Waarom zijn er zo weinig gekleurde en allochtone schrijvers?

Zouden allochtonen echt minder schrijven? Misschien schrijven er wel precies evenveel allochtonen als autochtonen, in precies dezelfde genres en precies even goed of slecht, procentueel gezien.

Hierop wilde ik eerst reageren met: Dit is hoop ik sarcastisch bedoeld. Gelukkig nam ik de tijd.

Je zou je wél kunnen afvragen in welke taal zij dat doen, dat schrijven als mens die houdt van schrijven, moet schrijven, wil schrijven. Er zijn misschien wel allochtonen die in hun eigen taal schrijven. Het is de taal waarin je droomt, daar schrijf je in. Het beste verhaal schrijf je in je moerstaal. Tenminste, voor mij voelt dat zo.

Mooie toevoeging aan de discussie, deze reactie. Dat plaatst het weer in het juiste perspectief. Los van het thema van het geschrevene. Dan gaat het weer gewoon over schrijven.

Dat zie je verkeerd, kaoutar. Ik kijk nooit naar het uiterlijk (en ongetwijfeld ben ik niet de enige). Maar kijk gewoon naar de manier waarop iemand schrijft of reageert. Als een 'allochtoon' een geweldig verhaal heeft geschreven, zou het heel dom van een uitgever zijn om het niet uit te geven.

Wat mij in Nederland opvalt, is dat er best wel uitgeverijen zijn die hun best doen om boeken van niet-blanke schrijvers uit te geven en te verkopen, maar dat de promotie dan niet gericht is op een 'gewoon Hollands' publiek, maar op lezers die, net als de auteur, van niet-blanke en/of allochtone afkomst zijn. Conserve, Nijgh en Van Ditmar, Prometheus en In de Knipscheer, bijvoorbeeld. Die geven regelmatig werk uit van allochtone schrijvers die, overeenkomstig de marketing strategie, vooral lezers moeten trekken uit hun 'eigen' ethnische groep. De kwaliteit van deze boeken wisselt enorm - nou ja, dat is dan mijn persoonlijke mening. Er zitten een paar interessante werken tussen (en die halen soms nationale bekendheid), maar het merendeel is matig tot zwak. Deze boeken verkopen vooral in allochtone kring, waar de vraag naar werken van allochtone schrijvers groot is, ten overstaande van een gering aanbod. Allochtone lezers zijn snel tevreden (die in mijn etnische groep, tenminste). Ze leggen de lat voor 'hun' schrijvers laag. Een middelatige auteur bereikt daardoor al gauw een heldenstatus. Sommige uitgeverijen schijnen dat goed te weten. In ieder geval geven zij dit soort zwakke schrijvers maar wat graag uit. Inkomsten zijn inkomsten, blijkbaar Zelf heb ik onlangs een roman over een voormalige Nederlandse kolonie afgerond. Halverwege het schrijfproces schreef ik zes grote Nederlandse uitgeverijen om de reacties te peilen. Ik maakte daarbij slechts melding van het concept; ik stuurde verder nog geen tekst in. Drie geaddresseerden negeerden mijn brief. Maar de andere drie uitgeverijen nodigden me prompt uit om mijn manuscript in te zenden. Een van hen klonk zelfs enthousiast. (Ik schrok me dood en heb uiteindelijk niemand iets toegestuurd - issues met perfectionisme en faalangst, maar dat is een ander verhaal...) Achteraf was ik blij met de reactie van die drie uitgeverijen ( altijd fijn als anderen je gedachtenspinsels kunnen waarderen), en ik heb meerdere malen op het punt gestaan om op hun uitnodigingen in te gaan, maar heb nu toch besloten om zelf uit te geven. Ik vind het namelijk prettiger om zelf overal de hand in te hebben, vooral wat betreft marketing; en dit juist vanwege mijn niet-blanke identiteit en juist vanwege de thematiek van mijn boek. Ik wil zelf bepalen waar de accenten liggen in mijn verhaal, welke personages de boventoon voeren, hoe de titel luidt, wat er op de omslag komt, hoe mijn boek wordt gepositioneerd, etc. Anyway, ik ben overigens erg benieuwd naar het commentaar van de topic starter, Elisabeth, op het verloop van deze discussie. Ze is stilgevallen. Elisabeth, waar ben je?

