#19 - Zoektocht

Joanne, de weemoed, het ongrijpbare verdriet, de verstikking, het hulpeloze machteloze, het hard teruggeworpen worden op zichzelf of zijn vormen jouw tekst. Je laat er ook iets in gloren. Ton c.q. nieuwe liefde. Zou je voor mij bij een volgende opdracht totaal anders willen schrijven? [slip of the finger: gebungeld].

Mili, Iedereen heeft zijn eigen stijl van schrijven en als je die analyseert en afpelt, dan zie je -ook bij de gevestigde orde- dat thema's vaak terugkeren. Via deze wekelijkse oefeningen, probeer ik me juist te bekwamen in de emotie die ik omwille van mijn humor te vaak links heb laten liggen.

Joanne, ik begrijp het en het is ook zo qua eigen onwisbare stijl. Ik denk dat ik je blijdschap wenste; daarnaast is het door jouw beschreven verdriet confronterend. Succes Joanne, je bent een prachtige schrijfster.

Dank je wel, Mili.

Een zoektocht naar waarom en hoe verder. Een situatie waarmee je liever niet wordt geconfronteerd. Heel gevoelig geschreven. Heel mooi!

Erg mooi, met een hoopvolle boodschap erin :)

@Joanne Knap, heel knap gedaan. Je sprenkelt de informatie in de zinnen die schijnbaar achteloos het plaatje compleet maken. Op natuurlijke wijze komt de beklemming van het intense verdriet bij de lezer binnen.

@Johanna, dank voor je compliment. Je haalt de zoektocht er perfect uit. Fijn om te horen dat je het gevoelig vond. @Mimmi, ja, de hoop zit er inderdaad in. De HP staat aan het begin van de verwerking en... waar zouden we zijn zonder hoop? :) @Leonardo, dank voor je feedback over de technische aspecten van mijn fragment. Bijzonder dat je het opmerkt, omdat doelbewust mijn focus / experiment niet op het raden van 'het zoekgeraakte' lag, maar op de wereld daarachter (aanleiding en gevolg). In een beperkt aantal woorden, wilde ik dat inderdaad gedoseerd doen om infodump te vermijden. Dank jullie wel voor het lezen en de reacties.

Wat goed, Joanne. Ik werd er niet vrolijk van, maar je hebt het verdriet voortreffelijk beschreven.

Dank je wel, Tja. Je compliment maakt me vrolijk(er)! :)

Gelukkig. Volgende keer weer lachen? Ik snap wel dat je voor iets anders hebt gekozen. Ik heb het ook maar eens anders aangepakt.

Een mooi verhaal. Je beschrijft het verdriet en de leegte die iemand achter kan laten goed. Toch is er hoop in de vorm van Ton, alhoewel het nu waarschijnlijk nog te vroeg is voor die twee. Enorm mooi gedaan!

JoanneE, Goed geschreven en inhoudelijk ook goed - vooral de kameraden die de weduwe één keertje meenemen. Een keer! - dat zijn details die er toe doen. Daar voel je de pijn. Naar mijn smaak is het vanaf 'Hoeveel kracht heb ik nodig ...' te sentimenteel. Eindigen met het strelen van de trouwfoto is genoeg. Graag gelezen!

@Anne, dank je wel. Wilde het niet al te zwaar neerzetten, waardoor Ton inderdaad haar hoop en haar weg naar boven is. @JanP, dank je wel en leuk om te horen dat de details werken / binnenkomen. Je hebt inderdaad een punt m.b.t. het sentiment. Zonder die zinnen -zie ik nu- zou de impact groter zijn. Less is more, hé? Goede eyeopener. Thanks!

Hoopvol verhaal over de kracht van de liefde. En hoe verdriet elke porie van het leven doordrenken kan. Realistisch beschreven.

