Zoektocht ‘Wees niet bang.’ Met zijn mouw veegde Ton de tranen van Liekes gezicht en drukte haar tegen zich aan.‘Jij raakt mij nooit kwijt.’ Lieke bewoog haar hoofd van Tons schouder af. ‘Echt?’ Vanaf grote hoogte had ze aan een elastisch koord gebundeld, in haar eentje liftend door Europa gezworven en samen met Hans de Kilimanjaro beklommen. De angst die ze nu voelde was anders; het had zich vastgeklampt aan haar diepste zijn. ‘Denk je, dat mijn vrienden…. gauw weer eens zullen aanwippen?’ Ton streelde over haar haren. ‘Sshhttt….’ Lieke wist dat het moed van haar vrienden vergde om de ongemakkelijke situatie na zeventien maanden nog steeds onder ogen te komen. Zij waren vol plannen en de toekomst lachte hen toe. Het leven ging door, zonder dat iets of iemand dat aan haar had gevraagd. ‘Fijn, dat je er bent,’ zei ze. Tot een maand of drie na die fatale, winterse dag in de Alpen, hadden vrienden veelvuldig geïnformeerd hoe het met haar ging. Hans’ beste kameraden hadden haar zelfs een keer opgehaald voor een avondje in de kroeg. Die avond had ze geveinsd gelachen en haar verdriet verdronken tot in de late uurtjes. Niemand had thuis op haar gewacht. Alleen Ton verdreef met regelmaat de stilte die verstikkend rondwaarde in haar huis. ‘Lieke, je hoeft maar….’ ‘Waarom mijn Hans?’ Hij ging rechtop zitten en keek haar aan. ‘De dood kijkt niet naar rijkdom, afkomst of….’ ‘Of leeftijd? Ik ben amper dertig! Hoe…, hoe vind ik de kracht om verder te gaan?’ Hij slikte. ‘Je kracht ligt daar.’ Zijn vingertop drukte tegen haar hartstreek. ‘Dáár, onder je pijn.’ Ze pakte zijn hand en drukte hem stevig tegen haar borst. ‘Maar, ik voel het niet!’ ‘Geloof me, het is er nog steeds. Het is licht, helder en zuiver.’ Hij sloeg zijn arm om haar heen. ‘Het kost tijd, Lieke.’ Ze stond op en pakte de trouwfoto van het dressoir. Haar vingers gleden langs de contouren van Hans’ gelaat. ‘Hoeveel kracht heb ik nodig om de leegte die jij achterlaat te vullen? Evenveel als jouw liefde voor mij: oneindig.’