Griep? Met belangstelling heb ik jouw bericht gelezen. Uitgevers vragen ook heel veel van de auteurs. Als je jarenlang moet wachten op een reactie van een reguliere, dan gaat mijn voorkeur toch uit naar een pod of in eigen beheer. Ik denk trouwens ook dat dit de toekomst wordt. Ik heb een zeer interessant verhaal proefgelezen van een Surinamer die op zeventienjarige leeftijd naar Nederland is gekomen. Kun je hem een allochtoon noemen? Ik denk het toch niet. Afgezien daarvan maakt het me ook niets uit. Mag ik reclame voor hem maken? Vast niet. Ik doe het toch. Zijn naam is *** en de titel is ***. Zie bol.com. Echt de moeite waard om te lezen hoe iemand zich door het leven heen heeft geworsteld. Morgen krijg ik wel een berisping. O, dat wordt vandaag al. Gelukkig slaap ik lang.

Dat zie je verkeerd, kaoutar. Ik kijk nooit naar het uiterlijk (en ongetwijfeld ben ik niet de enige). Maar kijk gewoon naar de manier waarop iemand schrijft of reageert. Als een 'allochtoon' een geweldig verhaal heeft geschreven, zou het heel dom van een uitgever zijn om het niet uit te geven.

Het was ook niet specifiek bedoeld op jou of iedereen. Maar dit is wat ik tegenwoordig zie. Uiterlijk heeft nu zelfs invloed op je sollicitatie waar uiterlijk niet eens voor nodig is.

Ene Thérèse (moderator) lijkt er ook wel iets voor te voelen. Die is op zoek naar het bijzondere verhaal achter de allochtone schrijver.Dat dat een kans moet krijgen.

Je kan beter mij citeren dan suggestief mij woorden in de mond leggen.

Inderdaad, # 64 aangepast aan de anti-spamregels van de site.

Hi Mimi, Om wat voor lezers gaat het in jouw etnische groep? Welke etnische groep is dat? Gr. Imeen

Ik was er al bang voor, Thérèse. Mag ik wel reclame voor mezelf maken? Ook niet, veronderstel ik. Hoe moet ik dan een ervaring doorgeven? Ik vraag hetzelfde als Imena.

Hi Mimi, Om wat voor lezers gaat het in jouw etnische groep? Welke etnische groep is dat? Gr. Imeen

Nederlanders van Surinaamse en Antilliaanse afkomst.