Een diep rakend onderwerp. Compliment voor het oppakken van jouw uitdaging! Ik heb het even laten bezinken want hoewel het goed en gevoelig geschreven is kan er volgens mij nog wat verbetert worden. Ik zal het proberen uit te leggen: - Ton veegt als een vader de tranen met zijn mouw weg. Als jij wilt dat de lezer in hem haar nieuwe liefde ziet dan kan hij dit intiemer met zijn duim of vinger doen. - Riskant om haar te beloven dat ze hem nooit kwijtraakt terwijl ze pas haar grote liefde heeft verloren. Hij kan haar beter beloven er altijd voor haar te zijn. - De tijdslijn is voor mij niet logisch. Eerst gaat het over 17 maanden geleden en dan over 3 maanden na het fatale ongeluk. Dat zette mij aan het rekenen en haalde me uit het verhaal. - [Fijn, dat je er bent,’ zei ze.] Het was verwarrend tegen wie ze dit zegt. Tegen de vrienden die haar ophaalden voor een avond stappen of tegen Ton? - [Hij ging rechtop zitten en keek haar aan.] Vanuit welke houding gaat hij nu rechtop zitten? Mijn aandacht ging uit naar die vraag. Later staat zij op. Omhelzen ze elkaar in zittende houding? Dan moet ze bijna op zijn schoot zitten. Staand zouden ze gemakkelijker de bewegingen kunnen maken. - Ik zou Hans zijn naam en identiteit pas op het einde bekend maken zodat de lezer wel voelt dat ze veel verdriet heeft om het verlies van iemand maar pas op het einde dat het om haar echtgenoot gaat. Dan is de impact groter. Dat wordt prachtig onthuld met de trouwfoto. [het had zich vastgeklampt aan haar diepste zijn.] Prachtzin! Ik hoop dat ik duidelijk ben. Het zijn details maar het zorgde ervoor dat ik het verhaal een aantal keren moest lezen om het beeld helemaal helder te hebben. En dat is zonde van zo'n aangrijpend verhaal.

Annetteke, dank je wel. Je raakt de essentie van het verhaal. Marietje, Een uitgebreide, onderbouwde reactie vind ik prettig. Het getuigt van betrokkenheid en het is leerzaam. Toch kan ik me niet helemaal vinden in de aangegeven punten en ook ik zal proberen dat te onderbouwen. - Ton veegt met zijn mouw haar tranen weg. Je hebt scherp opgemerkt dat het vaderlijk is. Lieke heeft te midden in haar rouwverwerking geen behoefte aan intimiteit maar wel aan veiligheid/geborgenheid. Ton wil meer maar kent haar proces. Hij maakt dus een stap op de plaats om haar juist niet kwijt te raken. - 'Je raakt mij nooit kwijt.' Het zijn de woorden die Lieke wil horen. Ze heeft ze hem ontlokt uit bevestiging tegen haar angst niet opnieuw iemand te verliezen waar ze om geeft (bindingsangst na traumatische ervaring). Wanneer Lieke huilt, gaat hij niet in haar gemoedstoestand een (realistische) gesprek voeren, maar bevestigt hij wat ze wil horen (hij heeft immers ook een belang en mannen blijven jagers ;)) - Tijdslijn. De dood van Ton was 17 maanden geleden. In de eerste drie maanden na zijn dood was er nog volop belangstelling van vrienden voor haar (zo moet je het lezen). - Fijn, dat je er bent. De dialoog gaat verder na korte onderbreking van de typering van Lieke. - Hij gaat rechtop zitten. Aan het begin heeft hij haar tegen zich aangedrukt en rustte het hoofd van Lieke uit geborgenheid op zijn schouder. Ze zaten dus enigszins onderuitgezakt. - Introductie Hans. De onthulling dat Hans haar man is/was blijkt toch pas op het eind door de trouwfoto? Je hebt wel een punt qua impact. Toch heb ik bewust gekozen de focus op hun verleden te leggen om de kracht van de liefde en haar verdriet/gemis te duiden, maar ook de hoop in Ton en haar eerste stap om te zoeken naar haar eigen kracht (door haar spiegeltje Ton). Gosh, het lijkt wel alsof ik alles wil tegenwerpen. Dat is niet het geval, Marietje. Ik had nu eenmaal het verhaal zo in mijn hoofd. Ik hoop dat het je niet weerhoudt om een volgende keer weer een uitgebreide reactie te plaatsen. Ik bewonder juist jouw betrokkenheid en de energie die je in de schrijvers steekt. Dus, dank je wel en graag tot een volgende keer!

:)Helemaal goed! Dit zijn slechts mijn bevindingen maar het is jouw verhaal! Het heeft je aan het denken gezet en dat is het doel van feedback! Ik kijk uit naar jouw volgend verhaal want I like jouw schrijfstijl ;)

Lief!

