Wekelijkse schrijfopdracht #30 – Nee / Praatjes

Praatjes 'Nee! Nee! Nee!' Haar kreet echode door de donkere straten. Achter een aantal ramen ging het licht aan. Haar 'Laat me met rust!' klonk nog harder. Ik zag gordijnen opzij geschoven worden. Sommige achter ramen die nog donker waren, door mensen die niet betrapt wilden worden op bemoeizucht en wellicht bang waren voor een goedgemikte baksteen en de daaraan verbonden glasschade. Ik heb daar geen oordeel over, over die angst. Op dat moment bekroop me wel het gevoel dat er over mij geoordeeld werd. Twee verlichte ramen omlijstten de silhouetten van bewoners met een telefoon in de hand. Ergens in mijn onderbuik groeide een licht knagend schuldgevoel, net zo irrationeel als de onrust die ik voel als ik door de douanecontrole op Schiphol moet: ’Nothing to declare’ en toch bang een heleboel te moeten verklaren. Ik deed een paar passen terug. Grote passen. Haast theatraal, door de ramen die aanvoelden als schijnwerpers. Ik spreidde zelfs mijn armen in die terugwijkende beweging omdat ik een deur hoorde openen. Terwijl ik mijn dochter het liefst had omarmd, het liefst in haar oor had gefluisterd dat het allemaal goed zou komen, dat ze zich niet hoefde te schamen, dat ze niet de enige was die in zijn praatjes en cadeautjes was getrapt. Maar het was nog niet het moment. Niet voor haar. Nog geen minuut later stopte het busje met zwaailicht naast me. Een kort gesprek, het tonen van mijn identiteitskaart, wat heen en weer gepraat door de mobilofoon en het verzoek om beiden in te stappen. Achter de ramen zullen ze hun troostvolle begrip niet gehoord hebben. Daar hebben ze haar niet ‘papa’ horen snikken nadat ze was ingestapt. Daar zagen ze een smeerlap van middelbare leeftijd, hoorden ze het ‘Nee!’ van een jong meisje, en schreven ze hun eigen verhaal.