Interessant. Ik ken geen Antillianen noch Nederlanders met die achtergrond, die lezen en een mening ventileren over literatuur. De indruk die ik heb bij de andere groep is dat er weinig gelezen wordt. Geschreven wordt er wel. Wat ik hier en daar lees, is dat schrijven binnen die groep gestimuleerd wordt. Er zou meer geschreven mogen worden. In verhouding wordt er weinig geschreven t.o.v. bijv Nederlanders. De achterliggende oorzaak daarvan zou kunnen zijn dat men afkomstig is uit een orale verhaalcultuur. De indruk die ik heb, is dat er allang blij gereageerd wordt op een productie uit die groep. Ik heb mooie boeken gelezen. Van vrouwen. Zeker de moeite waard om belicht te worden. En vage boeken, waarvan ik vond dat het boek veel beter uit de verf had kunnem komen met behulp van een schrijfcoach bijvoorbeeld. Of een kritischer blik. Over kwaliteit: Nederland is ver, denk ik. In ontwikkeling op schrijfgebied. Er worden hoge eisen gesteld. Verwachtingen zijn hoog. En kritisch zijn, mag. Die indruk heb ik als ik de reacties bij proeflezen lees. Grammaticaal, taal- en stijlkundig wordt veel doorgelicht. Wat mij opvalt bij boeken van auteurs uit Suriname of Nederlanders met die achtergrond, is dat vooral beoordeeld wordt op de thema's. Minder op stijl en taal. Daarbij wordt het schrijven ingezet als middel om vooral een stuk geschiedenis en eigen cultuur vast te leggen. Dat is een andere insteek, dan (vermoed ik) de meeste (kort door de bocht geschreven) Nederlanders schrijven. Is mijn gedachtegang erbij. Als ik mensen op dit forum de vraag zou stellen, om welke reden zij een boek schrijven, geloof ik niet dat het merendeel zal antwoorden om de eigen cultuur/geschiedenis vast te leggen. Daarbij worden in mijn beleving wel prijzen aan vrouwenliteratuur toegekend: Tessa Leuwsha met de Paramaribo Blues heeft de Vrouw en Kultuurprijs gewonnen, Annel de Nore met De Bruine Zeemeermin heeft volgens mij ook een prijs gewonnen. Weliswaar geen Nederlandse maar een Engelse of Caribische literatuurprijs. De vraag of er een literatuurprijs voor vrouwen nodig is: kan aardig zijn. Maar meer om als promotie in te zetten voor het werk van deze of gene. Niet als middel om belicht te worden t.o.v. mannelijke auteurs en andere groeperingen. Overigens stimuleert het (voormalig?) Ned Letterenfonds schrijvers met multiculti achtergrond. Na een eerste uitgebrachte werk, kan men daar aankloppen om een bijdrage in kosten voor een nieuw project. Er wordt gebruik van gemaakt. Verkapt vind ik dat al een literatuurprijs (in een ander jasje) en een stimulans. Gr. Imeen @Mimikok Laat je nog weten wanneer je roman verschijnt? Geef je er een presentatie over? Ik ben er benieuwd naar.

De schrijfgemeenschap van Schrijven Online bestaat in ieder geval voornamelijk uit blanke vrouwen, net zoals de studenten van de enige schrijfopleiding van Nederland.

Is dit onderzocht? Zijn daar cijfers van?

Ik ken geen Antillianen noch Nederlanders met die achtergrond, die lezen en een mening ventileren over literatuur. De indruk die ik heb bij de andere groep is dat er weinig gelezen wordt. Geschreven wordt er wel. Wat ik hier en daar lees, is dat schrijven binnen die groep gestimuleerd wordt. Er zou meer geschreven mogen worden. In verhouding wordt er weinig geschreven t.o.v. bijv Nederlanders. De achterliggende oorzaak daarvan zou kunnen zijn dat men afkomstig is uit een orale verhaalcultuur.

Zou goed kunnen. Veelzeggend is mischien ook dat de lingua franca's van Suriname en de Antillen - het Sranan Tongo en het Papiaments - vooral spreektalen zijn (ook al proberen culturele activisten er schrijftalen van te maken). Nederands is de officiele voertaal in Suriname en op de Nederlands Caribische eilanden, maar voor de meeste mensen is het niet de gevoelstaal. Men vloekt en vrijt in het Sranan of Papiaments :-)

Wat mij opvalt bij boeken van auteurs uit Suriname of Nederlanders met die achtergrond, is dat vooral beoordeeld wordt op de thema's. Minder op stijl en taal. Daarbij wordt het schrijven ingezet als middel om vooral een stuk geschiedenis en eigen cultuur vast te leggen. Dat is een andere insteek, dan (vermoed ik) de meeste (kort door de bocht geschreven) Nederlanders schrijven. Is mijn gedachtegang erbij. Als ik mensen op dit forum de vraag zou stellen, om welke reden zij een boek schrijven, geloof ik niet dat het merendeel zal antwoorden om de eigen cultuur/geschiedenis vast te leggen.