Mooi hoe je de algemene situatie van Lieke zo volledig weet te schetsen in enkele beelden, echt indrukwekkend! :thumbsup: Voor mij persoonlijk is de concrete situatie met Ton iets te ... ik weet niet wat. Iets te zoetsappig, of iets te veel emotietrekkerig. Dat is mijn smaak hoor, dat zegt niets over hoe jij schrijft -dat blijkt ook wel uit bovenstaande reacties, maar goed, die smaak bestaat dus ook, dus ik dacht, ik zal het je maar zeggen. Het superkrachtige beeld dat je neerzet van de verloren weduwe, het verloren gedeelde leven, de vrienden die nog 1x langskomen en hoe na 17 maanden de omgeving wel klaar is met het verdriet dat uiteraard nog lang niet verwerkt is, werd voor mij afgezwakt door het uithuilen op de schouder van een potentiele nieuwe vlam.

@schrijvenmaar Ik vind het treffend dat je de reactie wat zoetsappig vindt. Dat vind ik ook (zelfprojectie vermoedelijk). Jij wijt dat aan de schrijfstijl, maar ik plak dat aan de personages en vind het daarom knap geschreven. Dat jij je dan minder identificeert met de schrijver, so be it. Mocht Joanne alleen maar zoetsappige personages neerzetten, dan is het een ander verhaal.

juist niet aan de schriijfstijl! ik zeg dat ik het indrukwekkend geschreven vind, maar inhoudelijk niet helemaal lekker bij mijn persoonlijke smaak kan passen ik verbeeld me geen moment dat iedere schrijver aan iedere smaak kan voldoen, dus dat lijkt me geheel geen schande, en ik stel dan ook helemaal niet voor dat ze er iets aan zou moeten doen, maar als ik mijn mening geef, an ik het kwalijk weglaten

@schrijvenmaar Mijn #21 nalezende kan ik me voorstellen dat je het ad hominem opvatte. Dat was niet mijn bedoeling. Ik zie dat we eigenlijk hetzelfde zeggen/bedoelen. :-)

Hi Schrijvenmaar en Leonardo, Leuk om ook eens de voorkeuren over smaak te horen. JanP repte daar overigens ook over. Ik kan jullie geruststellen: mijn personages verschijnen in allerlei vormen maar soms.... soms vind ik het heerlijk om door te schieten in het zwijmelen, of noem het zoetsappige. Ja, dat is op zo'n moment wel een beetje de stem van de schrijver die doorsijpelt. Natuurlijk weet ik dat een kok niet naar alle monden kan koken maar het restaurant moet wel vol blijven! Volgende week -afhankelijk van de ingrediënten- zal ik iets anders uit mijn keuken serveren! Dank voor jullie reacties!

ik heb al genoeg geproefd om terug te willen komen

Ik vind het ook iets te zoet. Het heeft iets van het script van een Engelse serie die zich afspeelt in het Victoriaanse tijdperk. Die vinger op het hart, de hand die tegen de borst wordt gedrukt. Het doet me eerder denken aan een vrouw die een goede echtgenoot heeft verloren waarvoor ze nooit echte passe heeft gevoeld, of passie mee heeft gedeeld, die nu twijfelt of ze - voor de buitenwereld - lang genoeg heeft gerouwd om haar begeerte voor Ton toe te laten.

Grappig dat je het Victoriaanse tijdperk noemt. Ik houd van die gekostumeerde dramaseries. Zou daar de stem van de schrijver door beïnvloed zijn of is het toch mijn hang naar de tijd waarin hoffelijkheid gemeengoed was. Het blijft bijzonder dat de reflecties van een schrijver vaak een verhaal binnen sijpelen. Dank voor je reactie, Woodpecker.

Misschien is het dat wel, Joanne. De vorm is mooi, bijna hoffelijk of zelfs hoofs, maar domineert - naar mijn smaak - het verhaal.

Zoektocht Hij slikte. ‘Je kracht ligt daar.’ Zijn vingertop drukte tegen haar hartstreek. ‘Dáár, onder je pijn.’ Ze pakte zijn hand en drukte hem stevig tegen haar borst. ‘Maar, ik voel het niet!’ ‘Geloof me, het is er nog steeds. Het is licht, helder en zuiver.’ Hij sloeg zijn arm om haar heen.’

Prachtig. I love it! Alleen de laatste regel van jouw totale verhaal zou ik iets anders omschreven hebben. Het is nu net of hij terug antwoord ipv haar invullende gedachten.

Indrany, Inderdaad, die laatste zin.... de schrijver die doorschiet. (Psssttt..... soms is dat zo heerlijk!). Dank je wel voor je het lezen en feedback. Nu ga ik als de wiedeweerga jouw inzending lezen.