka schreef ook: 'Het leven lijkt op een onhandige samengestelde feestmaaltijd: terwijl men met ongeduld op het voorgerecht zit te wachten, blijkt het hoofdgerecht al ongemerkt te zijn gepasseerd.' Een met plezier gelezen verhaal, Ryn.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 12:39
Erg mooi beschreven W. Ik had bijna de neiging zelf een dekentje erbij te pakken. Twee kleine dingetjes: "rist" moet denk ik "rits" zijn en "chiclit avant la letre" moet m.i. "chicKlit avant la letTre" zijn, maar daarmee ben je er nog niet. Chicklit is een genre-aanduiding, dus "een chicklit" klopt ook niet helemaal.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 12:48
@ Rynlandt: Prachtig verhaal. ik zou bijna hopen dat je nog vaak en langdurig zonder mobieltje vast komt te staan in de sneeuw. Nou ja, vanwege die diepe en gevoelig geschreven overpeinzingen dan, hè... :nod: @ Bart: misschien zou een "Lit-Chic" in dit verband een leuke verbastering kunnen zijn :unibrow:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 13:24
Hallo Bart, 'Rist' is een juist woord hoor. Is gewoon een synoniem voor 'rits', d.w.z. een aantal. 'Avant la lettre' is ook juist geschreven volgens de Nederlandse Taalunie. Wat de Chic-Lit betreft heb je volkomen gelijk. Het is inderdaad een genre (eerder dan een persoon) maar in dit geval wilde ik bewust graag de schrijfster met het genre vereenzelvigen - ik bedoel in mijn tekst eigenlijk: zij leeft als een personage uit een Chic-Lit (maar dat wordt wel erg omslachtig om zo op die manier te verwoorden). Ik blijf nog even nadenken over die wending in de tekst (ik neem je opmerking zeker ter harte) maar laat het voorlopig nog even zo staan. Alvast zeer zeker bedankt voor je scherpe en aardige reactie hoor. Johanna, Ik ben inderdaad door het schrijven dit jaar in een vreemdsoortige Kerststemming. In de decembermaand dringen er zich totaal andere verhalen aan je op dan normaal. Bedankt voor je reactie. Richard, bedankt hoor. (Heb intussen jou geweldig verhaal ook al gelezen). INfiction, ik heb je hier nog niet ontmoet denk ik? Welkom dus! Bedankt voor je reactie en schrijf je misschien straks ook wat? Dos, zeer bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik zit inderdaad nog altijd op het voorgerecht te wachten terwijl mensen mij vertellen dat ik eigenlijk al aan het dessert bezig ben, gezien mijn leeftijd :) Fata, bedankt hoor. Van mobieltjes heb ik doorgaans weinig last, ze zijn altijd leeg, maar mijn stille momenten beleef ik toch liever elders, en dus niet op een ingesneeuwde autobaan. ;)

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 13:40
W Rynlandt, Mooie overpeinzing. Voor mijn gevoel is de taal zelf hier een persoon. Dingetje:
Ik zet mij langs de kant van de weg
Ik zet mijn auto langs...

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 13:42
'Avant la lettre' is ook juist geschreven volgens de Nederlandse Taalunie.
Maar volgens de Nederlandse taalunie heb jij dus een t-tje te weinig :)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 13:46
Bedankt hoor Bart. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik daar nog overheen keek, zelfs na jou opmerking. Pfff...typefout... maar zo dom.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 14:39
Bart heeft lekkeral mijn commentaar al gegeven, dus ik kan me beperken tot: mooi. Waarom een exotisch oord en heldendaden verkiezen boven de Duitse Autobahn? De mooiste verhalen draag je in je mee. Ik dacht aan wat je laatst ergens over je weekje afwezigheid zei en wederom lijkt het mij een fijne staat om in te verkeren. (ik kende rits en ris en nu blijkt er ook nog een rist te bestaan ... klopt, maar deed ook mij aan een typefout denken, als veel mensen dat nu hebben, is een ander woord kiezen toch een beter idee, ongeacht de correctheid van dit woord)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 16:10
Nou moe... tegen zoveel verstandige bezwaren kan ik niet op. Heb dus én de 'rist' vervangen in 'rits', én er een 'Chick-Lit-personage' van gemaakt. Bedankt voor jullie opbouwende commentaren. Hey Schrijvenmaar... ik meen je voorkeur voor Duitse autobanen te kunnen begrijpen. Je hebt er echter geen idee van hoe graag (en hoe vaak) ik richting Allgau mijn toevlucht zoek. Ik moet straks mijn lege bakje Weissbier weer gaan inleveren in de supermarkt in Oberstdorf.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 16:50
Alle complimenten zijn eigenlijk al gegeven en volkomen terecht. Weer een prachtig diepzinnig verhaal, Rynlandt. En dan die vlokken die elkaar omhelzen. Geweldig bedacht.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 16:52
Hoi W Rynlandt, je hebt een bijzonder mooie schrijfstijl! Met lezen struikel ik alleen een beetje over de volgende tekst. Wellicht dat je het anders kan formuleren :)
Nu er niets hoeft gezegd,