Ja, die analyse klopt volgens mij. De dekolonisatie van de geschiedschrijving is een hot item, iets wat zich duidelijk reflecteert in de vraag onder Surinaamse en Antilliaanse lezers. Boeken met vooral een literair doel, zoals een aantal van Karin Amatmoekrim, slaan daardoor minder aan in deze groep.

De indruk die ik heb, is dat er allang blij gereageerd wordt op een productie uit die groep. Ik heb mooie boeken gelezen. Van vrouwen. Zeker de moeite waard om belicht te worden. En vage boeken, waarvan ik vond dat het boek veel beter uit de verf had kunnem komen met behulp van een schrijfcoach bijvoorbeeld. Of een kritischer blik.

Thank you. Dat is ook mijn conclusie. Men is zo happig, zo blij met productie, dat er met de Franse slag wordt geredigeerd. Echt jammer. Mijn eigen boek komt begin 2015 uit. Tegen die tijd maak ik er wel melding van in de rubriek Boekpresentaties. Bedankt voor je belangstelling :-)

Ik weet niet of er met een Franse slag wordt geredigeerd. Er vallen mij soms dingen op, die mijn schrijfcoach benoemd zou hebben, als het mijn verhaal was geweest. Losse eindjes. Vreemde sprongen. Ik kan me enigszins voorstellen dat manuscripten van deze auteurs niet uitgelicht worden bij andere dan de door jou genoemde uitgevers. Het zal een fondsenverhaal zijn en/of mogelijk te weinig talent/groeimogelijkheden in de persoon en diens werk zien. Maar goed, je noemt K Amatmoekrim. Of zij een prijs heeft gewonnen: geen idee. Ze krijgt in elk geval veel publiciteit. Of haar boeken aanslaan en bij wie. Geen idee. Haar oeuvre spreekt mij (tot nu toe) niet aan. Dan hebben we het over deze specifieke groep auteurs met een Sur/Antilliaanse achtergrond en een dergelijke groep lezers. Breder getrokken: vrouwelijke auteurs met een Marokkaanse achtergrond zijn er ook. Bijv Naima el Bezaz. En anderen, die zogeheten slachtofferboeken hebben geschreven. En dan zijn er nog een aantal met een Pakistaanse achtergrond: Naema Tahir en Hameeda Lakho bijvoorbeeld. Ik weet niet of zij prijzen gewonnen hebben. Of het nodig had 'moeten' zijn (om hen te stimuleren): geen idee. Volgens mij zijn de boeken van deze vrouwen uitgegeven door uitgevers, die zich specifiek richten op een land/gebied, zoals de Knipscheer dat doet met het Caribisch gebied. En dan terug naar de vraag waarom er zo weinig allochtone auteurs zijn. Volgens mij zijn er meer dan gedacht wordt, maar dat is moeilijk te zeggen zonder cijfers. Ging het nu specifiek over vrouwelijk allochtone auteurs en of er een prijs voor hen moet komen? Of is de draad ergens die richting heen gegaan? Enfin, ik weet niet of allochtone auteurs (man of vrouw) niet kunnen tippen aan autochtone auteurs. (wie is tegenwoordig nog autochtoon anyway?) Een prijs specifiek gericht op allochtone auteurs lijkt me ergens overdreven. En wat allochtone vrouwelijke auteurs betreft: die worden misschien gespot door de mensen achter de Vrouw en Kultuurprijs. Maar ook zonder zicht op een prijs zou iedereen gewoon fijn 'moeten' schrijven wat ie wil schrijven. Ik ga er vanuit dat het verhaal toch wel gelezen wordt, als het de moeite waard is om gelezen te worden. Gr. Imeen

Maar ook zonder zicht op een prijs zou iedereen gewoon fijn 'moeten' schrijven wat ie wil schrijven. Ik ga er vanuit dat het verhaal toch wel gelezen wordt, als het de moeite waard is om gelezen te worden. Gr. Imeen

Amen.

Die definitie is niet interessant. Wie een autochtoon denkt te zijn, dat is interessant.

Voor dit artikel moet er toch een soort van definitie worden gesteld, anders weten we niet waar we over praten.

Neanderthaler en Nederlander. Mooi, hoe deze woorden zo op elkaar lijken.

Dat is taal-afhankelijk in het Engels lijken die twee woorden absoluut niet op elkaar en dus snap ik niet zo goed waarom je dit zegt...

Die definitie is niet interessant. Wie een autochtoon denkt te zijn, dat is interessant.

Voor dit artikel moet er toch een soort van definitie worden gesteld, anders weten we niet waar we over praten.

Prima, geef maar een of de definitie van een autochtoon. Echter, dat maakt nog niet dat je een autochtoon denkt te zijn. Voorbeeld; Volgens de definitie van het CBS en de Nederlandse regering ben ik een autochtoon. Op basis van huidskleur en afkomst ben ik een allochtoon. Een Nederlander reageert als een Neanderthaler op huidskleur en afkomst. Hoewel, een Neanderthaler schijnt eigenlijk wel een aardig mens te zijn geweest in de manier waarop hij vreemdelingen benaderde. Ik denk dat een Duitse antropoloog het perfect verwoorde. Autochtone Nederlanders gedragen zich als ratten in een kooi. Zo vreemd is ons gedrag niet. Daarom zal een allochtone schrijver in aantal nooit zoveel zijn. Die worden opgegeten door hun eigen soort. De kooibeheerders, de uitgevers, hebben verrassend genoeg een heel andere mening. Als je minimaal zo goed schrijft als een autochtoon wil zij/hij best je uitgever zijn. Misschien zit hier het probleem. En als er al een probleem is, zit het niet bij de uitgever.

Neanderthaler en Nederlander. Mooi, hoe deze woorden zo op elkaar lijken.

Dat is taal-afhankelijk in het Engels lijken die twee woorden absoluut niet op elkaar en dus snap ik niet zo goed waarom je dit zegt...

Ik snap niet waarom je denkt dat het in het Engels absoluut niet op elkaar lijkt. 1 Het is geschreven in het Nederlands. 2 Zelfs in het Chinees lijkt het op elkaar.

Neanderthaler Engels: Neanderthal Duits: Neandertaler Frans: Homme de Néandertal Italiaans: Neanderthal Spaans: Neandertal Portugees: Homem de Neandertal Kort samengevat: We zijn allemaal Nederlanders.

Nou laat ik dan het gemiddelde maar een beetje opkrikken. Alhoewel ik zelf gewoon in Nederland geboren ben, komen mijn ouders uit Indonesië. Ik voel me echter geen allochtoon, maar ben wel een (lichte) kleurling :)

De groep 'allochtoon' is veel te divers; de huidskleur niet relevant. Een zinvoller vraag om een antwoord te vinden: Hoeveel, en op welke wijze, beoefenen mensen vertelkunst in een land van herkomst? Bij migratie gaan wortels niet verloren. Ze worden eerder nóg beter voelbaar en uiten zich in het generaties lang standvastig volhouden van tradities. Veel landen kennen een orale traditie, de verhalenverteller ondergeschikt aan het verhaal. Wellicht is in Nederland, waar deze traditie vrijwel geheel is verdwenen, het ego net iets harder gegroeid?

Hi Fae, Dat lijkt me zeker een zinvolle vraag. Je stelling: Bij migratie gaan wortels niet verloren. Ze worden eerder nóg beter voelbaar en uiten zich in het generaties lang standvastig volhouden van tradities. Naast dit verschijnsel ken ik ook het verschijnsel dat mensen zich afzetten tegen de wortels, die negeren/ontkennen en opgaan in het migratieland. Wat is een allochtoon in deze vraagstelling? Iemand die afstamt van een groep personen uit een orale vertelcultuur (Afrika/Zuid-Amerika etc.)? Door het benoemen van kleur in de opening van dit topic, lijkt dat bedoeld te worden. Het woord allochtoon is veelomvattender dan dat uiteraard. In Ned zijn groepen Italianen/Spanjaarden/Portugezen komen wonen. Die komen uit een Europese non orale vertelcultuur (neem ik aan). Ik ben het met je eens dat op deze vraag geen eenduidig antwoord kan komen. Gr. Imena

Veel landen kennen een orale traditie, de verhalenverteller ondergeschikt aan het verhaal. Wellicht is in Nederland, waar deze traditie vrijwel geheel is verdwenen, het ego net iets harder gegroeid?