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 18:38
@Ryn, het schijnt dat sneeuwvlokken die met zijn allen op je afkomen breken. Las ik in een serieus uitziend artikel. Jouw beeld is veel fraaier; de volledig witte inkapseling die je naar literaire hoogte stuwt. Je beschrijving deed mij denken aan eerdere skilessen, vroeg in de ochtend. Ik werd dan euforisch van hetgeen ik zag. Ik blijf je als schrijver verbazingwekkend vinden. :nod:

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 19:09
@Ryn - je hebt een mooi verhaal neergezet! Altijd lastig om dan kritisch te zijn. Toch wrong er voor mij iets en na een tweede keer lezen zag ik het: de toon en het ritme van het begin vind ik dissoneren met de rest. Wat zeurtjes: - de tekst kan hier en daar compacter. Als je je focust op de tekst t/m "Ik ben gestrand in de Deutsche Hundsruck" (compact en qua toon/ritme) sla je twee vliegen in een klap. Ik zou trouwens na die zin een nieuwe alinea beginnen, gezien de "omslag" in je verhaal. - Nu er niets hoeft gezegd (Vlaams?) >> Nu er niets hoeft te worden gezegd. - "Het" ligt er altijd >> die ligt er altijd (want het slaat terug op DE deken). Het zijn natuurlijk minoriteiten en ik loop het risico dreigbrieven te krijgen, want het grote plaatje is prachtig (Heleen van Royen ten spijt :-))

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 19:41
Witte cocon De sneeuwstorm houdt aan en de autobaan is onberijdbaar geworden. Ik zet mijn auto langs de kant van de weg tussen een rits andere gestrande voertuigen en draai mijn lichten in de laagste stand. Ik ben gestrand. Ik zie een bord met de aankondiging van een Ausfahrt. Het is de afrit naar Boppard, een paar kilometer verderop. Dit is de Deutsche Hundsruck besef ik nu. De sneeuwvlokken vallen gestaag op de ruit en nu mijn wissers niet meer aanstaan kunnen ze elkaar omarmen en een tapijt gaan vormen, mij inkapselen, als een zijderups in haar witte cocon. Ik neem snel een deken uit de kofferbak – die ligt er altijd – en wacht tot Moussorgski (op radio 4) klaar is met zijn ‘Nacht op de kale berg.’ Dan draai ik de radio uit. Mijn mobiel doet het niet (zoals vaak). Ik ben alleen met mijn gedachten, eindelijk alleen, en ik heb een sneeuwwit alibi. Nu er niets gezegd moet worden, is er tijd om te denken en hoe vreemd ook, ik denk meteen aan ‘woorden’, beschrijvende woorden, abstracte woorden, zoals: wit, hagelwit, sneeuwwit, spierwit, parelwit, zinkwit en een paar andere. Hoewel ze abstract zijn, roepen ze beelden op. Vreemd, maar zonder taal heeft geen enkel beeld betekenis. Bij wit denk ik bijvoorbeeld altijd aan Françoise. Diep in mijn gedachten is zij als een minnares voor mij, of beter nog: een maagdelijk witte bruid. Een Chick-Lit-personage avant la lettre, haar tijd lang vooruit, Heleen van Royen kan er een puntje aan zuigen. Mijn geheime droom zal ik onthullen: met Françoise onder een wit laken in een appartement met uitzicht op de Jardin du Luxembourg; bonjour tristesse. Ik benijd Sartre omwille van Sagan, alleen daarom. Ik neem mijn notitieboekje. Schrijven wil ik nu, schrijven omdat Françoise schreef, dat is mijn enige echte drijfveer. Door te schrijven ben ik bij haar, haal ik haar in, til ik haar als het ware over de dood heen. Mijn blad is vooralsnog blank en leeg. Kafka zei: ‘een verhaal is als een kooi die wacht op zijn vogel.’ En gelijk had hij. Hier in de Deutsche Hundsruck, wacht ik geduldig in mijn witte cocon.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 20:09
Mirte, Leonardo bevestigde jouw opmerking over dat zinnetje. Je had dus overschot van gelijk. Het is aangepast in de herschrijf. Bedankt voor je reactie hoor. Bedankt Mili voor je mooie commentaar. Vorige zaterdag maakte ik een sneeuwwandeling in de Ardennen en Eifel nabij Monschau... ik had beter op de vlokken moeten letten. Mooi was het wel! Jules, ook bedankt voor je fijne reactie. Leonardo, bedankt. Ik was het meteen met je eens. Ik had de tekst tamelijk euforisch en nagenoeg in een ruk geschreven. Ik had daarbij ook nog eens de euvele moed om hem meteen te publiceren en ik heb daar zeker geen spijt van. De commentaren zijn erg welkom. Maar... een schilder hangt zijn schilderij ook altijd eerst een paar dagen tegen de muur van zijn atelier om te kijken wat het geeft na het wegebben van de eerste euforie (die na de creatie altijd wel een beetje aanwezig is). In dit forum schroom ik er mij echter niet meer voor om anderen even mee te laten kijken omdat ik weet dat het altijd erg vruchtbaar is. Bedankt voor je commentaar.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 20:06
@Ryn: een ding. Waar ik je ook maar lees, schrijf je jou in plaats van jouw. Let hierop zou ik je willen voorstellen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 december 2014 - 7:52
Ja Mili, je hebt gelijk. Nu zie ik het weer. De je, jij, jou en jouw toestanden haal ik vaak door elkaar. Bedankt om mij daarop te wijzen. Het staat nogal dom. Sorry. Het is zeker geen verontschuldiging maar ik denk dat het een beetje komt omdat wij in Vlaanderen veel vaker het woord 'uw' gebruiken. Wij zeggen heel makkelijk: 'hier is uw boek terug.... ik lees in uw commentaar dat... enz... Maar nogmaals, dat is geen excuus om domme fouten te maken natuurlijk.