Hier wil ik even op inhaken. Storytelling leeft ontzettend in Nederland, vooral in de Randstad zijn er veel podia die hierop gericht zijn. Een publicatie (het woord zegt het al) hoeft dan ook geen boek te zijn, niet op papier gezet of in een e-boek verspreid. Spokenwordartiesten en performers hebben hun eigen publicaties, stukken tekst die zij uit het hoofd voordragen. Zo'n stuk kan vijf minuten tot een kwartier duren en naarmate de artiest meer ervaren wordt komen daar steeds meer stukken bij die afwisselend worden voorgedragen, al dan niet aan elkaar geregen. Binnen 'storytelling zijn er verschillende stromingen (zoals genres). Ik boek regelmatig spokenword/slam-performers voor het podium waar ik als literair programmeur aan verbonden ben en ik weet dat deze schrijvers lang aan een oeuvre werken, net zoals iemand die aan een roman werkt. Voor geïnteresseerden wil ik.best wat links posten. Er komen ook in 2015 in verschillende steden weer mooie evenementen aan.

Als je minimaal zo goed schrijft als een autochtoon wil zij/hij best je uitgever zijn.

Minimaal zo goed als een autochtoon? Wat is 'zo goed als een autochtoon'? Doet een autochtoon zich niet tekort door de Nederlandse (of westerse) standaard van 'goed' als best te beschouwen? Is 'goed' (schrijven) niet bijzonder relatief in een wereld waar het om cijfers draait?

Waarom zijn er zo weinig gekleurde en allochtone schrijvers? ‘Het gebeurt te vaak dat uitgevers het eufemisme ‘smaak’ gebruiken om een gekleurde auteur af te wijzen,’ aldus dichter Daljit Nagra. 'Wat ze eigenlijk willen zeggen als ze een gekleurde schrijver afwijzen is: ‘ik ben niet geïnteresseerd in teksten van minderheden’.

Doet de dichter Daljit Nagra zichzelf met zijn uitspraak niet tekort? Is wat uitgevers eigenlijk zeggen als ze een schrijver (ongeacht sekse, origine en huidskleur) afwijzen: ‘ik ben niet geïnteresseerd in teksten die niet voldoende verkopen’? Is 'smaak' niet een synoniem voor 'verkoopcijfers'?

Ik ben het met je eens dat op deze vraag geen eenduidig antwoord kan komen.

Leveren onduidelijke vragen niet altijd nóg meer vragen op?

Als je minimaal zo goed schrijft als een autochtoon wil zij/hij best je uitgever zijn.

Minimaal zo goed als een autochtoon?

Ja.

Wat is 'zo goed als een autochtoon'?

Hangt van je perceptie - normen en waarden af. Voor mij persoonlijk is dat de behoefte om minimaal zo goed te zijn als een Hollandse schrijver die een -voor mij- goed boek heeft geschreven. En helaas voor mij zijn er erg veel uitmuntende Nederlandse schrijvers.

Doet een autochtoon zich niet tekort door de Nederlandse (of westerse) standaard van 'goed' als best te beschouwen?

Neen.

Is 'goed' (schrijven) niet bijzonder relatief in een wereld waar het om cijfers draait?

Nee, het is goed om met cijfers te werken. Je vraag over 'goed' is mooi. Maar, al kan je alles relativeren, dan is soms het niet relativeren een leuke zinnige bezigheid waar je vaak een ander mens mee kan helpen.