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 20:34
Rheinland-Pflaz! Reinsfeld-Hundsruck. De herinneringen kwamen boven. Rynlandt, aha! Ik voelde mij als een sneeuwvlokje in je verhaall. De sneeuw die een tapijt maakt en ik hoorde Gilbert Becaud. Het boek van Francoise Sagan, Bonjour Tristesse, mijn allereerste boek voor volwassenen, wat ik mocht lezen van de mevrouw van de bibliotheek ( jaren, jaren geleden) . Wat een gelukzalig kerstverhaal, Rynlandt, wat heb je mij blij gemaakt.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2014 - 22:12
Mooi beeldend taalgebruik. Ellende voor HP om op zo'n troosteloze plek stil komen te staan, gelukkig heeft hij altijd nog z'n fantasieen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 december 2014 - 7:57
Maddbrug, het mooiste compliment dat je kan krijgen is dat je iemand blij hebt gemaakt. Bedankt daarom! Virtuosuo, plekken zien er soms troosteloos uit maar zoals schrijvenmaar elders ook al schreef (en zoals je zelf trouwens ook aangeeft): als je voldoende fantasie, beleving, ervaringsbereidheid, geduld en blijmoedigheid in je bagage hebt, is geen plek ter wereld echt troosteloos, volgens mij.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 december 2014 - 8:56
zo leuk om 's ochtends bij het niet-echt-op-gang-willen-komen de details langzaam op te nemen ... Heleen van Rooyen die puntjes zuigt, Sartre die uitsluitend om Sagan benijd wordt ...

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 december 2014 - 16:15
:) Blijkbaar had dit verhaaltje Maddy al blij gemaakt, maar als ik nu ook nog jouw dag mee op gang heb getrokken dan ben ik helemaal van de wereld :)

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 december 2014 - 0:29
Jouw stukje was naar de volgende pagina gezakt vandaar dat ik het uit het oog was verloren... :( #19 De herschrijf vind ik al leesbaarder geworden door de zinnen op een nieuwe regel. Ik heb graag als lezer een wit regel ertussen, anders leest het als 1 brok tekst. [De sneeuwstorm houdt aan en de autobaan is onberijdbaar geworden. Ik zet mijn auto langs de kant van de weg tussen een rits andere gestrande voertuigen en draai mijn lichten in de laagste stand. Ik ben gestrand] Ik vind de laatste zin uitleg van het eerder geschrevene, m.i. kan die weg. Mooie beeldspraak gebruikt. ( witte cocon) :thumbsup: [Vreemd, maar zonder taal heeft geen enkel beeld betekenis.] Hier moest ik even over nadenken. Een prachtzin maar voor mij klopt het niet. De ogen lezen een beeld zonder woorden (taal). Misschien: -Zonder taal wordt geen enkel beeld beschreven.- :? [Door te schrijven ben ik bij haar, haal ik haar in, til ik haar als het ware over de dood heen.] Ik haal er de liefde van de schrijver voor de HP uit en heeft voor mij een diepe betekenis. Dank je wel hiervoor! :) Ik herken de plaatsen niet en daarom zeggen de genoemde plekken me niet veel. Wederom een intrigerend stukje waarbij na een paar keer lezen pas de diepere betekenis, die ik er zelf als lezer aan kan geven, naar boven komt. Mooie rustgevende sfeer. :)